1η έκδοση: Μάρτιος 2018

Η πλωτή πατρίδα ταξιδεύει με καπετάνιο το μπαρμπαγιάννη Σιταρά από τη Χίο. Ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας λίγο πιο κάτω από τη Βουλή, γίνεται η καμπίνα του καπετάνιου που αέναα ταξιδεύει ακόμα και με κλειστά τα μάτια σε όλη την οικουμένη, έχοντας στο πλάι του τον Φώντα. Βάζει σε παραπάνω κίνδυνο τη ζωή του για να αισθάνεται ασφαλής. Είδαν πολλά τα μάτια του κι έζησε στην Αμερική, το θάνατο του παιδιού του και στην Αθήνα την αυτοκτονία της γυναίκας του. Ως απόμαχος ζει με τα λόγια του και παρακολουθεί ότι γίνεται γύρω του με αργά βήματα χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να απογοητευτεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν. Είναι η περίοδος που κάηκε η Marfin και ο Απόλλωνας, είναι οι διαδηλώσεις, οι φωτιές, οι βόμβες κρότου και τα καπνογόνα- χημικά, είναι που στο Σύνταγμα φωνάζουν «Να καεί / να καεί / το μπουρδέλο η Βουλή». Είναι που η Ευτυχία βιώνει το χωρισμό της με τον Μέλιο και τον άλλο του εαυτό.

Είναι η πλωτή πατρίδα θαλασσινό και στεργιανό μυθιστόρημα. Ο έρωτας παίρνει δύναμη από την αδυναμία για να μη χάσει ο άνθρωπος τις ιδιότητές του, σε ένα κόσμο που κατακερματίζεται μέσα στην αποξένωσή του. Με αφετηρία τα τρέχοντα διατρέχοντα της ζωής η πλωτή πατρίδα ξανοίγεται στην ιστορία με κατάρτι και όπλο τη μνήμη, που αντιστέκεται στα κύματα, στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας.

Ένα μυθιστόρημα μετά την Αγία Μνήμη που υπερασπίζεται την πατρίδα, μη βουλιάξει στα απόνερά της και τον άνθρωπο μη χάσει τον εαυτό του και το όνομά του και γίνει αριθμός.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πέντε ἡ ὥρα ποὺ βραδιάζει. Οἱ διαδηλωτὲς στοὺς δρόμους. Τὰ πεζοδρόμια ξεχειλισμένα, νὰ κολυμπάει ἡ  απόγνωση.
Χείλη σφιγμένα. Προπετάσματα κρότου λάμψης. Χώματα φερτὰ  ἀπὸ  ἀλλοῦ. Μετά; Ὁδοφράγματα,  ἀναχώματα φτηνά, σπασμένες τζαμαρίες. Καὶ οἱ διαδηλωτὲς νὰ μὴ ξέρουν κατὰ ποῦ νὰ κάνουν.
Θάλασσα. Βάρα μὴ πάρει φωτιὰ ἡ θάλασσα... Παρασκευή. Πέντε ἡ ὥρα ποὺ βραδιάζει. Φρεντερίκο στὴν Πειραιῶς τὶ γυρεύεις; Ἀπὸ τὴ Κόρντοβα στὸ Γκάζι;
Ξεράθηκε ὁ  ἀσβέστης. Μισογκρεμισμένοι οἱ τοῖχοι. Τὰ παραθύρια κλειστά. Μαράθηκαν τὰ λουλούδια, λέριασε τὸ λευκὸ σεντόνι. Νίκελ, γυαλὶ καὶ ὀξείδιο. Ἡ μνήμη δὲν σωπαίνει. Πάσα γῆ τάφος. Νὰ βγοῦμε  απὸ τὰ μνήματα, Φρεντερίκο στὴν Πειραιῶς τὶ γυρεύεις;
Ἐρείπια παντοῦ. Πιὸ πολλά, αὐτὰ ποὺ δὲν φαίνονται. Φουγάρα σβηστά, δόντια σπασμένα. Κανόνια στραμένα στὸν οὐρανό, στόματα ξεδοντιασμένα. Χαμόγελα, πικρά, γαρούφαλα στὴν κάνη τοῦ κόσμου, ὅλη ἡ θλίψη, μιὰ λίμνη στεγνή. Φρεντερίκο στὴν Πειραιῶς τὶ γυρεύεις;

Συνέντευξη του συγγραφέα στο Γιώργο Σταματόπουλο για την Εφ. των Συντακτών

«Ο,τι έχει υπάρξει αληθινά δεν γίνεται να χαθεί· θα το βρούνε μπροστά τους οι επόμενοι, που θα έχουν μνήμη και γνώση, θα συνεχίσουν από ’κεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς». Σε ένα άρτι εκδοθέν βιβλίο του με τίτλο «Πλωτή Πατρίδα» (εκδ. Τόπος) ο Δ. Παπαχρήστος μιλάει για τη δύναμη της μνήμης και τα οικουμενικά όρια του ελληνισμού, για την οικονομική και κυρίως πολιτισμική κρίση, για τον έρωτα και το ταξίδι, αγωνιώντας για το μέλλον του τόπου.

