Όταν τη ρωτούν την ηλικία της, λέει «τριάντα πέντε». Κι ας έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε. Δεν μιλάει ποτέ για τον εαυτό της. Σε κανέναν. Η Λένα, εδώ και έναν μήνα, κάθε βράδυ, οκτώ με δώδεκα, υποδέχεται στους «Ανώνυμους» αόρατες φωνές. Φωνές που ζητούν καταφύγιο στις συμβουλές του ειδικού ψυχολόγου. Μέχρι που μια λεπτή κοριτσίστικη φωνή θα αποκτήσει αμέσως σχήμα και πρόσωπο. Και θα την αναγκάσει να πει το μυστικό της στον μοναδικό άνθρωπο που ακούει τις σιωπές της, τον Ιάσωνα, τον έναν από τους δύο ψυχολόγους της γραμμής στήριξης. Τη λένε Μαρία, θα του πει. Είναι δεκατριών και έφυγε από το σπίτι έναν χρόνο πριν. Είναι η κόρη της. Κι εκείνος θα κάνει την αλήθεια της δική του. Και θα προσπαθήσει να έρθει κοντά σ’ ένα αδύνατο κορίτσι με αταίριαστα ρούχα και αταίριαστη ζωή μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Με μια ερώτηση να τον βασανίζει. Ποια αλήθεια κρύβει η εξαφάνιση της Μαρίας;
Ένα μυθιστόρημα για τα όρια ανάμεσα στην εμμονή και την αλήθεια, που διαβάζεται σαν θρίλερ μυστηρίου και συγκινεί σαν ψυχολογικό δράμα.
Συνέντευξη στο diastixo.gr
Πόσες φορές δεν φαντασιωθήκαμε μια ανάγκη μας; Πόσες φορές δεν δώσαμε άλλες διαστάσεις σ’ έναν φόβο μας; Και πόσες φορές αυτή η μικρή και ακίνδυνη φαινομενικά φαντασίωσή μας, που μας ευχαριστεί να παίζουμε μαζί της για λίγα ή περισσότερα λεπτά, ξανά και ξανά, δεν πήρε τη θέση του βιώματος; Φλερτάροντας με την ιδέα της αλήθειας; Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, ήρθε να μου αποδείξει στις Αόρατες φωνές ότι ο συγγραφέας δεν ορίζει πάντα τη μοίρα του ήρωά του μέχρι το τέλος.
Από τις πρώτες σελίδες είχα την ψευδαίσθηση πως όλα ήταν όπως φαίνονταν. Η ηρωίδα μου, η Λένα, είχε ό,τι μου έλεγε ότι επιθυμούσε πιο πολύ, κι εγώ ήμουν ικανοποιημένη που κρατούσα στα χέρια μου, στα πλήκτρα του αγαπημένου μου laptop, το μυστικό της. Στους άλλους απέφευγε να μιλάει για την κόρη της, κι εγώ ήμουν η μόνη που μπορούσε να επινοήσει τρόπους για να έρθει πάλι σε επαφή μαζί της. Να έρθει αντιμέτωπη με την επιθυμία της.
(...) Ήξερα ότι ακολουθούσα τη δομή και το σασπένς ενός ψυχολογικού θρίλερ. Του αγαπημένου μου είδους, που δύσκολα ξεφεύγω από τα όριά του και τους κανόνες του στις αφηγήσεις μου. Όμως, διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι, αν και ήξερα πού θα κατέληγε η ιστορία μου, δεν ήξερα μέχρι πού μπορούσε να φτάσει η ηρωίδα μου.
Βιβλιοκριτική για το diastixo.gr, από την Τούλα Ρεπαπή
Η Βίκυ Χασάνδρα από την αρχή της αφήγησής της έχει δώσει πολλά στοιχεία στον αναγνώστη –τα οποία μετατρέπονται σε ερωτηματικά– για να μπορέσει να στήσει όχι μόνο την πλοκή του έργου της, αλλά και να φυτέψει τον σπόρο του μυστηρίου στην ιστορία. Γεγονός το οποίο πετυχαίνει. Μοιάζει να έχει αποκωδικοποιήσει τις ανθρώπινες συμπεριφορές και να αναγνωρίζει τα ίχνη που αφήνουν στον ανθρώπινο ψυχισμό. Οι ήρωές της, ατελείς και αυτοί –αν και δίνουν συμβουλές σε άλλους–, έχουν εμμονές, μυστικά, ψευδαισθήσεις και σημαντικές συναισθηματικές ελλείψεις, με αποτέλεσμα να γίνονται ευάλωτοι και ασαφείς. Χωρίς να έχουν αυθεντικότητα στις σχέσεις τους, με άνεση εναλλάσσονται στους ρόλους του δραματικού τριγώνου της ψυχολογίας –σωτήρα, διώχτη, θύματος– και μέσα από αυτούς παίζουν παιγνίδια εξουσίας. Έτσι, ο ανταγωνισμός και ο ναρκισσισμός των δύο ψυχιάτρων, του Τζέρεμι και του Ιάσονα, είναι τα άκρα μιας ευθείας και στο κέντρο της η Λένα. Όλοι μαζί προβάλλουν την –όχι τόσο υγιή– ανάγκη των ανθρώπων να μπαίνουν σε ρόλους, προκειμένου να έχουν έστω και μια ανισόρροπη ισορροπία.(...)
