«Κάποια απ' αυτά τα µηνύµατα (που αφήναµε η µια για την άλλη στο καλάθι µε τα σκατόχαρτα της τουαλέτας) τα ενσωµάτωσα, Αγγελική, στο ποίηµα «Αδερφούλα, θυµάσαι», που έγραψα και σου αφιέρωσα στα εικοστά µου γενέθλια, µέρες όλοι µας ελεύθεροι. Το Θ.Ν. είχε γίνει τότε η υπογραφή µας...
Το Θήτα Νι ήταν, ωστόσο, πριν απ’ όλα µορς των τοίχων. Το «κτυπούσαµε» σχεδόν όλοι µετά το «σαγαπώ» αντί για αποχαιρετισµό. Σε συνθήκες κράτησης τα έλεγε όλα: «Θ.Ν. – Θα νικήσουµε»! Από την παγκόσµια επικράτηση του σοσιαλισµού µέχρι τη δική µας προσωπική νίκη απέναντι σε όσους µας κρατούσαν δεσµώτες και µας βασάνιζαν για «οµολογίες» και «καρφώµατα», για «αποκήρυξη» του κοµµουνισµού και της ανθρωπιάς µας, το Θ.Ν. ήταν το δικό µας αρκτικόλεξο, το ακουστικό σήµα αναγνώρισης ανάµεσά µας: Αυτοί µπορεί να ελέγχανε το σώµα µας, τη ζωή µας όµως την κουµαντάραµε ακόµα µόνο εµείς!»
Στο επίκεντρο αυτού του Χρονικού για «τα παιδιά του Φλεβάρη» µισόν αιώνα αργότερα βρίσκεται µια συνέντευξη για τους πεντέµισι µήνες ανάκρισης στη «Μεσογείων» και σύντοµης προφυλάκισης στον Κορυδαλλό, που είκοσι χρόνια πριν «πήρε» από τη Νάντια Βαλαβάνη η γιατρός Αγγελική Σωτήρη, η κρυφή Πασσιονάρια του «χτυπήµατος του Φλεβάρη» (1974), του συντριπτικότερου απ’ όσα δέχτηκαν ΚΚΕ, ΚΝΕ και Αντι-ΕΦΕΕ στη δικτατορία. Με εκατοντάδες συλλήψεις και πεντάµηνη ανάκριση µε βασανιστήρια στη «Μεσογείων», όπου µεταφέρθηκε (1971-1974) το γνωστό «επιτελείο» της «Μπουµπουλίνας» µαζί µε νέους αστέρες.
Μια αρχικά βιωµατική συνέντευξη για τον ΣΦΕΑ ’67-’74, είκοσι χρόνια αργότερα «διορθώθηκε» και συµπληρώθηκε µ’ εµβόλιµα κείµενα χρησιµοποιώντας «δύσκολες» πηγές ιστορικής έρευνας: Ο «φάκελος» της Γενικής Ασφάλειας για τη Νάντια Βαλαβάνη (1974-1981) – ανάµεσα στους 2.110 που σώθηκαν από την πυρά 17 εκατοµµυρίων «φακέλων» το 1989. Η Δικογραφία του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών για «τα παιδιά του Φλεβάρη». Έγγραφα της «League for Democracy in Greece», της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα και του Foreign Office. Και µαρτυρίες προφορικής ιστορίας από ανθρώπους που δεν ρωτήθηκαν ποτέ για τη ζωή τους.
Κόντρα στην επιχείρηση αναθεώρησης της σύγχρονης ιστορίας και στο φόντο όσων διαδραµατίζονται στην Παλαιστίνη, η συγγραφέας τεκµηριώνει ιστορικά τη διαχρονική σηµασία της απελευθερωτικής αντίστασης των νέων ανθρώπων στην πάλη για την αλλαγή του κόσµου. Μια αλλαγή που, σε συνθήκες κλιµατικής κατάρρευσης, τεχνολογικής επανάστασης, συστηµικής βαρβαρότητας και γενοκτονίας στη Γάζα, φαντάζει όσο ποτέ µακριά. Ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε δεν τη χρειαζόταν ο κόσµος όσο σήµερα.
