1η έκδοση: Σεπτέμβριος 2025

Αυτή τη στιγµή
είµαι ένα φρούτο κοµµένο στα τέσσερα.

∆υο κοµµάτια
µοιράστηκαν στα δυο µου παιδιά.

Το ένα τέταρτο
στη γυναίκα µου, που το γεύτηκε νωρίς.

Το τελευταίο
το µασώ σιγά σιγά µε τη µοναξιά µου.

Όπως φαίνεται,
κάποια στιγµή δεν θα είµαι πια φρούτο…

***

Η νέα ποιητική συλλογή του Λουάν Τζούλις αποτελεί μια βαθιά βιωματική εξομολόγηση. Ο ποιητής επιστρέφει στις σταθερές θεματικές που διατρέχουν το σύνολο του έργου του: την απώλεια, τη μετανάστευση, τη φιλία, τη μοναξιά και τη μνήμη, φωτίζοντας κάθε εμπειρία με τρυφερότητα και ευαισθησία. Οι στίχοι του είναι λιτοί, άμεσοι, εσωτερικοί και απογυμνωμένοι από περιττά στολίδια, αφήνοντας χώρο στον αναγνώστη να αναγνωρίσει τον δικό του κατακερματισμένο εαυτό, καθώς κάθε ποίημα λειτουργεί σαν ένας μικρός καθρέφτης. 

Στο Κομμένος στα τέσσερα, ο εαυτός παρουσιάζεται σαν φρούτο μοιρασμένο στους αγαπημένους: στα παιδιά, στη σύντροφο, στους φίλους, με το τελευταίο κομμάτι να παραμένει στον ίδιο – ένα κομμάτι μοναξιάς και αγωνίας που συνομιλεί με το παρόν, αλλά κυρίως με το παρελθόν.

Πρόκειται για μια ποιητική απογραφή ζωής –μοιρασμένης σε πρόσωπα, εποχές και απουσίες– όχι ως κατάληξη, αλλά ως συνέχεια μιας εσωτερικής πορείας που παραμένει ανοιχτή.

Γράφει η Έλσα Κορνέτη για το diastixo.gr
Είναι έμπειρος δεξιοτέχνης του ποιητικού λόγου και χαρισματικός «ράφτης της ψυχής».

(...) Στο σύνολο των ποιημάτων του ο Λουάν Τζούλις καταθέτει τον διχασμό του, αυτόν που νιώθει να τον τεμαχίζει, έτσι όπως ο ίδιος αισθάνεται πως έχει μοιράσει τον εαυτό του σαν τον καθαγιασμένο άρτο, ώστε να μπορέσει να «ταΐσει» αυτούς που αγαπά. Πολλές φορές τα κομμάτια αυτά δείχνουν ν’ αυτονομούνται και να τρέχουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα συγκρουσιακή ατμόσφαιρα, φορτισμένη συναισθηματικά, αφήνοντας τον ποιητή να κρέμεται μετέωρος ανάμεσα στο Τίποτα και στο Πάντα. Σε αυτήν την επίπονη, αλλά και επίμονη διαδικασία ο ποιητής κλυδωνίζεται ξεκρέμαστος σαν να μην ανήκει πουθενά· κομμένος στα τέσσερα κομμάτια που μοιράζονται ανάμεσα στην πατρίδα που άφησε πίσω του, στην πατρίδα που βρήκε –κάτι που του προκαλεί ποικίλα συναισθήματα ανάμεσα στο ανήκειν και στο μη ανήκειν–, στο κομμάτι που δόθηκε στην οικογένεια και στο κομμάτι του το ποιητικό, το ανεξιχνίαστο, το υπό εξερεύνηση ακόμα, το κομμάτι που αφορά στην «πατρίδα» του εαυτού του. Από το ποίημα «Μ’ αρέσει»: Μ’ αρέσει/ να είμαι παιδί του εαυτού μου/ γραμμή φορτωμένη με ήλιο./ Πίνακας πολλαπλασιασμού με όλα τα χρώματα/ πηγάδι που ποτίζει το χορτάρι.

