Δελτίο τύπου & Εξώφυλλο 

Από τον συγγραφέα των βιβλίων Σελανίκ , Τα χρόνια ανάμεσα και Οι αλώβητοι.

1η έκδοση: Οκτώβριος 2020

Αθήνα, φθινόπωρο 2004. Η Ολυµπιάδα έχει τελειώσει, η Αθήνα έχει αλλάξει και µαζί της έχει αλλάξει, ή µάλλον καταρρεύσει, η ζωή τεσσάρων κατοίκων της.

Ο Άγγελος: Στέλεχος του δηµιουργικού τµήµατος της διαφηµιστικής R&B.
Η συγκολλητική ουσία στα κοµµάτια ενός σπασµένου αγγείου δεν µπορεί να είναι ακριβότερη από την αξία του...
Η Ηρώ: Επιτυχηµένη ερµηνεύτρια στον χώρο του τραγουδιού.
Οι Κινέζοι χρησιµοποιούσαν ως συγκολλητική ουσία τον χρυσό…
Η Σόνια: Οικονοµική µετανάστρια από τη Σερβία.
Στην Ιαπωνία µετά τη συγκόλληση έβαφαν µε έντονο χρώµα το ράγισµα για να το ξεχωρίζουν και να µην το λησµονούν...
Ο Παύλος: Μηχανικός στα ολυµπιακά έργα.
Όµως εσύ, έτσι ή αλλιώς, τώρα δεν είσαι παρά ένας άνεργος που η συγκολλητική του ουσία έχει σωθεί...
Και ένας συγκολλητής στο εργοστάσιο µεταλλουργίας πασχίζει να ενώσει τα κοµµάτια του κατακερµατισµένου κόσµου, ενώ από κοντά ο παλιός µάστορας επιµένει:
«Η ξερολιθιά µάς διδάσκει πως στη ζωή δεν έχουµε ανάγκη το περιττό και το ανούσιο. Αρκεί η µια πέτρα δίπλα στην άλλη».

Όσο για το µικρό προσφυγόπουλο, εµφανίζεται πάντα εκεί που δεν το σπέρνουν. Μήπως τελικά αυτό θα τους οδηγήσει στη λύτρωση;

Παρουσίαση στην εφημερίδα Πριν

(...) Μεταμορφώνοντας τους επονομαζόμενους «κοινωνικά επιτυχημένους» σε «αποτυχημένους», ο Τσιράκης καταγράφει την τρωτότητα και τη ρευστότητα του κόσμου μας, καθώς και τα κοινά υλικά από τα οποία είναι καμωμένοι οι άνθρωποι. Σκιαγραφεί την ανθρώπινη περιδίνηση με δεξιοτεχνία, αποφεύγοντας μανιχαϊστικά σχήματα, εξωραϊσμούς, κομπασμούς και υπερβολές. Τοποθετεί στο επίκεντρο του βιβλίου του την καταναλωτική φρενίτιδα, την ηθική αποχαύνωση, τους ορατούς και αόρατους μηχανισμούς της εξουσίας και την οικονομική και προσφυγική κρίση, επιλέγοντας να μιλήσει γι’ αυτά όχι μέσα από την Ελλάδα του σήμερα, αλλά από αυτήν του 2004, μετά το τέλος της Ολυμπιάδας. Παρότι με αυτόν τον τρόπο δεν αποφεύγει τις συγκρίσεις και τους παραλληλισμούς, καταφέρνει να πετύχει την αποστασιοποίηση φέρνοντας τον αναγνώστη αντιμέτωπο με διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα.