Η γραφή της συγγραφέως χαρακτηρίζεται από ωριμότητα όχι μόνο ως προς την αποτύπωση, αλλά και ως προς το περιεχόμενο. Επίσης, τη χαρακτηρίζει το μέτρο, με το να μη διολισθαίνει σε γλαφυρότητες περιγραφών, ενώ πολλάκις «στεγνώνει» το κείμενο από συναισθήματα αφήνοντας τα γεγονότα «ξερά» να ξεδιπλώσουν την ιστορία.
Το πρώτο μυθιστόρημα της Βίκυς Χασάνδρα, Αόρατες φωνές, κρατά συνεχώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη γεννώντας του παράλληλα πολλές συγγραφικές προσδοκίες.
Διαβάστε όλη την βιβλιοκριτική εδώ
Γράφει η Τούλα Ρεπαπή, distixo.gr, 13.07.15
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Παναγοπούλου για το plusmag.gr Η Βίκυ Χασάνδρα, μιλάει στο plusmag.gr για την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια, τους ήρωές της, το καλό και το κακό, τα ανθρώπινα πάθη και τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Πώς προέκυψε το συγκεκριμένο βιβλίο, η ιστορία του;
Για τις «Αόρατες φωνές» εμπνεύστηκα από τα λάθη που κάνουμε στις επιλογές μας, ή μάλλον από το φόβο μιας λανθασμένης επιλογής. Κάποιες φορές οι αποφάσεις μας δημιουργούν μη αναστρέψιμες καταστάσεις, και τότε αρχίζει ο φόβος: «έκανα τη σωστή επιλογή;» «Τι θα γινόταν αν…». Αυτό το ερώτημα-απολογισμός άλλους μπορεί να τους οδηγήσει στο άνοιγμα ενός νέου κύκλου στη ζωή τους, και άλλους μπορεί να τους κλείσει σε μια παγίδα φτιαγμένη από τον ιστό της εμμονής. (...)
Πόσο λεπτή είναι τελικά η απόσταση μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος; Της πραγματικότητας και της φαντασίας;
Το δίλημμα αλήθεια ή ψέμα κρύβεται νομίζω στις ίδιες τις επιθυμίες μας. Σε αυτό που θέλουμε ή που νομίζουμε ότι θέλουμε, προσπαθώντας πολλές φορές να προσαρμόσουμε τις επιλογές μας σε ένα μοντέλο που μας έχει επιβληθεί και απ΄ το οποίο φοβόμαστε να αποκλίνουμε. Επίσης, με απασχολεί πολύ στις ιστορίες που γράφω το αν η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας συμπίπτει με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας. Είναι ένα ερώτημα που ξεπετάγεται μπροστά μου χωρίς να το έχω υπολογίσει.
Υπάρχουν αμιγώς καλοί και κακοί άνθρωποι; Πιστεύετε ότι είναι πάντα ανιδιοτελής η προσφορά βοήθειας;
Σαν συγγραφέας, με ενδιαφέρουν οι κακές πράξεις. Και οι λόγοι που οδηγούν κάποιον σε αυτές. Ποτέ δεν καταδικάζω έναν ήρωά μου επειδή είναι «κακός». Τον παρακολουθώ προσεκτικά, προσπαθώντας πάντα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιες φορές το κακό προέρχεται από κάποιον που νομίζει ότι κάνει το σωστό, που ακολουθεί πιστά τις αρχές του και που τελικά η πράξη του αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια του λάθους. Και επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο λάθος, πώς θα μπορούσα να το στερήσω εγώ από έναν ήρωά μου!
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Άντα Παναγοπούλου, plusmag.gr, 07.08.15
Παρουσίαση στο newsage.gr
Ένα μυθιστόρημα με αρκετά αστυνομικά στοιχεία τα οποία ερεθίζουν συνεχώς το ενδιαφέρον σου. Το πρώτο μυθιστόρημα της Βίκυς Χασάνδρα, είναι άριστα δομημένο και η γραφή του δεν σου αφήνει περιθώριο να σκεφτείς ότι είναι μια απλή ιστορία που εξελίσσεται μέσα σε σελίδες βιβλίου, καθώς ζεις την κάθε λέξη του.
