1η Έκδοση: Οκτώβριος 2025

Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

Ο Αγώνας Ανταµά Τραορέ δεν είναι µόνο αγώνας της οικογένειας Τραορέ. Ο αδελφός µου πέθανε κάτω απ’ το βάρος τριών χωροφυλάκων κι ενός συστήµατος. Η Γαλλία έχει πρόβληµα µε την αστυνοµία και τη χωροφυλακή: αυτό είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του Αγώνα. Η νεολαία είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του Αγώνα. Το σχολείο είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του Αγώνα. Η μάχη κατά του ρατσισµού είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του Αγώνα. Η δηµοκρατία και η δικαιοσύνη είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του Αγώνα.

Ασά Τραορέ

Στις 19 Ιουλίου 2016, ο Ανταµά Τραορέ πέθανε στο προαύλιο της Χωροφυλακής του Περσάν, στο Βαλντ’Ουάζ. Είχε γενέθλια εκείνη τη µέρα. Ήταν 24 ετών. Έκτοτε, ξεκίνησε και επεκτείνεται ένας αγώνας που, έχοντας για εφαλτήριο το ζήτηµα της αστυνοµικής βίας στις λαϊκές συνοικίες, που εγείρει ουσιώδη ερωτήµατα για τον κόσµο µας και την πολιτική: ο Αγώνας Ανταµά Τραορέ.

Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στο Jacobin Greece.

Aκούστε εδώ μια συζήτηση της μεταφράστριας του βιβλίου Αναστασίας Τσουκαλά με την Ηλιάνα Ζερβού & την Νεκταρία Ψαράκη (The Press Project, 23/10/2025).

Παρουσίαση από τον Διονύση Μαρίνο για την Bookpress
Η προσωπική αφήγηση ως πολιτική πράξη

Πέρα από την προσωπική ιστορία
Η αφήγηση της Τραορέ δεν περιορίζεται στην προσωπική τραγωδία· γίνεται παράθυρο σε έναν ευρύτερο κοινωνικό χώρο, όπου ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Το βιβλίο δείχνει πώς οι όροι της ζωής στα προάστια, η απομόνωση, η φτώχεια, η αμφισβήτηση της παρουσίας της πολιτείας και ο φόβος της αστυνομίας, συμβάλλουν στην αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ήδη καταδικασμένοι πριν συμβεί κάτι. Όχι, η Ασά δεν μιλάει απλώς για τον αδελφό της, αλλά για όλους τους «Ανταμά», για κάθε νέο που αισθάνεται ότι η ζωή του έχει μικρή σημασία για το κράτος, την κοινωνία και τους ανθρώπους που συγκροτούν την καθημερινότητα των αδικημένων.

Η δύναμη του βιβλίου βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητά του να συνδυάζει αυτό το βιωματικό στοιχείο με διερωτήσεις που ξεπερνούν τη συγκεκριμένη υπόθεση: τι σημαίνει δικαιοσύνη; Ποια σχέση έχει η έννοια της ισότητας με τη λειτουργία των θεσμών; Πώς η δημοκρατία πρέπει να εξετάσει εκ νέου τον ρόλο της δημόσιας ασφάλειας, της αστυνομίας; Ποια είναι η ευθύνη των εκπαιδευτικών, των δικηγόρων, των μέσων ενημέρωσης; Όλα αυτά τα ερωτήματα αναδύονται χωρίς να γίνονται θεωρητικά ακατανόητα – παραμένουν άμεσα, πιεστικά.

Ο Λαγκανερί συμπληρώνει στο βιβλίο το απαραίτητο θεωρητικό πλαίσιο· αυτό που θα μπορούσε να είναι θεωρία αποστασιοποιημένη γίνεται εργαλείο κατανόησης. Αναλύονται έννοιες όπως ο θεσμός της ασύμμετρης εξουσίας, το κράτος ως φορέας βίας, ο ρατσισμός όχι μόνο ως μεμονωμένες εκφράσεις μίσους αλλά ως διάχυτη δομή που επηρεάζει τη λογική της καθημερινότητας.

Ρητορική, φόρμα και αμεσότητα
Το βιβλίο λειτουργεί και ως μανιφέστο, και αυτό του δίνει δύναμη. Δεν είναι απλώς έκθεση γεγονότων, είναι φωνή που απαιτεί, που διαμαρτύρεται, που καταγράφει μια πληγή συλλογικής ευαισθησίας. Η χρήση της γλώσσας είναι απλή, αλλά φορτισμένη. Η συναισθηματική εμπλοκή της συγγραφέως δεν υποτάσσεται στη θεωρία, αλλά τη συμπληρώνει. Οι εικόνες της καθημερινότητας, η παρουσία της οικογένειας, της κοινότητας, των ανθρώπων που αισθάνονται «ξεχασμένοι», όλα αυτά καταγράφονται με σεβασμό στην εμπειρία και με στόχο να προκαλέσουν όχι μόνο σκέψη αλλά και κινητοποίηση.

Η σημασία και η επίδραση
Σε μια εποχή όπου η αστυνομική βία, τα περιστατικά με βάση το χρώμα του δέρματος ή την καταγωγή, η αίσθηση ότι κάποιες ομάδες πολιτών είναι «άλλες» ή «περιθωριοποιημένες», βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, το συγκεκριμένο βιβλίο μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για να ανοίξει περισσότερο η δημόσια συζήτηση. Και τούτο διότι θέτει ζητήματα που δεν είναι μόνο γαλλικά: είναι ευρωπαϊκά, είναι παγκόσμια. Για κοινωνίες που αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό, την ανισότητα, τον θεσμικό ρατσισμό, αποτελεί παράδειγμα το πώς η προσωπική αφήγηση μπορεί να μετασχηματίσει την πολιτική διεκδίκηση.

Η δράση της Ασά Τραορέ, μέσα από νομικές διαδικασίες, εκστρατείες, κινητοποιήσεις, βρίσκει στον λόγο αυτού του βιβλίου όχι απλά ένα μέσο καταγραφής, αλλά ένα όπλο. Μόνο που πρόκειται για όπλο που δεν επιθυμεί να καταστρέψει ή να αφαιρέσει ζωές, αλλά να βοηθήσει άλλες, αυτές που ζουν στο περιθώριο, ώστε να συνεχίζουν να ζουν δίχως τον φόβο της εξουσίας που δρα επιλεκτικά και σχεδόν εκδικητικά.(...)

Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
Γράφει ο Δ. Μαρίνος, Bookpress (28/10/2025)