Διαβάστε εδώ προδημοσίευση απ' το βιβλίο, στην Εφημερίδα των Συντακτών (22/11/2025)
Συνέντευξη στην Παναγιώτα Μπίτσικα για το Documento
Για τον αντιδικτατορικό αγώνα, τις εμπειρίες της στα μπουντρούμια της χούντας αλλά και για το σήμερα και την αξία της ιστορικής μνήμης μιλά στο Documento η οικονομολόγος και συγγραφέας Νάντια Βαλαβάνη που μετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ως πρωτοετής φοιτήτρια ΑΣΟΕΕ και μέλος της ΚΝΕ/αντιΕΦΕΕ.
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το βιβλίο της «Θ.N. Eνα χρονικό για «τα παιδιά του Φλεβάρη» μισόν αιώνα αργότερα – Α΄ τόμος» (εκδόσεις Τόπος). Αφορά το χτύπημα της χούντας τον Φλεβάρη του ’74, όταν η Ασφάλεια συνέλαβε ηγετικά στελέχη του KKE και εκατοντάδες μέλη και στελέχη της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ.
Η Ν. Βαλαβάνη είχε τότε οδηγηθεί στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών (Μεσογείων) και ύστερα από πεντάμηνη ανάκριση στις φυλακές Κορυδαλλού. Στην απομόνωση συνδέθηκε μέσω του «μορς» των τοίχων με συγκρατούμενούς της και ιδιαίτερα με την τότε φοιτήτρια Ιατρικής Αγγελική Σωτήρη (ΚΝΕ/ΑντιΕΦΕΕ), «τυπογράφο» της παράνομης Πανσπουδαστικής, για την οποία η Ν. Βαλαβάνη αναφέρει ως πράξη μοναδικής γενναιότητας «την άρνηση να πει το όνομά της από τη στιγμή που τη συλλαμβάνει ο Μάλλιος μέχρι το τέλος της προανάκρισης στην Ασφάλεια».
Κορμό του βιβλίου αποτέλεσε μια βιωματική συνέντευξη που είχε δώσει στην Αγγελική Σωτήρη πριν από 20 χρόνια, την οποία διόρθωσε και συμπλήρωσε, με βάση τον αστυνομικό της φάκελο, τη δικογραφία του Εκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών και αρχειακές πηγές.
Αν είχατε να ιστορήσετε μόνο μία «στιγμή», σαν αμάραντη, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 για να την περάσετε στις επόμενες γενιές, ποια θα ήταν;
Στο προσωπικό μου «φιλμ» «αμάραντη» μένει η διπλή αλυσίδα των μαθητών, σχηματισμένη αυθόρμητα το απόγευμα της Παρασκευής από την είσοδο της Πατησίων μέχρι το ιατρείο μέσα στο χάος από δακρυγόνα και φωτιές: Βρισκόμασταν σε κλοιό απομόνωσης, όλο και κάποιος, ωστόσο, προσπαθούσε ακόμη να μας προσεγγίσει.
Υστερα από κάθε μοναχικό πυροβολισμό μια ομάδα της περιφρούρησης με επικεφαλής τον υπεύθυνο της Συντονιστικής Γιώργο Φιλιππάκη ξεκλείδωναν και έβγαιναν τρεχάλα στην Πατησίων. Γύριζαν με κάποιον στα χέρια. Οπως τον πέρναγαν ανάμεσα, το αίμα του έβαφε το έδαφος. Κι αυτοί ήταν παιδιά που προηγουμένως στο προαύλιο έπαιζαν. Το συγκλονιστικότερο; Οση ώρα κρατούσαν τραγουδούσαν… Τα παιδιά του Πολυτεχνείου του ’73 και αυτά του Φλεβάρη του ’74, στα οποία αναφέρεται το βιβλίο σας, είχαν κοινό νήμα με τη «δρακογενιά» της Εθνικής Αντίστασης (ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ) ως πηγή έμπνευσης για τον αντιδικτατορικό αγώνα. Σήμερα ποια είναι η πηγή έμπνευσης, υπό άλλες συνθήκες, για ανάταση διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής;
Είναι «οι καλύτερες παραδόσεις», από την Εθνική στην Αντιδικτατορική Αντίσταση, από τα μπουντρούμια της Μέρλιν και της Ειδικής μέχρι την ταράτσα της Μπουμπουλίνας και το γκαράζ της Μεσογείων, το ΕΑΤ/ΕΣΑ, τον Διόνυσο και το Μπογιάτι, από τον Γοργοπόταμο «στην Αλαμάνα» και την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 μέχρι το Πολυτεχνείο: Κληρονομιά τόσο περίπλοκη είναι αδύνατον να μοιραστεί.