Παναγιώτης Κολέλης,  εφ. Πριν, 19/11/2020

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Παρουσίαση στο pandiera.gr από τη Μαριάννα Τζιαντζή

(...) Ο Άγγελος και ο Παύλος, γεννημένοι συμπτωματικά την ίδια μέρα, το 1961, ανήμερα των εκλογών βίας και νοθείας, ο ένας στην Αργολίδα ο άλλος στη Δυτική Μακεδονία, είναι αυτό που λέμε πετυχημένοι. Σεναρίστας στο δημιουργικό τμήμα μιας διαφημιστικής εταιρείας ο ένας, «εργοταξιάρχης» σε μια μεγάλη τεχνική εταιρεία που είχε αναλάβει Ολυμπιακά έργα ο άλλος. Η δουλειά τους απαιτεί να τα δίνουν όλα καθώς στο βωμό της δεν θυσιάζουν μόνο το χρόνο τους αλλά και τα νεανικά τους όνειρα. Η ανταμοιβή είναι ο υψηλός μισθός, το ακριβό αυτοκίνητο, το ακριβό σπίτι που αποκτήθηκε με στεγαστικό δάνειο. Όταν όμως τελειώνει το Ολυμπιακό φαγοπότι, απολύονται και οι δύο και τα χάνουν όλα. Τα χάνουν, όμως αναζητούν και βαθμιαία ξαναβρίσκουν ό,τι είχαν ήδη χάσει προ πολλού: μια ζωή ακέραιη, χωρίς συγκολλητικές ουσίες, χωρίς ψευδαισθήσεις. Και τα ξαναβρίσκουν καθώς «οξειδώνονται στη νοτιά των ανθρώπων», όταν αρχίζουν να βλέπουν ξανά τον κόσμο με τα πραγματικά του χρώματα και όχι μέσα από τη φούσκα του γιάπη.

Μαριάννα Τζιαντζή,  pandiera.gr, 5/12/2020

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Παρουσίαση στην εφημερίδα Documento

Έχει καταγραφεί ως ένας από τους ξεχωριστούς λογοτέχνες του καιρού µας µετά την εµπνευσµένη από τη σχέση της καθηµερινότητας της ζωής στη Θεσσαλονίκη µε τις ιστορικές περιπέτειες της Ελλάδας του 20ού αιώνα τριλογία του: «Σελανίκ», «Χρόνια ανάµεσα», «Οι αλώβητοι».

Το 2020 ο Βασίλης Τσιράκης µας πρόσφερε ένα ακόµη µυθιστόρηµα µε αναφορά σε καταστάσεις πιο κοντινές στις µέρες µας. Πρόκειται για την «Ξερολιθιά» και η ανάγνωσή της δικαίωσε όσους περιµέναµε και αυτήν τη φορά ένα βιβλίο αντάξιο αυτών στα οποία µας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας.

Στην «Ξερολιθιά» ο Τσιράκης επιχειρεί μια διεισδυτική µατιά στην Ελλάδα της επίπλαστης ευηµερίας, στα χρόνια της ευωχίας του χρηµατιστηριακού πυρετού, της ΟΝΕ, της Ολυµπιάδας. Τότε που οι «πετυχηµένοι της ζωής», ο Άγγελος της µεγάλης διαφηµιστικής εταιρείας, η Ηρώ των εφήµερων προσοδοφόρων σουξέ, ο Παύλος των ολυµπιακών έργων, απολαµβάνουν τις επιτυχίες τους ανυποψίαστοι για το τι θα ακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα. Η γείωση θα επέλθει µε την επίγνωση της σχέσης των εµφιλοχωρούντων στην ευωχία αδιεξόδων τους µε την κοινωνική πραγµατικότητα που βιώνουν ήδη οι άλλοι, οι «αποτυχηµένοι». 