Πρτότυπη ιστορία, αν και πριν πιάσεις στο βιβλίο στα χέρια σου σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο περιπετειώδης μπορεί να είναι η ζωή μιας τηλεφωνήτριας στους «Ανώνυμους». Κι όμως, η ιστορία που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου είναι ζεστή, γεμάτη αγωνία και οι σιωπές κυριεύουν τον αναγνώστη.
Ο κεντρικός χαρακτήρας, μια γυναίκα τριανταπέντε ετών όπως λέει η ίδια, κρύβει ένα μυστικό καρδιάς, καθώς απαντάει σε τηλεφωνήματα ανθρώπων που έχουν ανάγκη να μιλήσουν με τον ψυχολόγο της γραμμής. Μέχρι ένα βράδυ που ένα 12χρονο κορίτσι είναι στην άλλη άκρη της γραμμής. Τότε όλα σιγά σιγά αποκαλύπτονται. Όπως και το μεγάλο μυστικό της πρωταγωνίστριας. Μια ζεστή ιστορία. Ιστορία καρδιάς με βαθιά συναισθήματα και άρτια γραφή σε μοντέρνους τόνους.
newsage.gr, 16.11.15
Συνέντευξη στον Κ. Αγοραστό για τη Bookpress
Η Βίκη Χασάνδρα με το πρώτο της μυθιστόρημα Αόρατες φωνές (εκδ. Τόπος) αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης και ωρίμανσης, όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο και όλα εξετάζονται από την αρχή και αμφισβητούνται. Με καθημερινούς ήρωες σε ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες και με έντονο το στοιχείο του σασπένς, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη μέχρι την τελική ανατροπή της ιστορίας.
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
(...) Οι Αόρατες φωνές θα έλεγα ότι πηγαίνουν κόντρα στην τάση της εποχής, δεν μιλούν για την κρίση, και συνωμοτούν εναντίον των φαινομένων. Εδώ βοηθάει και ένα είδος που αγαπώ, το ψυχολογικό θρίλερ, απ' το οποίο δανείζομαι το σασπένς για να αφηγηθώ μια ιστορία που είναι και παραμένει δραματική σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, που διαβάζεται σαν θρίλερ και συγκινεί σαν δράμα ήταν το δικό μου στοίχημα. Μέχρι το τέλος ο αναγνώστης δεν γνωρίζει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Μέσα από τη διαδρομή της ηρωίδας, της Λένας, που παγιδεύεται ανάμεσα στο ρόλο της μάνας και της κόρης, ανάμεσα στο τώρα και στο πριν, ο αναγνώστης θα αναμετρηθεί με τα δικά του διλήμματα, θα αποφασίσει για τις δικές του επιθυμίες. Από τη θέση του αναγνώστη πλέον κι εγώ, καθώς ξεμακραίνω σιγά σιγά από το ρόλο του συγγραφέα, εκτιμώ ότι οι Αόρατες φωνές είναι ένα βιβλίο για τους ανθρώπους που καθώς ενηλικιώνονται και ωριμάζουν δεν μπορεί να μην αναρωτηθούν αν η ταυτότητα που έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους είναι η αληθινή. Και αυτό το ερώτημα θέτει το βιβλίο νομίζω. Είμαστε πραγματικά αυτό που έχουμε επιλέξει; Επιθυμήσαμε πραγματικά την επιλογή μας; Υπάρχει κάποιος από μας που δεν τον αφορά αυτό το ερώτημα; (...)
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ
Κώστας Αγοραστός, Bookpress (21.04.16)
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στο Polis Art Cafe (την Τετάρτη 21.10.15) με ομιλητές, την Τούλα Ρεπαπή (κριτικός λογοτεχνίας), την Εύα Στεφάνη (σκηνοθέτις) και την συγγραφέα του βιβλίου. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν οι ηθοποιοί: Ηρώ Μουκίου, ο Γιώργος Αραχωβίτης και η Αναστασία Φωστιέρη.
Δείτε επίσης εδώ το το φωτορεπορτάζ του bookia.gr από την παρουσίαση του βιβλίου στο Polis Art Cafe.
Ακούστε εδώ μια συνέντευξη της Βίκυς Χασάνδρα στην Ράνια Παπαδοπούλου, εκπομπή ''Άνευ ορίων" Ράδιο Ιστιαία 100,4 (15/05/17).
Διαβάστε στο Oδηγό Ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
