1η έκδοση: Οκτώβριος 2022

Γιατί θέλω να γράψω κάποια από τα περιστατικά που έζησα; Όσα βέβαια θυµάµαι. Προσανατολισµένος µονίµως προς το µέλλον, δεν έκανα ποτέ «επανάληψη» στις εµπειρίες µου. Τα περιστατικά που αναφέρονται, είτε θεώρησα ότι έχουν κάποιο γενικότερο ενδιαφέρον, είτε, απλά, µε χάραξαν ή µου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.(...) Ήταν που ήθελα να καταλάβω τις ριζικές αλλαγές των παλαιών συναγωνιστών µου; Ήταν που ήθελα να καταλάβω την Αριστερά ως εξουσία; Είναι που θέλω να πω κάποια πράγµατα που µε βαραίνουν για να τα ξεφορτωθώ; Ίσως όλα αυτά µαζί. ∆εν έχω πειστική απάντηση. Μια βαθιά επιθυµία για τη γραφή τους ξεπήδαγε από µέσα µου. 

Ένας από τους πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέσα από τα προσωπικά βιώματά του, γράφει για γεγονότα και καταστάσεις που σημάδεψαν τον τόπο, από τα μεταπολεμικά χρόνια έως και τις μέρες μας.

Παρουσίαση στην Εφημ. Συντακτών από την Εύη Τζανεττή

(...) Επιχειρεί ένα τολμηρό, έντιμο, χωρικό και ψυχικό οδοιπορικό, μια βουτιά εντός του και εκτός του. Σταθμοί το Γαράζο, γενέθλιο χωριό στην Κρήτη, στον νομό Ρεθύμνου, το Ηράκλειο, η Αθήνα, το μικρό διάλειμμα στην Πάτρα, το Ρέθυμνο και πάλι η Αθήνα.

Το Γαράζο αποτελεί μια καταπληκτική ηθογραφία, της δεκαετίας 1950-60, των χωριών της Κρήτης, που θα μπορούσε να σταθεί κι από μόνο του. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το πεδίο εξέλιξης της σπαρακτικής, πληγωτικής σχέσης με τη μάνα του, τη «δασκάλα», όπως την αποκαλεί.

Μέχρι το τέλος δεν φαίνεται ν’ αφήνει κανένα περιθώριο λύσης της σύγκρουσης, καταδικάζοντας τον εαυτό του σε αιώνιο θυμό. Γιατί μάτια μου στέρησες τον εαυτό σου από τον «καθαρισμό ψυχής» κατά Kushner.*

Η «Κραυγή» του Εντβαρτ Μουνκ, που κοσμεί το εξώφυλλο, παραπέμπει σε απόγνωση, είτε της σχέσης του με τη «δασκάλα» είτε για τις διαδοχικές διαψεύσεις οραμάτων και την προβληματική σχέση του με την οργανωμένη Αριστερά και τον σταλινισμό και τη βία.

Η πολιτικοποίηση και η χούντα διανθίζονται με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και περιστατικά, σημαντικά και ασήμαντα, αποδίδοντας παραστατικά το κλίμα της περιόδου 1960-73 και αποκαλύπτοντας τα «αντιεξουσιαστικά» χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, δομικό στοιχείο του χαρακτήρα του. Στην αρχή του φ.κ. γνωρίζει τη Χαρά, κατοπινή του σύντροφο. Εκρηξη συναισθημάτων και πολιτικής ανάτασης που συνθέτουν τη δική του «ωδή στη χαρά».

Βυθίζεται ηδονικά μέσα στο «Εμείς» της αντίστασης στη χούντα και δίνεται ολοκληρωτικά, βιώνοντας «τα καλύτερά μας χρόνια», παρά τις συνθήκες ζόφου.

Ακολουθεί η μεταπολίτευση, ξετυλίγοντας τις πολιτικές του απόψεις και ιδεολογικές αναζητήσεις του, που πάντα καταλήγουν σε ματαίωση ονείρων. Ξεπερνά τη δυσλεξία, κάνει μεταπτυχιακά στην Πάντειο και γράφει, γράφει ακατάπαυστα. Επαγγελματικά, ασχολείται με την εκπαίδευση, ακολουθώντας από την ανάποδη τους κανόνες ανόδου. Καλός με τους από κάτω, δύστροπος με τους από πάνω. Αποζημιώνεται με τη ζωογόνα σχέση του με τα παιδιά. Ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να αποκτήσει πολιτική ειρήνη. Η δική του Αριστερά ανήκει στη σφαίρα της ουτοπίας. Οδοιπορικά σαν αυτά του Ολύμπιου, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, διαψεύδουν τον Μάρκαρη και όλους αυτούς που ρίχνουν ανάθεμα στη «γενιά» του Πολυτεχνείου για την κακοδαιμονία της χώρας μετά τη Μεταπολίτευση. Διαβάστε το.

Δείτε την παρουσίαση εδώ
Εύη Τζανεττή, για την Εφημ. Συντακτών (25.10.2022)