Ιούνιος του 1969. ∆ικτατορία τότε και η ποδοσφαιρική οµάδα της Καλλιθέας δίνει αγώνα µπαράζ µε µια από τις «αγαπηµένες οµάδες» της χούντας, το Κορωπί, για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Οι άνθρωποι που ίδρυσαν τον Γυµναστικό Σύλλογο Καλλιθέας έχουν καθαιρεθεί, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις φυλακές και στις εξορίες.
Ο αγώνας γίνεται στη Χαλκίδα, παρουσία 10.000 φιλάθλων, µε νικήτρια την Καλλιθέα. Χιλιάδες λαού, παρά την απαγόρευση κάθε είδους συγκεντρώσεων και το ζοφερό κλίµα της εποχής, κατακλύζουν την πόλη της Καλλιθέας και πανηγυρίζουν έντονα. Το BBC µεταδίδει πως πρόκειται για «την πρώτη µαζική αντιδικτατορική εκδήλωση στην Ελλάδα».
Ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης ήταν ο πανίσχυρος τοποτηρητής του δικτατορικού καθεστώτος στον χώρο του αθλητισµού. Με εντολή του, η Β’ Εθνική από δύο οµίλους διευρύνθηκε σε τρεις, οπότε ανέβηκε κατηγορία και το Κορωπί για να συµπληρωθούν οι όµιλοι!
«Έργα και ηµέρες» της χούντας των συνταγµαταρχών µε αφορµή ένα ποδοσφαιρικό συµβάν.
Παρουσίαση στην Εποχή από τον Μάκη Διόγο
Το μπαράζ της χούντας
(...) Ο Θανάσης Σκρουμπέλος στο βιβλίο “Το Μπαράζ- Καλλιθέα αγάπη μου” (Εκδόσεις Τόπος) καταγράφει με εξαιρετικό τρόπο έργα και ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών στο ποδόσφαιρο και παράλληλα αναδεικνύει το ρόλο της αντιδικτατορικής δράσης της αριστεράς. “Η συγκέντρωση στην πλατεία Δαβάκη για την νίκη επί του Κορωπίου και την άνοδο της ομάδας της Καλλιθέας στην Β’ Εθνική, ήταν μια μεγαλειώδης εκδήλωση μέσα στους άγραφους λαϊκούς κανόνες της επινίκειας γιορτής, μα και εκτός κανόνων λόγω των απαγορεύσεων των συγκεντρώσεων και υπογείως μια λαϊκή νίκη που ξεπερνούσε το ποδόσφαιρο που την είχε προσφέρει. Πάνω της βάραιναν πολλά. Και παίζονταν πολλά μέσα στο λαϊκό θυμικό και ασυνείδητο. Η δυσφορία για το ότι κυριαρχούσε ο τρόμος του χαφιέ σε κάθε βήμα της καθημερινότητας. «Οι χαφιέδες κατεβήκαν σε απεργία, τους ταράξαν στην υπερωρία» στίχος από παράνομο τραγούδι της εποχής του διωκόμενου από την χούντα Λάκη Καραλή που αποδίδει το εύρος της χαφιεδοκρατίας από εκβιασμούς των «οργάνων τάξης» σε ανήμπορους να αντιδράσουν μικροεπαγγελματίες [καφετζήδες, θυρωρούς, περιπτεράδες]. Οπότε τα επινίκεια λειτουργήσαν και ως ένα ξέσπασμα χαράς ανοιχτό γιατί ακόμη και η χαρά ήταν συγκρατημένη και εντός των τοίχων του σπιτιού μόνο εκδηλωνόταν. Βάραινε ακόμη και η απουσία του αγαπημένου δήμαρχου, του γιατρού «όλων» Γιάννη Γάλλου που είχε συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία της ποδοσφαιρικής ένωσης της Καλλιθέας και του γηπέδου της. Η χούντα τον είχε παύσει από την δημαρχία, είχε κλείσει την κλινική του και τον είχε εκτοπίσει. Ο κόσμος [όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και πεποιθήσεων] θα ήθελαν να είναι εκεί μαζί τους στη γιορτή. Ήταν εξόριστος όμως».
Διαβάστε εδώ την παρουσίαση, Εποχή γράφει ο Μάκης Διόγος (4/12/22).
Συνέντευξη στον Θεοδόση Μίχο για το news247
Όταν η Καλλιθέα νίκησε τη χούντα στο ποδόσφαιρο
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας του βιβλίου «1969: Το Μπαράζ - Καλλιθέα, αγάπη μου», μιλάει στο Magazine για το θρυλικό συνοικιακό ματς που γέμισε τον κόσμο περηφάνια εκείνες τις ημέρες της υποταγής και του γύψου. Το 1967 που επιβλήθηκε η χούντα και ξυπνήσαμε ξαφνικά ένα πρωί και είδαμε τα τανκς, γέμισε τρόμο ο κόσμος. Ακόμη θυμάμαι τις πιστολιές την ημέρα της κατάληψης της Αθήνας από τους πραξικοπηματίες. Ήταν σκληρά τα πράγματα. Αν σε συλλάμβαναν να γράφεις συνθήματα στον τοίχο, έτρωγες πολλά χρόνια φυλακή. Για προκηρύξεις κάτι ανάλογο. Φοβόταν ο κόσμος και αυτό ορισμένοι ίσως να το εκλαμβάναν ως συναίνεση προς τη χούντα. Δεν ήταν όμως συναίνεση. Φόβος ήταν. Ο φόβος κυριαρχούσε. Η αστυνομία πήγαινε συνέχεια στους θυρωρούς, στους περιπτεράδες, στους γαλατάδες, σε όσους τέλος πάντων είχαν τέτοιου τύπου καθημερινή επαφή με τον κόσμο και τους υποχρέωναν να δίνουν αναφορά.
