1η έκδοση Δεκέμβριος 2018
Προτείνουμε επίσης το μυθιστόρημα: Διαρκές φύλλο πορείας

Ένα κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό μυθιστόρημα, συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του συγγραφέα με τίτλο Διαρκές Φύλλο Πορείας. O Διαμαντής, κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, επιστρέφει στο χωριό του μετά από τέσσερα χρόνια εμφυλίου πολέμου.

....η Φωτεινή συνέχιζε να βγάζει ένα ένα τα ρούχα από τον στρατιωτικό σάκο, όταν στο κάτω μέρος του ένιωσε το χέρι της να ακουμπάει σε κάτι μεταλλικό.
Γύρισε τον σάκο ανάποδα. Έπεσαν κάτω, ο τσαλακωμένος μπερές με το σήμα του μηχανικού και η τελευταία φανέλα του, μέσα στην οποία υπήρχαν δύο χάλκινοι σταυροί πιασμένοι με μεταξωτές κορδέλες.
Ταράχτηκε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να στεναχωρηθεί.
Παίρνοντας στα χέρια της τα μετάλλια, κοίταξε με προσοχή τα διπλώματα στα οποία καταγραφόταν η ημερήσια διαταγή της απονομής.
Το ένα, είχε το όνομα της Βασίλισσας Φρειδερίκης, το άλλο, του Διοικητού του Γ΄ Σώματος Στρατού!
 Σήκωσε το κεφάλι της και κάρφωσε με το βλέμμα της τον Διαμαντή, που καθόταν στο χαγιάτι μαζί με τον Μανώλη.
«Τι είναι τούτα, ρε κερατά; Γιατί σ’ τα έδωσε αυτή η ξεφτιλισμένη; ».
Η βραχνάδα της φωνής της φανέρωνε πιο πολύ την αγωνία της, για το τι απάντηση θα έπαιρνε.

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ 

Παρουσίαση στην iskra από την Μυρσίνη Αθανασιάδου

(...) Ο Τάσος Κανταράς κατορθώνει να προσελκύσει από τις πρώτες σελίδες τον αναγνώστη με λογοτεχνικό τρόπο, με ενδιαφέρουσα πλοκή και ρέουσα αφήγηση παρουσιάζοντας το συναρπαστικό επεισόδιο με τον Διαμαντή, που κληρωτός του τακτικού στρατού κατά τον Εμφύλιο, κυνηγώντας αντάρτες, προσπαθεί να σώσει με κίνδυνο της ζωής του τραυματίες από ναρκοπέδιο, χωρίς να κάνει διακρίσεις μεταξύ των αντιπάλων. Και είναι καθοριστική η παρέμβαση της αγέρωχης μητέρας του Φωτεινής, που κοιτά με δυσπιστία τα “παράσημά” του, μέχρι ο ανυποψίαστος γιος να της διηγηθεί την ιστορία τους.

Από εκεί και πέρα παρακολουθεί ο αναγνώστης τον ήρωα, που σταδιακά συνειδητοποιείται , γιατί πρώτα από όλα ωθείται από εντιμότητα, αξιοπρέπεια και ανθρωπισμό, όπως και η υπόλοιπη οικογένειά του. Έτσι υπερασπίζεται την μετέπειτα γυναίκα του που υφίσταται την άνανδρη συμπεριφορά των μάυδων λόγω του ότι ήταν μεταξύ των ηττημένων του Εμφύλιου και κατά συνέπεια από τους διωκόμενους του αυταρχικού κράτους. Ίδια είναι αργότερα και η στάση του και η συμπαράστασή του προς όσους πλήττονται στο χωριό του από τους νέους φυρερίσκους της τοπικής εξουσίας. Είναι επίσης αλληλέγγυος προς τους εργαζομένους στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, όταν μπαίνει στο συνδικάτο, και γενικά προς τους συγχωριανούς του που υποφέρουν.

Ο συγγραφέας περιδιαβάζει σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της χώρας από το 1949 μέχρι το 1967 αξιοποιώντας τις προσωπικές ιστορίες φίλων και συγγενών του. Έτσι παρουσιάζει τα γεγονότα του 55 και του 63 στην Κωνσταντινούπολη, που οδήγησαν σε βιαιοπραγίες και διώξεις εναντίον της ελληνικής μειονότητας, το Κυπριακό και τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης της ΕΡΕ, την μετανάστευση του αγροτικού κόσμου στο Βέλγιο και την Γερμανία και τις άθλιες συνθήκες ζωής του, τις εκλογές βίας και νοθείας, την άνοδο της ΕΔΑ και τα λάθη της, την επιβολή της Δικτατορίας και τις διώξεις των αριστερών.

