Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2009

Το διπλάνο το έβαψα κόκκινο σε ξαφνική παρόρμηση χθες βράδυ την ώρα που η Λούσυ κοιμόταν και η μπογιά στεγνώνει τώρα εν πτήσει – το ντεπόζιτο βράζει βενζίνη, σύννεφα γλιστράνε πάνω από τα γυαλιά μου και έχω μαζί μου κρακεράκια και κλασικά εικονογραφημένα τυλιγμένα σε ρολό.

Μια συλλογή σύντομων, αυτόνομων αφηγημάτων με κοινό άξονα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «την προσπάθεια να πεις κάτι που αντηχεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χρησιμοποιώντας τον λιγότερο δυνατό χώρο». Τα αφηγήματα είναι στην ουσία έξυπνα ενσταντανέ με αλλόκοτους ήρωες (όπως ο Φελιζόλ, ο Μετεωρίτ, ο Καουτσούκ, ο Κράισλερ, οι Αφοί Φλαμπέ, ο Ντοτ, η Κρίστεβα Ούμλαουτ) σε συχνά απίθανες καταστάσεις, που σατιρίζουν και σχολιάζουν εύστοχα τον έρωτα, την εργασία, την καθημερινότητα, τους συγγραφείς, τους φιλοσόφους, τους ήρωες παραμυθιών, τους αναγνώστες και, κυρίως, την ίδια τη χρήση της γλώσσας.
Απολαυστικά κείμενα μικρής πρόζας που σε καλούν να τα ξαναδιαβάσεις και να τα μελετήσεις για την ευρηματικότητά τους και τις αλήθειες που μεταφέρουν.

Διαβάστε στον Οδηγό Ανάγνωσης τις πρώτες ιστορίες του Χνουδωτού απεσταλμένου καθώς και τη συνέντευξη που έδωσε ο Έκτορας Αποστολόπουλος στον Βιβλιοπόντικα των Χριστουγέννων.


Τα διηγήματα του Έκτορα Αποστολόπουλου δημιουργούν ένα δικό τους, ολοζώντανο, αλλοπρόσαλλο και παλλόμενο σύμπαν, όπου η αστική μελαγχολία διακόπτεται από εύστοχες παιδικές συμπεριφορές και παρατηρήσεις, η εικόνα και ο ήχος μετουσιώνονται σε δύο παράλληλες προβολές που πραγματοποιούνται στην οθόνη της φαντασίας, μέσα στο μυαλό του αναγνώστη, αναδεικνύοντας έτσι αυτά τα στοιχεία πολύχρωμα και ζεστά. Σαν παιδί που με άγνοια παίζει με τα όρια, τόσο τα λογοτεχνικά και τα μυθοπλαστικά όσο και τα γλωσσικά, ο συγγραφέας πλάθει ένα λίγο παραμυθένιο και λίγο σουρεαλιστικό σύνολο που σου κλείνει το μάτι και ξεκαρδίζεται στα γέλια μόλις γυρίσεις την πλάτη, αφήνοντας μετά το πέρας της ανάγνωσης μια υποφώσκουσα γλυκύτητα και μελαγχολία.

Τα σύντομα διηγήματα που ανθολογούνται στον Χνουδωτό απεσταλμένο δεν υπολείπονται διόλου σε δύναμη από τα μεγαλύτερης έκτασης αντίστοιχα έργα. Τη φρέσκια γραφή του τη διατρέχει ασφαλώς ο ελιτισμός ενός ξέφρενου, εγκεφαλικού, ανατρεπτικού και ασεβούς χιούμορ, το οποίο ξαφνιάζει τον αναγνώστη και που ο Έκτορας Αποστολόπουλος χρησιμοποιεί για να σχολιάσει τις σύγχρονες –ερωτικές και άλλες– σχέσεις, τις ανθρώπινες συμπεριφορές και τις κοινωνικές καταστάσεις.