Ένα πεντάχρονο αγόρι εξαφανίζεται με το ποδήλατό του. Τρία πρόσωπα σε ένα κτήμα θα υποχρεωθούν να συνωμοτήσουν μεταξύ τους. Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ θα δεχθεί να συνεργαστεί μαζί τους σε συνθήκες απόλυτης εχεμύθειας.
Όσο η έρευνα προχωράει, όσο η αγωνία για την τύχη του παιδιού κορυφώνεται, το ερώτημα προκύπτει αδυσώπητο: Θέλει ο Τόνυ, ο φιλόδοξος ψυχολόγος –που σε λίγο καιρό θα γινόταν ο πατέρας του μικρού–, θέλει η γυναίκα του, η Μαίρη –που δική της ιδέα ήταν η υιοθεσία ενός παιδιού–, θέλει η νεαρή Τζίνα –που η ζήλια της για το ορφανό αγόρι που του διάβαζε παραμύθια δεν μπόρεσε να μείνει κρυφή–, θέλει κανείς να γυρίσει πίσω ο πεντάχρονος Μάρκος;
Γνωρίζει κανείς πού μπορεί να βρίσκεται αυτό το άτυχο παιδάκι που για μια στιγμή η τύχη φάνηκε να του χαμογελάει; Ο Ιωσήφ Κρήνος, ο φιλόδοξος και ανασφαλής νεαρός ντετέκτιβ, άραγε θα συγκεντρώσει ποτέ όλα τα κομμάτια της αλήθειας;
Παρουσίαση στην Εφημ. Documento από την Έμυ Ντούρου
Η σεναριογροφος Βίκυ Χασάνδρα στο δεύτερο βιβλίο της αφηγείται την ιστορία ενός πεντάχρονου αγοριού που εξαφανίζεται ενώ κάνει ποδήλατο. Τρεις άνθρωποι εμπλέκονται στην υπόθεση. Μέσα από ένα παιχνίδι συνωμοσιών και σκληρών μυστικών, ο θεατής ακολουθεί τα ίχνη ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ που προσπαθεί να ανακαλύψει το χαμένο παιδί. Ποιος άραγε από το περιβάλλον του πεντάχρονου ευθύνεται για την εξαφάνισή του και ποιοι πραγματικά θέλουν να επιστρέφει; Ενα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί μέχρι την τελική λύση του μυστηρίου.
Έμυ Ντούρου, Documento 09/07/17
Βιβλιοκριτική από την Δέσποινα Δημητριάδου στο savoirville.gr
“Πως γίνεται κανείς κακός; Πώς μπορείς να εμφυσήσεις την κακία σ’ ένα μικρό παιδί; Σχίζοντας του τα αγαπημένα του βιβλία; Απαιτώντας από αυτό να μην κλαίει; Να μην τρέμει όταν το βάζεις στην άκρη του γκρεμού; Να μην φοβάται; Τι δικαίωμα έχεις να τα ζητάς όλα αυτά από ένα παιδί;”
Με το δεύτερο μυθιστόρημά της η Βίκυ Χασάνδρα, καταφέρνει για άλλη μια φορά να μας κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Η ιστορία ξεκινάει με την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού. Ο νεαρός ντετέκτιβ που θα αναλάβει την υπόθεση θα προσπαθήσει να ξεμπλέξει το κουβάρι αυτής της σκοτεινής υπόθεσης και στην διαδρομή του θα διασταυρωθεί με πρόσωπα που κρύβουν πολλά μυστικά, που κουβαλούν τα δικά τους ψυχικά τραύματα και που σίγουρα δεν είναι αθώα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το τέμπο της αφήγησης που ακολουθεί η συγγραφέας και ο τρόπος που οδηγεί τον αναγνώστη σε μια σειρά δραματικών αποκαλύψεων.