Παράλληλα όμως το έργο του σφύζει από ζωή και δεν μένει μόνο στην πολιτική ιστορία. Δίνει εικόνες από τις αγροτικές ασχολίες των κατοίκων το θερισμό, το αλώνισμα, τις ρυζοκαλλιέργειες, την επίπονη δουλειά στα μεταλλεία, που με εναργή τρόπο φωτίζει. Δεν λείπουν και οι ζεστές οικογενειακές στιγμές, τα νυφιάτικα γλέντια, η παρέα και τα πειράγματα με φίλους στο καφενείο, τα τραγούδια που συνοδεύονται με παραδοσιακά όργανα. Και φυσικά όλα διανθίζονται και από τους έρωτες των ηρώων, την αγωνία και τις χαρές από την απόκτηση των παιδιών.

Ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου είναι ότι μέσα από την συνειδητοποίηση του Διαμαντή και τους συλλογικούς αγώνες συνδικαλιστικούς, αυτοδιοικητικούς και πολιτικούς ωθείται και ο αναγνώστης στον καλό και δίκαιο αγώνα του ήθους και της αξιοπρέπειας. Και αυτό γιατί με απλό και ξεκάθαρο τρόπο αναδεικνύονται οι αιτίες της ιστορικής πορείας της χώρας, ο αυταρχισμός των νικητών και από την άλλη ο συνεχής αγώνας των καταπιεσμένων για βελτίωση της ζωής, για επούλωση των πληγών των πολέμων και για την πρόοδο της χώρας. Ο συγγραφέας δηλαδή δίνει ήρωες θετικούς, ήρωες πρότυπα, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, που μπορούν να μας καθοδηγήσουν, με τον τρόπο που το επιχειρούσε ο παρεξηγημένος σήμερα Σοσιαλιστικός ρεαλισμός.

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Γράφει η Μυρσίνη Αθανασιάδου, iksra.gr (14.01.19)

Συνέντευξη του συγγραφέα για το Βookia.gr

(...) Μια ιστορική περίοδος που άλλοι θέλουν να ξεχάσουν και οι νεότεροι δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν. Τα λάθη επαναλαμβάνονται και το αυγό του φιδιού ανοίγει σιγά-σιγά, με δυσάρεστα αποτελέσματα. Πιστεύεις ότι οι συγγραφείς που γράφουν ιστορικά μυθιστορήματα έχουν μερίδιο ευθύνης στη γνώση της ιστορίας;
Αν και κάθε ιστορική περίοδος είναι μοναδική, νομίζω πως έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την ουσιαστική και σε βάθος γνώση της Ιστορίας. Άλλωστε, λαός χωρίς ιστορική μνήμη, δε μπορεί να έχει μέλλον. Μ’ αυτή την έννοια, τίποτα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Σε ότι αφορά το αυγό του φιδιού, φέρουν μεγάλη ευθύνη οι πολιτικοί, οι οποίοι εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές που το τρέφουν, την ίδια ώρα που, λαϊκίζοντας, δήθεν το ξορκίζουν. Για το συγκεκριμένο αντικείμενο, το ιστορικό μυθιστόρημα, αν και η πέννα του συγγραφέα είναι πιο απελευθερωμένη από την πέννα ενός ιστορικού, οφείλει να εξετάζει με προσοχή όλες τις παραμέτρους των ιστορικών γεγονότων, να τις αποδίδει με ακρίβεια και όση γίνεται αντικειμενικότητα. Έχει σημαντική ευθύνη όποιος "ακουμπά" την ιστορία, δε δικαιούται να την παραχαράξει, απλώς να τη "χρωματίσει" με τη δική του ματιά.

(...) Νικητές και ηττημένοι. Δυο λέξεις που αναφέρονται συχνά μέσα στο βιβλίο. Οι ηττημένοι τα έζησαν στο πετσί τους. Οι ίδιοι και οι απόγονοι τους. Ήταν τελικά έτοιμη η Αριστερά να κυβερνήσει μετά από εξορίες, φυλακές, φακελώματα, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ή νόμιζε ότι μπορούσε;
Οι “ηττημένοι” χωρίς αμφιβολία ήταν αυτοί που πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της ήττας. ‘Όμως, τις σκληρές μετεμφυλιακές καταστάσεις, τη μεγάλη φτώχεια που σάρωσε την κατεστραμμένη χώρα, τη γεύτηκαν οι ταξικά αδύναμοι, ανεξάρτητα με ποια πλευρά και κάτω από ποιες συνθήκες πήραν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο. Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, θα έλεγα πως η Αριστερά σε κείνες τις συνθήκες, δεν έτρεφε αυταπάτες ότι μπορεί να κυβερνήσει. Εξάλλου, στοιχειώδεις όρους δημοκρατίας και νόμιμης παρουσίας διεκδικούσε. Στο πεδίο αυτό, δοκιμάζονταν και οι Ανυπότακτοι του μυθιστορήματος.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ
της Μ.Παπαδημητρίου Σαμοθράκη
Bookia.gr, 27.02.19