Ήταν μια ασφυκτική κατάσταση χαφιεδοκρατίας και φόβου. Εννοείται ότι και όσοι ήμασταν νέοι τότε το αντιλαμβανόμασταν όλο αυτό. Επικράτησε μια παγωμάρα. Χάθηκε η χαρά και η πλάκα. Κόπηκαν όλα αυτά. Γίνονταν ήδη τότε κατά κόρον και οι λεγόμενες “Επιχειρήσεις Αρετή”, μαζεύανε συνέχεια κόσμο για εξακρίβωση. Ή μπορεί να έπιαναν νέους που άφηναν μακριά μαλλιά και να τους κούρευαν. Δεν το συζητώ, ήταν σίγουρα μια σκληρή καθημερινότητα».
Με αυτόν τον σταράτο τρόπο ο Θανάσης Σκρουμπέλος, πολυγραφότατος και εγνωσμένης αξίας συγγραφέας, αλλά και σκηνοθέτης και σεναριογράφος, περιγράφει τη ζωή στην Αθήνα μετά την επιβολή της χούντας. Σήμερα κοντεύει τα 80. Όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν μόλις 23, ανήκε ήδη στην Αριστερά και αμέσως εντάχθηκε στο ΠΑΜ (Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο), άρα ήταν ακόμη πιο δύσκολη και επικίνδυνη η καθημερινότητά του από των μη δραστηριοποιημένων πολιτικά, και δη αριστερών, ανθρώπων της διπλανής πόρτας, «που ζούσαν “απλά” με ένα μεγάλο φόβο μην τυχόν ξεφύγουν από τη γραμμή που είχαν επιβάλλει οι χουνταίοι».
Αν και φοιτητής στην Καλών Τεχνών (χαρακτική και αγιογραφία), ούτε να σπουδάσει μπορούσε, ούτε να δουλέψει. «Υπήρχε τότε ο Νόμος 509 που προέβλεπε αυστηρότατες ποινές για αυτά που κάναμε» λέει, «οπότε κρυβόμασταν για να μη μας βουτήξουν. Νοικιάζαμε σπίτια εδώ κι εκεί και βάζαμε μέσα τον πολύγραφο για να τυπώνουμε κρυφά. Αλλάζαμε όμως σπίτι κάθε δυο μήνες γιατί δεν έπρεπε να μένουμε πολύ στο ίδιο σημείο. Όσο για τα πατρικά μας, πού και πού μέσω τρίτων έστελνες κάνα μήνυμα. Η αστυνομία όμως είχε τους γονείς από κοντά μπας και σκάσεις μύτη».
Ως προς αυτό τουλάχιστον ο ίδιος δεν κινδύνευε. «Ο πατέρας μου είναι γιος μεταναστών στην Αμερική, γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ, οπότε δυό-τρεις μήνες αφότου έσκασε η χούντα, πήρε την οικογένειά του και πήγε στην Αμερική. Εγώ όμως έμεινα γιατί ήμουν ήδη ενταγμένος στο κίνημα. Οπότε δεν αντιμετώπιζα τουλάχιστον αυτό το πρόβλημα που είχαν άλλοι. Για παράδειγμα μου έλεγε κάποια στιγμή ο Βασίλης Μποτίνος -αυτός ο μεγάλος παιχταράς (σ.σ. του Ολυμπιακού), νομίζω το καλύτερο εξτρέμ που έχει περάσει ποτέ από την Ελλάδα- ότι επειδή είχε αριστερή καταγωγή πήγαιναν και πίεζαν συνέχεια τους δικούς του. Αυτός μάλιστα έχει προκαλέσει και μια πάρα πολύ ωραία ενέργεια. Εγώ τότε, αν και στην παρανομία, βρισκόμουν με κάνα γάβρο και κατεβαίναμε στο Καραϊσκάκη κρυφά. (...)
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Γράφει ο Θεοδόσης Μίχος, news247
Aκούστε εδώ μια συζήτηση του συγγραφέα με τον Μάκη Διόγο, για την Εκπομπή Magic Bus, ΣΠΟΡ fm (03/12/2022). Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη για τα tanea.gr (13/12/2022) και εδώ την παρουσίαση του βιβλίου από τον Κώστα Μπαλαχούτη στο ogdoo.gr (17/02/23). Εδώ τη συνέντευξη στον Νίκο Θρασυβούλου για τον Iano (8/3/2023) και εδώ τη συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου για την εφημερίδα "Νεολόγος Πατρών" (10/3/2023).
Παρακολουθήστε την παρουσίαση του βιβλίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας (07/12/2022). Για το βιβλίο μίλησαν οι: Λάζαρος Λασκαρίδης (αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Καλλιθέας και δημοσιογράφος), Σπύρος Παπαδόπουλος (πρόεδρος του ερασιτέχνη ΓΣ Καλλιθέα), Ιορδάνης Παραδεισόπουλος (πρόεδρος (2000-2008) του ΠΟΚ Έσπερος), Μάκης Διόγος (δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ), Στέφανος Λεμονίδης (δημοσιογράφος, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ), Σπύρος Κερκύρας (διευθυντής συντάξης, εφημερίδα ΦΩΣ των σπορ) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Προσθήκη στο καλάθι