Νοηματοδότησε ωστόσο την αντίσταση στους κόλπους μιας από τη γέννα της ανάπηρης μεταπολίτευσης. Με τη σημαία να γράφει «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Εθνική Ανεξαρτησία –Λαϊκή Κυριαρχία – Εξω οι ΗΠΑ – Εξω το ΝΑΤΟ» ως ανεκπλήρωτες σύγχρονες ανάγκες-αιτήματα. Μαζί με λαούς που, όπως οι Παλαιστίνιοι, αγωνίζονται. Μαζί με όσους ονειρεύονται – με το πληκτρολόγιο, τη μουσική, το τραγούδι, τα εικαστικά. Δεν είναι ηρωικές φιγούρες αυτοί που εμπνέουν σήμερα, είναι οι διπλανοί μας που ρισκάρουν δουλειά και ελευθερία για να αντισταθούν στην κατρακύλα της ζωής στο τελευταίο σκαλοπάτι της ΕΕ. (...)
Παρουσίαση στη Ναυτεμπορική
Το νέο βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη για το συντριπτικότερο χτύπημα που δέχτηκε το ΚΚΕ
στη διάρκεια της δικτατορίας
«Θ. Ν. – Ένα χρονικό για “τα παιδιά του Φλεβάρη” μισόν αιώνα αργότερα». Ένα βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη, που αναφέρεται στο λεγόμενο «χτύπημα του Φλεβάρη» (1974) της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών ενάντια στο ΚΚΕ, την ΚΝΕ και την Αντι-ΕΦΕΕ, το συντριπτικότερο χτύπημα που δέχτηκε το ΚΚΕ στη διάρκεια της δικτατορίας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εκδόσεων του συνολικότερα για την περίοδο της χούντας, είναι στην κυριολεξία tabula rasa.
Το «Θ.Ν.» (Θα νικήσουμε) του τίτλου δεν είναι παρά το αρκτικόλεξο με το οποίο έκλεινε σχεδόν κάθε «διάλογος» μεταξύ των κελιών. Για λόγους οικονομίας δυνάμεων και καθώς αποτελούσε το κεντρικότερο σύνθημα του «μορς των τοίχων», χτυπούσαν μόνο τ’ αρχικά. Ως προς τι οι δεσμώτες της Μεσογείων εννοούσαν ότι θα νικούσαν; H συγγραφέας το ερμηνεύει ως κάτι τόσο ευρύ, που «χωρούσε» τα πάντα, ξεκινώντας από την παγκόσμια νίκη του σοσιαλισμού. Ωστόσο, πριν απ’ όλα αφορούσε την πιο σημαντική, στις δοσμένες συνθήκες, νίκη: Ενώ άλλοι διαφεντεύουν το κορμί σου με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σου, τη ζωή σου να συνεχίζεις να την ελέγχεις ακόμα εσύ. (...)
