Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

1η έκδοση: Σεπτέμβριος 2024

Τρίγλωσση έκδοση  (Ελλ/Ιταλ/Αγγλ) 
Kείμενα: Τζένη Λυκουρέζου.
Πρόλογοι: Dott. Francesco Nerri (Διευθυντής Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών) & Vassia Kokoutsidi (Δημοσιογράφος, Φωτογράφος)
 

Οι φωτογραφίες της Τζένης Λυκουρέζου και του Ανδρέα Ζαχαράτου μας οδηγούν σε ένα ταξίδι ανακάλυψης περιοχών που δεν γνωρίζουμε ή νομίζουμε πως γνωρίζουμε. Το έργο τους αφιερωμένο στη Καλαβρία και τη Μάνη βάζει σε σύγκριση δύο τόπους ιδιαίτερα γοητευτικούς στην Ελλάδα και την Ιταλία που συχνά εκλαμβάνονται ως περιφερειακοί και άγριοι. Οι φωτογράφοι καταφέρνουν να μην αποσπαστεί η προσοχή από περιττές επιφανειακές λεπτομέρειες αλλά να δείχνουν τη βαθιά μεσογειακή συγγένεια που έχουν κοινή η Καλαβρία και η Μάνη όπως η Ελλάδα με την Ιταλία. Οι φωτογραφίες τους μας αναγκάζουν να απομακρυνθούμε από την συνηθισμένη άνεσή μας  και να σταματήσουμε τις σκέψεις απελευθερώνοντας τους εαυτούς μας από τη ζάλη που προκαλούν η καθημερινή βιασύνη, τα φώτα και οι θόρυβοι της σύγχρονης κοινωνίας μας. Η ανακάλυψη της δυνατής ιδιαιτερότητας της Μάνης και της Καλαβρίας αποτελεί, συνεπώς, μια γενικότερη πρόσκληση να προσεγγίσουμε ξανά το ουσιώδες που συχνά είναι ακριβώς αυτό που αγνοούμε ή πιστεύουμε πως γνωρίζουμε.   

***

Le fotografie di Jenny Lykourezou e Andreas Zacharatos ci guidano in un viaggio alla scoperta di regioni che non conosciamo o crediamo di conoscere. Il loro lavoro dedicato a Calabria e Mani mette a confronto due aree particolarmente affascinanti di Grecia e Italia spesso percepite come periferiche e selvagge. . L’obiettivo dei due fotografi riesce a non lasciarsi distrarre da dettagli superflui e a mostrare la profonda affinità mediterranea che accomuna Calabria e Mani così come Grecia e Italia. Le loro fotografie ci costringono ad allontanarci dalla nostra dimensione abituale e a fermarci per riflettere liberandoci dello stordimento che causano in noi la fretta quotidiana, le luci e i rumori della nostra società contemporanea. La scoperta della natura profonda del Mani e della Calabria costituisce, insomma, un invito, più generale a riscoprire l’essenziale che è quanto, appunto, spesso ignoriamo o pensiamo di conoscere. 

***

Jenny Lykourezou and Andreas Zaharatos photographs takes us on a journey of discovery of places we didn’t know or thought we did. Their project on Calabria and Mani juxtaposes these two enchanting lands in Italy and Greece, revealing the towns and people of two regions often perceived as remote and wild. The photographers were not distracted by superfluous, superficial details but reveal the deep Mediterranean bond shared by Calabria and Mani, Italy and Greece.
Their photographs force us to step out of our comfort zone, to stop thinking, freeing ourselves from the dizzying rush of the day to day, from the lights and bustle of our contemporary society. Discovering the fierce distinctiveness of Mani and Calabria is thus a broader invitation to once again approach the essence of things – which is exactly what we overlook or which we believe we know. 

Francesco Neri
Direttore Istituto Italiano di Cultura di Atene

Απόσπασμα της συνέντευξης της Τζένης Λυκουρέζου
από τη Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη στο BOOKIA

[...] «Ο καθένας μας εργάστηκε σε διαφορετικό χρόνο πάνω στο θέμα του κι ενώ δε γνωριζόμασταν ακόμη. Εκείνος καταπιάστηκε με τη Μάνη κι εγώ με την Καλαβρία. Πριν δυο-δυόμισι χρόνια αποφασίσαμε να πειραματιστούμε ενώνοντας τις φωτογραφικές μας ενότητες επειδή εμφάνιζαν αρκετά κοινά πραγματικά χαρακτηριστικά. Όπως γράφω στο σημείωμα μου μεταξύ άλλων στο λεύκωμα, εστιάζουμε στην έννοια της εκλεκτικής συγγένειας. [...] Το κύριο όμως ζητούμενο και για τους δυο μας είναι ο αναγνώστης του φωτογραφικού λευκώματος να δει ως ενιαίο το έργο, να ενδιαφερθεί για το σύνολο της εικονικής ροής και πλοκής, της παρουσίασής του, να διαβάσει τα κείμενα, να νοιώσει συναισθήματα, εξατομικευμένα φυσικά, και όχι να εστιάσει μόνο στα ονόματα».