Ο Λουάν Τζούλις είναι έμπειρος δεξιοτέχνης του ποιητικού λόγου και χαρισματικός «ράφτης της ψυχής», σύμφωνα με τον στίχο του. Δουλεύει εμμονικά πάνω στην ενδοσκόπηση, την επεξεργασία της νοσταλγίας, όλων των έντονων αναμνήσεων που τον συγκινούν και τροφοδοτούν την έμπνευσή του. Μέσω της λειτουργικής αφηγηματικής τεχνικής του, που είναι φροντισμένη, απαλλαγμένη από φλυαρίες και περιττά φτιασίδια, τα ποιήματά του καλλιγραφούνται σχολαστικά και παραστατικά σαν προσωπικές ιστορίες που συνθέτουν το άλλοτε μουντό κι άλλοτε ζωηρό μωσαϊκό κάθε πτυχής της ζωής του. Στο μωσαϊκό αυτό παρελαύνουν έγχρωμες ψηφίδες με τις παρελθούσες στιγμές της καθημερινότητας, με κεντρικό στοιχείο το οικείο που κοσμεί τον πυρήνα του βίου του και τροφοδοτεί το υλικό του. Ακολουθεί το θέμα των δύο πατρίδων, η εργασία, η αγάπη, ο έρωτας, ο θάνατος, η οικογένεια, το σπίτι, οι παιδικές αναμνήσεις, η αναπόληση της δύναμης του έρωτα, αλλά και δυνατά αντιθετικά ζεύγη που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη κατάσταση που τον απασχολεί, όπως το εφήμερο και το αιώνιο, ο πόνος και η χαρά, το κρυφό και το φανερό, το φως και το σκοτάδι, η νεότητα και το γήρας. Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι τα ποιήματα διέπονται από την ανάγκη της φιλοσοφικής προσέγγισης της ζωής, στην οποία ο ποιητής καταλήγει αποφθεγματικά σχεδόν στο κλείσιμο του κάθε ποιήματος της συλλογής, κάτι που προκαλεί την αυθόρμητη έκλυση αυθεντικής συγκίνησης χωρίς να εκβιάζει τα συναισθήματα του αναγνώστη. Από το ποίημα «Υπόσχεση»: Ράφτης της ψυχής κρατώ την άνοιξη/ και με το χρώμα του νεογέννητου κλαριού/ βάφω τα αυγά/ της ελπίδας.

Ο Λουάν Τζούλις με το πρόσφατο αυτό ποιητικό του βιβλίο ξετυλίγει, σαν περιτύλιγμα δώρου, μέρος του κόσμου γύρω του, για να ξεπροβάλει το περιεχόμενο του κόσμου του ολόκληρου έτσι όπως τον εμπεριέχει, αποδεικνύοντας ότι η μοναδικότητα της ζωής του κάθε ανθρώπου μετράει, όσο ασήμαντη, απλή, συνηθισμένη και μονότονη κι αν φαίνεται. Άλλωστε ο ίδιος, όπως κι όλοι μας, δεν είναι, δεν είμαστε, παρά το άθροισμα των επιδιορθώσεων υψηλής ραπτικής ενός σπουδαίου μόδιστρου: του Χρόνου.

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση
Ε. Κορνέτη, diastixo.gr (1909/2025)

Γράφει ο Ντίνος Σιώτης για την Εφημ. Συντακτών

Ο Λουάν Τζούλις είναι Αλβανός ποιητής που μένει στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια. Γράφει και στα ελληνικά. Τον ξεχώρισα απ’ το 2006, γιατί όντως γράφει ποίηση που ξεχωρίζει από τη μάζα. Η πιο πρόσφατη συλλογή του «Κομμένος στα τέσσερα» (Εκδόσεις Τόπος) αποτελείται από κουλουριασμένες αναπολήσεις, σκεπασμένες με τη μυρωδιά του χρόνου που περνά αλλά και με ένα πικρό χιούμορ που σε διαπερνά ολόκληρο και δεν σε αφήνει αλώβητο.

Διαβάστε το άρθρο εδώ
Ν. Σιώτης, Εφ. Συν. 21/09/25