(...) Είναι βεβαίως βιβλίο μαρτυρίας, καθώς 50 χρόνια από το «συμβάν» η Βαλαβάνη αποφασίζει να δημοσιοποιήσει τα σχετικά με την πεντάμηνη ανάκριση που βίωσαν οι 41 που παραπέμφθηκαν τελικά για να δικαστούν από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με την ολοκλήρωση του (προανακριτικού) πορίσματος της Ασφάλειας και την προσαγωγή τους για να απολογηθούν στον Ανακριτή και τον Επίτροπο του Έκτακτου Στρατοδικείου, που αποφάσισαν και την προφυλάκιση τους. Αναφέρεται επίσης, άμεσα ή έμμεσα, στην ανάκριση μιας σειράς από τους 73 που ανακρίθηκαν με τα ίδια μέσα για συντομότερο χρονικό διάστημα και τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι με την αιτιολογία ότι δεν συγκεντρώθηκαν αρκετά στοιχεία εις βάρος τους για την απαγγελία ατομικών κατηγοριών. Αλλά και σε κάποιους απ’ τους 59, που πέρασαν στην παρανομία χωρίς να μπορέσουν να τους συλλάβουν και παραπέμφθηκαν κι αυτοί από την Ασφάλεια στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με πρόταση να δικαστούν ερήμην, από κοινού σε μια «δίκη των 100» – που δεν έγινε ποτέ – τον Σεπτέμβρη του 1974…
Προφορική ιστορία
Ως τέτοιο, το βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη ανήκει κατ’ αρχήν στον τομέα της λεγόμενης «προφορικής ιστορίας»: τον λιγότερο αξιόπιστο και περισσότερο υποκειμενικό απ’ όλους τους τομείς, σύμφωνα με την συγγραφέα του, πολύτιμο, ωστόσο, καθώς διασώζει την «ιστορία από τα κάτω» ως μοναδική πηγή μετά το κάψιμο των «φακέλων», ενώ ταυτόχρονα συνδέει τον σύγχρονο ερευνητή και αναγνώστη με την αίσθηση της εποχής και τα αισθήματα όσων βίωσαν ως «δημόσια» μέρος της προσωπική τους ιστορίας – κάτι που δύσκολα «βγαίνει» μέσα από τα αρχειακά υλικά. Στην «προφορική ιστορία» ανήκουν επίσης το εξαιρετικό Από το παράνομο τυπογραφείο της «Πανσπουδαστικής» στην Ασφάλεια της Μεσογείων της Αγγελικής Σωτήρη (Σύγχρονη Εποχή, 2024), καθώς και εν μέρει, λόγω του τμήματος των μαρτυριών ως προς την ανάκριση που περιέχει, το βιβλίο συλλογικών συνεντεύξεων με 19 από «τα παιδιά του Φλεβάρη» του Λάμπρου Τόκα με τον ίδιο τίτλο – το βιβλίο που, στα 40χρονα από το «χτύπημα», «βάφτισε» με αυτό το όνομα όλους όσοι πιάστηκαν ή καταδιώχθηκαν γι’ αυτή την υπόθεση (Καστανιώτης, 2014).
Βιωματικά ντοκουμέντα
Τα «βιωματικά» τμήματα του βιβλίου, ωστόσο, όπως μας λέει η συγγραφέας, καθώς η μνήμη παίζει παιχνίδια όταν έρχεσαι να την επικαλεστείς δεκαετίες αργότερα, έχουν «διορθωθεί» και συμπληρωθεί με βάση πρωτογενές και, σπάνιο, αρχειακό υλικό: Τον προσωπικό «αστυνομικό φάκελο» της από την Γενική Ασφάλεια Αθηνών (Υποδιεύθυνση της Αστυνομίας Πόλεως) και την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας της Χωροφυλακής στο Ηράκλειο Κρήτης, που για κάποιους λόγους, ακατανόητους μέχρι σήμερα για τη Ν.Β., δεν κάηκε μαζί με τα 17 εκ. φακέλους που το 1989 η Κυβέρνηση Τζαννετάκη παράδωσε συνολικά στην πυρά. Συμπεριλήφθηκε, αντιθέτως, στους 2.110 λεγόμενους «ιστορικούς φακέλους», που διατηρήθηκαν. (Πρωτοφανές, για τα παγκόσμια χρονικά, «έγκλημα ενάντια στην ιστορική μνήμη» χαρακτηρίζει το κάψιμο των φακέλων η συγγραφέας του βιβλίου: «σταθμό» σε μια κρατική πολιτική λήθης, που ξεκίνησε πριν απ’ αυτό και συνεχίζεται σήμερα με τη συστηματική καταστροφή των τοπόσημων σύγχρονης ιστορικής μνήμης. Κορυφαία παραδείγματα, η κατεδάφιση των Φυλακών Αβέρωφ, της Μπουμπουλίνας και των Φυλακών Μπογιατίου της ΕΣΑ, ενώ απ’ ότι φαίνεται πιθανότατα προετοιμάζονται για παρόμοια τύχη η Μεσογείων και το υπόλοιπο, πέραν των ίδιων των κτιρίων, νησί της Γυάρου, προοριζόμενο ν΄ αποτελέσει hub «ελαφρού» τουρισμού και «πάρκο» ανεμογεννητριών).