Δέσποινα Δημητριάδου, 31/07/17, savoirville.gr
Παρουσίαση στην Καθημερινή από τον Κ. Καλφόπουλο
Δύο χρόνια μετά τις «Αόρατες φωνές», η Βίκυ Χασάνδρα επιστρέφει στον «Τόπο» (του εγκλήματος) με ένα μυθιστόρημα αστυνομικής υφής και πλοκής και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Η εξαφάνιση ενός πεντάχρονου αγοριού μαζί με το ποδήλατό του θα επιφέρει στο ασταθές οικογενειακό περιβάλλον μια γενικότερη αναστάτωση, αποκαλύπτοντας πτυχές μιας υπόθεσης υιοθεσίας που φέρνουν τον νεαρό ντετέκτιβ σε αντιπαράθεση με τους εμπλεκόμενους πρωταγωνιστές. Το μυθιστόρημα κινείται επιδέξια σ’ έναν κόσμο μυστηρίου, εσωτερικών συγκρούσεων και βασανιστικών ενοχών, καθώς η συγγραφέας σκιαγραφεί αδρά τους χαρακτήρες και την ψυχολογική ένταση που προκαλούν η εξαφάνιση του μικρού ποδηλάτη και τα επίμονα ερωτήματα του «φιλόδοξου και ανασφαλούς» ερευνητή.
Kωστάς Θ. Καλφόπουλος, Καθημερινή 06/08/17
Παρουσίαση στο The Crimes and Letters Magazine από τον Δημήτρη Παναγιωτάτο
Λατρεύω τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Όμως, ακόμα κι όταν με γοητεύει ιδιαίτερα η πλοκή τους, λίγες φορές η γραφή τους ξεφεύγει από ένα τυποποιημένο, απρόσωπο ύφος.
Το αντίστροφο μού συμβαίνει με την ελληνική λογοτεχνία. Ακόμα κι όταν η αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα διακρίνεται καθαρά, λίγες φορές η πλοκή ξεπερνάει τα πλαίσια μιας ιστορίας που θα μπορούσε άνετα να χωρέσει στις μισές σελίδες.
Το βιβλίο «Άμμος στο Βυθό» της Βίκυς Χασάνδρα είναι μια από αυτές τις ελάχιστες εξαιρέσεις όπου ένα ελληνικό μυθιστόρημα συνδυάζει ιδανικά το γνήσιο λογοτεχνικό έργο με μια συναρπαστική αστυνομική πλοκή. Είναι αυτό που νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνει κάθε συγγραφέας. Να διαβάζει αστυνομικά για να διδάσκεται από την πλοκή τους. Και φαίνεται ότι η συγγραφέας έχει διαβάσει πολλά. Δανείζεται στοιχεία τους, για να δημιουργήσει όμως κάτι άλλο, πολύ προσωπικό, δικό της.
Η ιστορία της – η εξαφάνιση ενός υιοθετημένου μικρού αγοριού – έχει μυστήριο. Έχει για πρωταγωνιστές τρία πρόσωπα (τη μητέρα, τον ψυχίατρο πατέρα και τη βοηθό του) που όλα τους μοιάζει να κρύβουν μυστικά. Έχει και τον απαραίτητο ιδιωτικό ντετέκτιβ που καλείται από την οικογένεια για να βρει τη λύση.
Κι ωστόσο, παρά την αγωνία και την ένταση, η συγγραφέας αποφεύγει σοφά να «ανοίξει» την πλοκή, να προσθέσει περιττά γεγονότα και καινούργια πρόσωπα. Αντίθετα, κλείνει την ιστορία της σε μια έπαυλη και φυλακίζει τους τέσσερις ήρωές της μέσα στη δίνη των μυστικών τους, δημιουργώντας μιαν αποπνιχτική ατμόσφαιρα που υποβάλει τον αναγνώστη και δεν τον αφήνει να ανασάνει ούτε στιγμή. Αντί για μια εξωτερική δράση με συνεχείς ανατροπές, εσωτερικεύει τη δράση μέσα στους χαρακτήρες των προσώπων. Αυτά οδηγούν την ιστορία, κι όχι η ιστορία τα πρόσωπα. (Μου έρχεται τώρα στο μυαλό η περίπτωση του ιδιοφυή Σιμενόν που κάνοντας κάτι ανάλογο δυσκόλεψε αφάνταστα τους διασκευαστές των μυθιστορημάτων του στον κινηματογράφο).