Οι ήρωές του πάσχουν και αισιοδοξούν, στοχάζονται και ζουν την καθημερινότητα με χιούμορ και στωικότητα, μας ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές αλλά και μέσα μας, μέσα από ιστορίες σκληρές και τρυφερές ταυτόχρονα. Ολα διαδραματίζονται σε ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας.

Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Γιώργος Σταματόπουλος για την Εφημ. των Συντακτών (18/06/18)

Παρουσίαση στην Εφ. των Συντακτών από τον Π. Γεωργούδη

Το τελευταίο  μυθιστόρημα του Δημήτρη  Παπαχρήστου, το οποίο κυκλοφόρησε   με τίτλο: «Πλωτή Πατρίδα», από τις εκδόσεις Τόπος, αποτελεί μία πολιτισμική συνέχεια των οικουμενικών αξιών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του Σήμερα. 

Με άξονα την Μνήμη ως ζωτική λειτουργία αυτοκαθορισμού του ανθρώπου, ο συγγραφέας  μιλά για την ελευθερία, την ισότητα,  την δικαιοσύνη, την φιλία, την αδερφοσύνη των ανθρώπων και των λαών.  Με αναφορά το καφενείο στην πόλη της Αθήνας αλλά και στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, ως χώρο  κοινωνικής δημοκρατίας και διαλόγου αλλά και συνεύρεσης των ανθρώπων του μόχθου, ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις, την εξουσία ως  μηχανισμό παραμόρφωσης της ευτυχίας και της πολιτικής αυτάρκειας. 

Γνώστης του λαϊκού πολιτισμού και με ισχυρά βιώματα επαναφέρει στο προσκήνιο το βαθύ περιεχόμενο των συνεκτικών δεσμών του και επιχειρεί μία κριτική προσέγγιση σε μία κοινωνία που μεταμορφώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα , διαλύοντας δεσμούς και αξιακές σταθερές. Αναδεικνύει την κριτική ουτοπία ως εφαλτήριο να κατακτήσουμε την αρμονία και τον έρωτα για να ζήσουμε την συμπυκνωμένη « στιγμή» της ζωής, με την μορφή της καθολικής εξέγερση στις συμβατικότητες που πνίγουν την σκέψη, την ελευθερία και τους ανοιχτούς ορίζοντες της αυθεντικής πνευματικότητας. 

Μέσα από το μεταναστευτικό πρόβλημα των Ελλήνων της δεκαετίας του 1960, θίγει το σημερινό μεταναστευτικό ζήτημα, τον ρατσισμό της διπλανής πόρτας. Φιλοσοφεί ταυτόχρονα πάνω στο καθημερινό βίωμα και στις μεγάλες αξίες με οδηγό τους Προσωκρατικούς φιλοσόφους, τους ποιητές, το δημοτικό τραγούδι.     

Ανασυνθέτει την κατακερματισμένη  πραγματικότητα από τα κουρέλια του Μεταμοντέρνου σε εμβατήριο ελευθερίας , ουτοπίας και έρωτα, διαβαίνοντας στοχαστικά μέσα από τον πόνο και τον θάνατο των απλών ανθρώπων. Υπενθυμίζει πως ο θάνατος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται  ως φυγή,  διότι ευτελίζεται η ύπαρξη στην επιφάνεια των πραγμάτων. Ο θάνατος είναι πυξίδα αυτογνωσίας και ταπεινότητας που βαθαίνει το Νόημα  της ζωής .   Γίνεται καμπανοκρούστης του μέτρου και  της ουσιαστικής αυτάρκειας  , όταν γύρω μας  λυσσομανά η καταναλωτική και τεχνοκρατική δικτατορία του ευτελούς. 

Ο Παπαχρήστος προτείνει την Άμεση Δημοκρατία ως την πολιτική και κοινωνική μορφή αληθινής συλλειτουργίας των Πολιτών, «η εξέγερση δεν σταματάει , είναι ποτάμι, είναι καθημερινή επανάσταση. Το μία και έξω, να το φοβάσαι, όταν δεν έχει τον έρωτα μέσα, γίνεται νεκρή εκσπερμάτωση. Λίμνη καθεστωτική», σημειώνει. Η «Πλωτή Πατρίδα» ταξιδεύει στην θάλασσα της Παγκοσμιοποίησης, πυξίδα αξιών η μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Εφ. των Συντακτών
γράφει ο Παναγιώτης Γεωργούδης (29/01/19)