(...)
Υβρίδιο προφορικής ιστορίας και ιστορικής έρευνας
Το βιβλίο της Ν. Βαλαβάνη αποτελεί, έτσι, ένα υβρίδιο προφορικής ιστορίας (μαρτυρία) και ιστορικής έρευνας. Επιπλέον, μ’ έναν συνδυασμό των δύο, καταφέρνει κάτι σχετικά σπάνιο: Ν΄ αναδείξει, πέρα απ’ τα ίδια τα βασανιστήρια, τον γενικότερο «σοφιστικέ» τρόπο λειτουργίας – εκτός σύγκρισης με τον «αγνό» μπρουταλισμό της ΕΣΑ – του μηχανισμού των βασανιστών της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών (οφειλόμενο και στην εκπαίδευση, προέλευσης ΗΠΑ, που είχαν τουλάχιστον οι ανώτεροι αξιωματικοί). Με αποτέλεσμα, καθημερινά στα μπουντρούμια, στα γραφεία των ανακριτών και στο υπόγειο γκαράζ να σχεδιάζονται και να εκτελούνται πολύπλοκα «θεατρικά σενάρια» με σκοπό την ταυτόχρονη παραπλάνηση και υπονόμευση όσων θεωρούσαν ως δικά τους δεδομένα εκείνοι που υφίσταντο την ωμή βία: Προφανώς ήξεραν ότι αυτό που «κρατάει» ένα αγωνιστή – και μάλιστα νεαρής ηλικίας, όπως ήταν η συντριπτική πλειοψηφία όσων οδηγήθηκαν στη Μεσογείων – απέναντι στον φυσικό πόνο δεν είναι ο βαθμός αντοχής σ΄ αυτόν, αλλά το μέγεθος της αφοσίωσης σ΄ έναν γενικότερο σκοπό, που κάνει ακόμα και τον θάνατο να φαντάζει προτιμότερος. ‘Εχει ενδιαφέρον, βεβαίως, και η έκταση της εμπλοκής αυτών των μεθόδων με την γραφειοκρατία, που η Ν.Β. επιμένει ότι «δεν την πιάνει φοβέρα καμιά». Είναι σημαντικό, επίσης, ότι η συγγραφέας καταφέρνει να δείξει τη διαφορά στην αίσθηση της περιόδου και στη συμπεριφορά – σε σχέση με τις παλιότερες περιόδους – τόσο των κρατούμενων όσο και των βασανιστών, που έκανε το γεγονός ότι πρόσφατα, δύο μόλις μήνες πριν την σύλληψη τους, είχε υπάρξει όχι απλώς μαζικό φοιτητικό κίνημα, αλλά ένα («το») Πολυτεχνείο…
Γραμμένο με χιούμορ
Το «Θ.Ν.» αφορά επίσης πως ένα κορίτσι 19,5 ετών εμπλέκεται σε μια κατάσταση που ξέρει μόνο από τη διεθνή λογοτεχνία – και το πόσο διαφέρει η μυθοπλασία από την πραγματικότητα μιας πολύμηνης κράτησης και ανάκρισης, εμμονικά εστιασμένης 24 ώρες το 24ωρο στον καθένα και στην καθεμιά απ’ τους νεαρούς δεσμώτες. Γραμμένο με χιούμορ και ζωντανή γλώσσα και περιγραφές, είναι ένα βιβλίο γεμάτο ήχους: Όχι μόνο από τις αγριοφωνάρες ανακριτών και φρουρών, αλλά επίσης με πολύ τραγούδι a capella μέσα από τα κελιά, αντίδοτο στη μοναξιά και στον φόβο – από αντάρτικα, ρεμπέτικα και λαϊκά, νέγρικα spirituals και αμερικάνικα τραγούδια διαμαρτυρίας μέχρι όπερα και παιδικά. Αλλά βέβαια και με το απογευματινό συλλογικό σφύριγμα, περίπου ώρα 7, όταν από το υπόγειο έφερναν υποβαστάζοντας τον «μεσημεριανό» κι έπαιρναν για ανάκριση με φάλαγγα τον «νυχτερινό»…