Γιώργος Αλεξάτος, Συγγραφέας, ιστορικός, 18/12/2020

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Παρουσίαση στο ηλεκτρονικό περιοδικό anagnostis.gr από την Αιμιλία Καραλή

(...) Ο συγγραφέας αποτυπώνει μέσα από το έργο του όλη «την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας» που συνεπήρε την πλειονότητα των Ελλήνων για πολλά χρόνια, αλλά και τις μικρές, αλλά υπαρκτές αντιστάσεις σε αυτό το πανηγύρι. Το annusmirabilis  ήταν τελικά το annushorribilis (φρικτός χρόνος) του ελλαδισμού. Το ύφος του μυθιστορήματος ακολουθεί και αντανακλά το ήθος των χαρακτήρων του. Η έπαρση, η κενότητα, η αλαζονεία αλλά και η ταπεινότητα, η αυθεντικότητα και η ομορφιά αισθητοποιούνται στον λόγο τους.Οι αφηγηματικές τεχνικές του  με τις αναδρομές, τον εσωτερικό μονόλογο, την αφήγηση, τον διάλογο και τον κεντρικό αφηγητή υφαίνουν τον κεντρικό μύθο με μαεστρία.

Αιμιλία Καραλή, anagnostis.gr, 25/2/2021

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Παρουσίαση στο ηλεκτρονικό περιοδικό parallaximag.gr από τον Μίλτο Τόσκα

(...) Οι πρωταγωνιστές κι ένα προσφυγόπουλο να μας στοιχειώνει και να εξερευνά τα όρια της ανθρωπιάς μας μέσω μίας εσωτερικής διαδικασίας κάθε στιγμή. Το λαμπερό φαίνεσθαι μίας επίπλαστης ευημερίας και σαθρό είναι κάτω από τα εκατομμύρια που θυσιάστηκαν στο βωμό μίας εφήμερης Ολυμπιάδας. “Το χρήμα πηγαίνει στο χρήμα”. Μία έμμεση προοικονομία της καταστροφής που δεν άργησε να έρθει σε παγκόσμιο επίπεδο. “Θα έχουμε πατατράκ να το θυμηθείς”.

Μίλτος Τόσκας, parallaximag.gr, 28/2/2021

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Παρουσίαση στο marginalia από τον Θάνο Ανδρίτσο

Η Ξερολιθιά μιλάει για ανθρώπους που ξέμειναν, που η εποχή τους ξέβρασε. Όχι γιατί συνάντησαν κάποια πρωτοφανή ατυχία, όχι γιατί τους πέτυχε μια θεϊκή κατάρα. Αλλά γιατί έτσι συμβαίνει στον κόσμο μας, καμιά φορά φουρτουνιάζουν οι εποχές και ξεβράζουν ανθρώπους χωρίς λόγο και χωρίς έλεος. 
(...) Ο Βασίλης Τσιράκης επιλέγει να μιλήσει για τη ζωή της κρίσης. Αυτής της λέξης που σημαίνει τα πάντα και τίποτα μαζί. Που δεν ξέρεις ακριβώς αν κάποτε ξεκινά και κάποτε τελειώνει. Σαν τη μπόρα που -τι διάολο;- θα περνούσε μετά από λίγο, όπως σκεφτόταν στο βιβλίο η Ηρώ, όταν μετά από χρόνια έβγαινε στην αναζήτηση του μεροκάματου. Η εργασία και η ανεργία, αυτή η μόνιμη πανδημία της χώρας μας, κυριαρχεί στις ιστορίες του βιβλίου, όπως βέβαια και στον πυρήνα του δημιουργικού έργου του Βασίλη εδώ και χρόνια.[1] Ειδικά το βίαιο σταμάτημα της δουλειάς, όταν ξυπνάς το επόμενο πρωί και όλα μοιάζουν διαφορετικά. 

Η απόλυση. Έφταιγα εγώ; Τι θα πω στην παρέα; Γιατί εμένα; «Κακά τα ψέματα, ό,τι και να πεις, η απόλυση είναι χοντρή ήττα», όπως σκεφτόταν ο Παύλος, ή καλύτερα όπως σκεφτόταν ο Άγγελος για τον Παύλο. Το άγχος της ανεργίας. Η αίσθηση της «ατομικής ευθύνης», που και πριν τις «επιτροπές επιδημιολόγων» είχαμε ήδη μάθει από τον νεοφιλελευθερισμό. Φταις εσύ που απέτυχες. «Την πάτησες σαν αρχάριος» και «αντί να ξεσκιστείς να βελτιώσεις το εργασιακό σου προφίλ, το έριξες στο σορολόπ», όπως μονολογούσε ο Άγγελος μετά από μια ακόμα αποτυχημένη συνέντευξη. Η αίσθηση της ευαλωτότητας, της ασημαντότητας μπροστά στον εξεταστή -δυνητικό εργοδότη, που γράφει στα «παλιά του παπούτσια τα εξωτικά ταξίδια σου, τις ξένες γλώσσες και τις λογοτεχνικές σου ανησυχίες». 