Διαβάστε το άρθρο εδώ
γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, Bookia, 04.12.2024

Συνέντευξη στον Σπύρο Ζωνάκη για το περιοδικό Δρόμου Σχεδία
Συνέντευξη των Τ. Λουκουρέζου και Α. Ζαχαράτου
ΟΙ TOΠΟΙ ΤΗΣ ΕΓΓΥΤΗΤΑΣ

Δύο φωτογράφοι ενώνουν την Καλαβρία με τη Μάνη, μας ταξιδεύουν σε περιοχές που για χρόνια υπήρξαν παραμελημένες και αποκομμένες, σε άγρια τοπία, ενώ απεικονίζουν έναν άχρονο κόσμο σιωπής και σκληρότητας, μα και γενναιοδωρίας κι απλότητας.
Οι φωτογραφίες της Τζένης Λυκουρέζου και του Ανδρέα Ζαχαράτου μάς οδηγούν σε ένα ταξίδι ανακάλυψης δύο άγριων και σκληρών τόπων, της Καλαβρίας και της Μάνης, των οποίων οι κάτοικοι έχουν βιώσει διαχρονικά πλήθος προκαταλήψεων και που συνδέονται από μια βαθιά μεσογειακή συγγένεια. Δεν είναι τυχαίο που το λεύκωμά τους (που εκδόθηκε προσφατα από τις εκδόσεις «Τόπος») τιτλοφορείται «Καλαβρία, Μάνη, Εγγύς Κόσμος».
«Ο παραλληλισμός και η σύνδεση δύο ισοδύναμων σε σημασία τόπων καθρεφτίζεται στην έννοια της εκλεκτικής συγγένειας: παρεμφερή πολιτισμικά χαρακτηριστικά, κοντινές συνήθειες και συμπεριφορές, ληστρική και πειρατική δραστηριότητα, γδικιωμοί και μεταναστεύσεις, τραχύτητα και ευαισθησία», σημειώνει, μεταξύ άλλων, η κ. Τζένη Λυκουρέζου.
ΣΖ Πώς προέκυψε ένα κοινό λεύκωμα με φωτογραφίες από τη Μάνη και την Καλαβρία και ενώθηκαν αυτοί οι δύο κόσμοι;
ΤΛ Οι δουλειές αυτές έχουν γίνει αυτόνομα, σε εποχή που δεν γνωριζόμασταν. Εγώ έκανα ταξίδια στην ελληνόφωνη Καλαβρία κατά καιρούς από το 2000 ώς το 2011 και ο Ανδρέας στη Μάνη από τη δεκαετία του ’90 μέχρι τις αρχές του 2000. Αφού γνωριστήκαμε και πέρασαν κάποια χρόνια κοινής ζωής, ωρίμασε η ιδέα ότι αυτά τα θέματα μπορούν να δέσουν, και έτσι τα παντρέψαμε. Όντως, υπάρχουν συγγένειες, οι τόποι αυτοί παρέμεναν
παραμελημένοι, οι άνθρωποι ήταν κλεισμένοι στον εαυτό τους, στα όριά τους.
ΣΖ Αν κρύψει κάποιος τις λεζάντες, δεν μπορεί να διακρίνει, τόσο γεωμορφολογικά όσο και ως ανθρώπινες φιγούρες, αν βρίσκεται στην Καλαβρία ή τη Μάνη. Πού εδράζεται αυτή η έντονη εγγύτητα μεταξύ των δύο τόπων;
ΤΛ Μια νοητή γραμμή φέρνει κοντά το λιπόσαρκο μπράτσο, όπως ονόμασαν δικοί μας και ξένοι τον τόπο της Μέσα Μάνης, με τον πετρωμένο στη μοναξιά, γύρω από τη μύτη της ιταλικής μπότας, μύθο της ελληνόφωνης Καλαβρίας. Κάτω από την άγρια και απογυμνωμένη αγκαλιά της οροσειράς του Ασπρομόντε και στον ίσκιο του ομηρικού περιμήκειου Ταϋγέτου, σαν σφήνες ζουν καρφωμένα τα άχρονα σπίτια των χωριών, τριγυρισμένα από πεζούλες, φραγκοσυκιές, πουρνάρια και αιωνόβιες ελιές. Κι όσο οι στενοί δρόμοι για να προσεγγίσουν τα απομακρυσμένα χωριά περνούν μέσα από βαθυπράσινα έλατα, βελανιδιές και δρύες ή σικελικές οξιές, μαύρα πεύκα και κτήματα με περγαμόντο, αλλά και εκτάσεις άνυδρες και απόκρημνες –στη Μάνη τους γκρεμούς τους λέγανε χούνια– καστέλα, πύργους και φιουμάρες, η ανυπόφορη ζαλάδα του ταξιδιώτη από τις φιδωτές ανηφοριές και την κατωφερή επιστροφή, υποχωρεί σαν την ψυχή ξαφνιάζουν ο παραθαλάσσιος Γιαλός του Βούα (Jalò tu Vua) και τ’ άλλα γαλανά ακρογιάλια του Ιονίου πελάγους ή τα καθαρά νερά στις βραχώδεις λεκάνες του Ταίναρου και τις παραλίες και τα λιμανάκια της Λακωνίας. Ξεχασμένες και απομονωμένες έζησαν για χρόνια ατελείωτα η Καλαβρία και η Μάνη. Κι οι Μανιάτες κι οι Καλαβρέζοι, άνθρωποι απλοί, φτωχοί, ασκητικοί, άφοβοι, κατά εποχές ηρωικοί, σκληροί και ευέξαπτοι στην απελπισία τους πάνω αναφωνούν Madonna mia και Χριστέ μου. (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Σπύρος Ζωνάκης, Περιοδικό Δρόμου Σχεδία τ.127