Σε κάθε ευκαιρία έχω διαπιστώσει την πολύ καλή σχέση με τη σειρά «Cult Stories» των εκδόσεων Τόπος κι αυτό για εμένα έχει ξεχωριστή σημασία, μιας και δεν υπήρξα ποτέ ένθερμος οπαδός των καλτ αναγνωσμάτων. Στο βιβλίο μας τώρα. Πρόκειται γι’ αυτό που λέμε «δύο σε ένα», δυο συγγραφείς με τις δυο ιστορίες τους σε ένα βιβλίο. Κοινό επίσης στοιχείο, εκτός από το ύφος της γραφής, και η ηλικία. Είναι γεννημένοι και οι δύο το 1980. Το δανεικό ύφος είναι καλά αφομοιωμένο, τόσο από αντίστοιχα διαβάσματα, όσο κι από τον κινηματογράφο, ωστόσο ο τρόπος αφομοίωσής του και η αγωνία της δικής τους φωνής είναι παρόντα και στα δύο κείμενα.
Τι συμβαίνει ωστόσο όταν δυο νέοι και ταλαντούχοι συγγραφείς δεν αγωνίζονται με τις δικές τους υποθέσεις, με τη δική τους πραγματικότητα, με τον αυτοπροσδιορισμό τους; Τι συμβαίνει πραγματικά όταν δυο παιδιά, ένα από την Κοζάνη κι ένα από τη Θεσσαλονίκη, γράφουν σαν Αμερικανοί; Είναι μονάχα μια άσκηση πάνω σε ένα αγαπημένο είδος γραφής; Εντύπωση προκαλεί ότι η πιο αδύνατη στιγμή του Σαν Άνγκρε είναι μια σκηνή με τον Έλληνα μπακάλη, τον ελληνικό καφέ και τον νομπελίστα ποιητή. Όλα τ’ άλλα θα μπορούσαν να αποτελούν μια αυθεντική αμερικάνικη φωνή. Πέρα από τους ευνόητους προβληματισμούς που μου δημιούργησαν οι δυο αυτές ιστορίες, ως ασκήσεις ύφους ήταν πολύ καλές, αφομοιωμένες δημιουργικά, ευκολοδιάβαστες και με έκαναν να σηκώσω τα μάτια μου μόνο όταν έφτασα στην τελευταία τελεία.

Το περιοδικό Διαβάζω για το Σαν Άνγκρε - Τα δάκρυα της Φον Μπράουν
 

"Σινέ-ιστορίες"