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν επίσης τα παραρτήματα στο βιβλίο, με τη δημοσιοποίηση εγγράφων από τον αστυνομικό «φάκελο» της Ν.Β. σχετικών με τις παρακολουθήσεις μέσα στην ΑΣΟΕΕ και σε γειτονιές της Αθήνας μετά από αίτηση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως (Κυβέρνηση Καραμανλή, υπουργός Σόλων Γκίκας) – δηλ. με την «παράνομη» συμπεριφορά Ασφάλειας και κυβέρνησης τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Συνολικότερα, είναι ένα βιβλίο που θα διαβαστεί και θ’ αγαπηθεί – και, το πιθανότερο, θα «μείνει».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ Ναυτεμπορική (24/11/2025)
Η Νάντια Βαλαβάνη και «Τα παιδιά του Φλεβάρη»
Γράφει ο Μάνος Λαμπράκης
Τη μορφή της Νάντιας Βαλαβάνη την πρωτοσυνάντησα όχι ως δημόσιο πρόσωπο, αλλά ως αφήγηση της φιλολόγου μου Μαίρης Αργυροπούλου στο Ηράκλειο Κρήτης, που μιλούσε για εκείνη σαν να επρόκειτο για μια ύλη ήδη μυθική: μια μαθήτρια που εξήλθε από τη σχολική αίθουσα όχι προς έναν ακαδημαϊκό δρόμο, αλλά προς την ιστορική περιδίνηση.
Από τότε και στο εξής, η παρουσία της δεν χωρά σε καμία απλουστευτική κατηγορία. Η Βαλαβάνη δεν έχει «βιογραφία» με την κλασική έννοια. Έχει μια πυκνή ιστορική γεωλογία που διαμορφώνει έναν συγκεκριμένο πολιτικό χαρακτήρα, όπου το υποκείμενο δεν προηγείται της ιστορίας, αλλά αναδύεται μέσα από αυτή.
Η διαδρομή της εγγράφεται σε ένα συνεχές που ξεκινά από τη Μικρά Ασία και τις διαδοχικές επιστρώσεις προσφυγικών εμπειριών, εκτείνεται μέσα στο τοπικό σύμπαν της Κρήτης, διαπερνά την αντιφασιστική δράση, τους διωγμούς, την παράνομη οργάνωση, τις πολιτικές εξορίες, τα δίκτυα αντίστασης, τις μικρές και μεγάλες μορφές πολιτισμικής πυκνότητας των δεκαετιών του ’50 και του ’60.
Το περιβάλλον της δεν λειτουργεί ως εξωραϊσμένο υπόβαθρο, αλλά ως υλική μήτρα παραγωγής μιας πολιτικής συνείδησης. Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο ούτε τίποτα αυτοβιογραφικά κενό: οι μορφές που κινούνται γύρω της –αγωνιστές, διανοούμενοι, εξόριστοι, άνθρωποι της Αριστεράς, της Αντίστασης, της Τέχνης– συνθέτουν ένα τοπίο όπου η νεανική πολιτικοποίηση δεν είναι μια επιλογή αλλά μια αναγκαιότητα που συγκροτείται από την εγγύτητα με την ιστορία. (...).
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Μ. Λαμπράκης, Η Πόλη Ζει (16/11/2025)
Η Νάντια Βαλαβάνη στο Κρήτη TV
Εδώ Πολυτεχνείο: Εικόνες ασπρόμαυρες το τανκ να εισβάλλει. Φωνές, αθώο αίμα... Πέρασε πάνω από μισός αιώνας... είναι πολύς καιρός, είναι μια ζωή ολόκληρη. Οι μνήμες όμως δεν σβήνουν ποτέ, η Νάντια Βαλαβάνη θυμάται τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της και αφηγείται την «Προσωπική της Ιστορία» στον Στέλιο Ζερβό.
Προσθήκη στο καλάθι