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Θάνος Ανδρίτσος, marginalia.gr, 07/03/2021

Παρουσίαση στο alterthess.gr από την Αναστασία Γρηγοριάδου

(...) Η τέχνη της γραφής όμως ανακαλύπτεται ξανά στην κορύφωση και το αδιέξοδο της προσωπικής κρίσης, και από τον Άγγελο και από τον Παύλο, με μια καινούρια ωριμότητα: όχι μόνο ως παρηγοριά και διέξοδος και καταφύγιο στήριξης του εαυτού, αλλά κυρίως ως μέσο επιστροφής στον αληθινό εαυτό, μέσο για μια καινούρια ανάγνωση του κόσμου, καθρέφτης που αντανακλά την πραγματικότητα μέσα από το φίλτρο του αναστοχασμού και της συνειδητότητας. Η γραφή είναι ο τρόπος να αναστοχαστεί ο δημιουργός την πραγματικότητα, να συνειδητοποιήσει τα παλιά, να ορίσει τα μελλούμενα, είναι μια πορεία αυτογνωσίας και αυτοκαθορισμού τελικά. Αυτή η λειτουργία της γραφής είναι μια βασική σύλληψη σε ολόκληρο το μυθιστόρημα, μια σύλληψη που δίνει το κεντρικό αφηγηματικό τέχνασμα και δημιουργεί δίδυμες σκηνές και εγκιβωτισμούς σε ένα γοητευτικό παιχνίδι με πολλαπλούς καθρέφτες και αντανακλάσεις της πραγματικότητας στην τέχνη κι αντίστροφα. Διαβάζοντας το βιβλίο, ζηλεύει κανείς, πραγματικά, τη δύναμη που έχει ο δημιουργός, σαν μικρός θεός, να ορίζει τα πράγματα. Ο Βασίλη Τσιράκης, βέβαια, σαν καλός τεχνίτης, αποκαλύπτει σταδιακά τα αφηγηματικά μυστικά του βιβλίου, έτσι που σε κάνει, μόλις το τελειώσεις να θέλεις να το ξαναδιαβάσεις, με την καινούρια γνώση των πραγμάτων που αποκτάς κι εσύ, μαζί με τους ήρωες, στην πορεία του.

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
Α. Γρηγοριάδου, alterthess.gr, 28/09/2021

Διαβάστε εδώ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου και στο ellinofrenia.gr μια συνέντευξη του συγγραφέα στον Παναγιώτη Κολέλη (αναδημοσίευση από την Κατιούσα). Ακούστε εδώ τον συγγραφέα να μιλάει για το βιβλίο του στον Απόστολο Λυκεσά, στο ραδιοσταθμό Κόκκινο Θεσσαλονίκης 91,4 (21-12-2020). Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου από τη Νάντια Βαλαβάνη, εδώ την παρουσίαση στο infowar από τον Χρήστο Αβραμίδη και εδώ στον βιβλιοδείκτη από τον Δημήτρη Μουρατίδη. Ακούστε εδώ το πρώτο podcast του 'alter-βιβλίο' στο οποίο ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος συζητά με τον Βασίλη Τσιράκη για το βιβλίο.

Ακούστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στη Μαρκέλα Μικέλη για το ραδιόφωνο Ε103 (Σέρρες) & εδώ τη συζήτηση του συγγραφέα με τους  Λ. Θωμά και  Δ. Κούλαλη για τo The Press Project (13/02/2021).