Το βιβλίο της Β. Χασάνδρα είναι γραμμένο υποδειγματικά. Λιτά, ουσιαστικά, αλλά συγχρόνως πολύ προσωπικά. Τίποτα περιττό, αλλά και όλα μ’ ένα υπόγειο, μυστικό φορτίο. Το τέλος, ανατρεπτικό αλλά και αναμενόμενο, δεν προσφέρει καμιά λύτρωση. Σαν την τραγική ιστορία ενός ψυχολογικού δράματος, το βιβλίο κλείνει μέσα στην αβεβαιότητα και την αμφισημία. Μοιάζει να τα έχει εξηγήσει όλα, κι όμως κατορθώνει να σε σοκάρει, να σε αφήνει έκπληκτο. Χωμένοι βαθιά μέσα στα σκοτάδια τους, σαν την άμμο στο βυθό, οι ήρωες της Χασάνδρα δεν παύουν να σου ψιθυρίζουν, πολύ μετά το κλείσιμο του βιβλίου, τον τρόμο και τον πόνο της ανθρώπινης ύπαρξης.
γράφει ο Δημήτρης Παναγιωτάτος CLM (The Crimes and Letters Magazine) (Δεκέμβριος 2017)
Παρουσίαση στο Fractalart από Φίλιππο Φιλίππου
(...) Ύστερα από το διάβασμα του συγκεκριμένου κειμένου, ο υποψιασμένος αναγνώστης συμπεράνει πως βρίσκεται μπροστά σε κάτι γνωστό, όσο και οδυνηρό: σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα σκανδιναβικού τύπου, από εκείνα τα απεχθή, όπου διάφορα ψυχασθενή άτομα είναι ύποπτα για την εξαφάνιση παιδιού ή παιδιών. Ωστόσο, ο αναγνώστης πέφτει έξω, καθώς προχωρώντας σιγά σιγά, από σελίδα σε σελίδα, διαπιστώνει πως η ιστορία δεν έχει καμιά, μα καμιά, σχέση με αυτό που αρχικά φοβόταν. Το μυθιστόρημα έχει μεν αστυνομική πλοκή, αλλά δεν είναι απολύτως αστυνομικό, δεν έχει αίματα, δράση και βία, παρά μόνο καθημερινούς ανθρώπους που βασανίζονται από πλέγματα και ενοχές, ανθρώπους με παράξενα συναισθήματα και με μικρά μυστικά που δυσκολεύουν τη ζωή τους.
Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές αυτών των ανθρώπων, η συγγραφέας επιχειρεί να μιλήσει για τα πάθη, τη σαρκική επαφή, τη μητρότητα και την πατρότητα, την ανάγκη για απόκτηση παιδιού, την αγάπη και τη ζήλια, τις ευθύνες για την ανατροφή ενός παιδιού, τις εμμονές, τους φόβους, τη μνήμη και τη φαντασία.
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου, fractalart.gr (20.06.18)
Διαβάστε στον οδηγό ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος και ακούστε μια συνέντευξη της Β. Χασάνδρα στο Νίκο Κουρμουλή, για την εκπομπή Πολιτιστικό Μαγκαζίνο (Στο Κόκκινο 105,5,05/04/18)
Επίσης, ακούστε εδώ τη συνέντευξη της Βίκυς Χασάνδρα στην εκπομπή Ντάμες-Σπαθί με την Ελευθερία Κουμάντου & Ελεονώρα Ορφανίδου(28.06.17, ακούστε μετά το 41.23').
Παρακολουθείστε εδώ ένα trailer για το βιβλίο.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στο Polis Art Café (19/10/17).
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Κώστας Καλφόπουλος (συγγραφέας), Δημήτρης Παναγιωτάτος (σκηνοθέτης) και η συγγραφέας του βιβλίου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν οι ηθοποιοί: Λεωνίδας Κακούρης & Τζωρτζίνα Κώνστα.
Κάμερα: Φοίβος Ήμελλος , μοντάζ: Κων/νος Γουριώτης & πιάνο: Αλέξανδρος Λευθεριώτης
