Δελτίο τύπου & εξώφυλλο 

Πρώτη παρουσίαση του βιβλίου την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ (πρόσκληση εδώ)

1η έκδοση Οκτώβριος 2023

Είχε πάει δέκα η ώρα, η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Έδειχνε εικόνες από το Πολυτεχνείο. Ένας τύπος, εκπρόσωπος Tύπου, Ζουρνατζής ονόματι, μιλούσε για «αναρχοκομμουνιστάς» που στράφηκαν εναντίον του καθεστώτος και της δημοσίας τάξεως. Ορίστε τα έκτροπα. Ο φακός έδειχνε σπασμένα θρανία, συνθήματα «κάτω η χούντα», «ζήτω οι παρτούζες», κιλότες, καπότες και σπασμένα έδρανα.

Πλησίασα το παράθυρο, ανασήκωσα τις γρίλιες. Είδα να καθαρίζουν με μάνικες τη Στουρνάρη. Αύρες-σαύρες να περνάνε και είδα λοξά προς την πλατεία Εξαρχείων να βγαίνουν από την πόρτα της Στουρνάρη με νάιλον σακούλες τρεις-τέσσερις μπάτσοι, με τρόφιμα που μας είχαν δώσει οι πεινασμένοι για ελευθερία και δημοκρατία.

Μέσα από τις ιστορίες, παλιότερες αλλά και πρόσφατες, που διανθίζουν το βιβλίο, η μνήμη πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το παρελθόν. Σαν σταθμό ανεφοδιασμού των νέων για να συνεχίσουν και να φτάσουν εκεί που δεν καταφέραμε εμείς. Για να μπορέσουν να προλάβουν το μέλλον γιατί αλλιώς δεν θα το συναντήσουν ποτέ.

Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών (Νησίδες, Εφ. Συν. 27.10.2023)

Bιβλιοπαρουσίαση του Δημήτρη Γκιώνη στον Δρόμο της Αριστεράς
«Ζούμε στη σκιά της αόρατης αλλά εκλεγμένης δικτατορίας»

(...) Ο Παπαχρήστος δεν μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, δεν θεωρεί ότι όλα τέλειωσαν το 1973, οπότε μπορεί να κάθεται επαναπαυμένος στις δάφνες του παρελθόντος και να καλεί το πλήθος να τον δοξάσει. Έχει την ίδια άποψη με το σύνθημα που λένε τα νέα παιδιά, ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73: «Ζούμε στη σκιά της αόρατης αλλά εκλεγμένης δικτατορίας, την ανεχόμαστε και τη νομιμοποιούμε και γινόμαστε συνένοχοι» λέει στο καινούριο του βιβλίο, χωρίς καμία διάθεση να χαϊδέψει κανένα αυτί…

Αν και γεννημένος στον Άη-Γιώργη Ιστιαίας, μπορεί να θεωρείται και Εξαρχειώτης, αφού ζει και κινείται εκεί πάνω από 50 χρόνια. Γι’ αυτό έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία για το τι συμβαίνει με τον λόφο του Στρέφη, για το κλείσιμο της πλατείας με τις πεντάμετρες λαμαρίνες, αλλά και με τον στρατό των κρανοφόρων που περιφρουρούν «τα έργα». Μια συνοικία υπό κατοχή! Γι’ αυτό τα παιδιά σηκώνουν το πανό με το σύνθημα «Πλατεία, Στρέφη, Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια δεν μπαίνουν σε μουσείο».

Μέσα απ’ αυτό το ομολογουμένως μικρό σε έκταση βιβλίο (μόλις 115 σελίδες) για τα δεδομένα του Παπαχρήστου, καταφέρνει να συμπυκνώσει όλα αυτά που ήθελε να περάσει στον αναγνώστη. Μιλάει για τις μέρες και τα έργα του απερχόμενου δημάρχου, την Ουκρανία, τις συνακροάσεις, τα καμένα δάση που στη θέση των δένδρων φυτρώνουν ανεμογεννήτριες, υπερκαταναλωτισμό, κ.ά.

«Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν υφαίνονται στον αέρα, στον αργαλειό της ζωής υφαίνονται». Και αφού οι ιστορίες του αλλά και οι ανθρώπινες σχέσεις υφαίνονται στα καφενεία, δεν θα μπορούσε να λείπει ο συνδετικός κρίκος, που είναι το τσίπουρο. Ο Δημήτρης τσιπουροποιεί φιλοσοφώντας: «Η αρρώστια που δεν περνάει με το τσίπουρο είναι ανίατη», λέει! (...)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
Κ. Γκιώνης, Δρόμος Αριστεράς 21.10.2023

Συνέντευξη του συγγραφέα στον Στέλιο Μιχαηλίδη για την εφημ. Εργατική Αλληλεγγύη
50 χρόνια Πολυτεχνείο: “Η ουτοπία βρήκε τον τόπο της”

Μόλις κυκλοφόρησε το τελευταίο σας βιβλίο «Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε» από τις εκδόσεις Τόπος. Η ιστορία του συνδέεται με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και κυκλοφορεί πάνω στη συμπλήρωση 50 χρόνων από τότε.

Προέκυψε χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Ενώ έγραφα μετά το «Αχ Μουρλοσκοτωμένο» ως συνέχεια, μέσα στην περίοδο της πανδημίας, βγήκαν οι ήρωές μου. Και οι δύο μιλάνε μέσα από τον τάφο. Ο ένας, ο Στέλιος ο Γούτης, μου μιλάει για τη Θεσσαλονίκη, για την εξέγερση και την κατάληψη εκεί. Ο άλλος συμμετείχε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, ήταν απ’ έξω και τραυματίστηκε. Και περιγράφει την κατάσταση απ’ έξω. Κι εκεί που τα λέει όλα, λέει «πες μου κι εσύ να τα μαγνητοφωνήσω για να τ’ ακούν αυτά που ζήσατε και ζήσαμε και οι αποθαμένοι». Κι από εκεί ξεκινάει η περιγραφή λεπτό προς λεπτό τι διαδραματίστηκε από την Πέμπτη το μεσημέρι, μέχρι την Παρασκευή που μπήκαν τα τανκς. 

Είναι παράδοξο ότι παρότι δεν πήγαινε προς τα εκεί η δική μου προσπάθεια, θέλοντας και μη, προέκυψε από μόνη της. Δεν είχα πρόθεση να μιλήσω για το Πολυτεχνείο επειδή είναι τα 50χρονα της εξέγερσης και το έζησα. Αλλά η ίδια η γραφή με οδήγησε εκεί. Και βγαίνουν πράγματα που δεν τα έχω πει ούτε σε συνεντεύξεις, ούτε τα έχω ξαναγράψει. Αναφέρονται 37 υπαρκτά πρόσωπα που τα λέω με τα μικρά τους ονόματα και στο τέλος έχω κατάλογο με το ποιοι είναι. 

Κάποιοι από αυτούς -όπως ο Γιώργος ο Παυλάκης που σήμερα είναι μέγιστος επιστήμονας στις ΗΠΑ, τον είχα τότε δίπλα μου στο ραδιοσταθμό για να πει για τα φάρμακα που χρειαζόμασταν- θα είναι και στην παρουσίαση του βιβλίου που θα γίνει στις 9 Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο. Θα κάνουμε τη βιβλιοπαρουσίαση εκεί και ως αντίσταση.

Σκέψου… εκεί που ήμασταν, είμαστε και συνεχίζουμε. Γιατί δεν δικαιώθηκε το Πολυτεχνείο. Ο αγώνας συνεχίζεται. Το Πολυτεχνείο δεν έγινε άπαξ, για να το μνημονεύσουμε. Είναι κάθε μέρα. Ξέρεις τι σημαίνει να πηγαίνεις στα σχολεία και στα πανεπιστήμια να μιλάς στα νέα παιδιά για το Πολυτεχνείο και να σου λένε «γαμώτο πολύ θα θέλαμε να είμαστε εκεί». Είναι ελπίδα για αυτά που θα κάνουν. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού. Και προφανώς έχουμε ανάγκη κι από σύμβολα να μας εμπνέουν στον καθημερινό αγώνα. Όπως είχαμε κι εκείνο τον καιρό που φωνάζαμε «απόψε θα γίνει της Ταϋλάνδης» που κι εκεί είχαν εξεγερθεί οι φοιτητές. (...)

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ
Στέλιος Μιχαηλίδης για την εφημ. Εργατική Αλληλεγγύη

Συνέντευξη στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τη Lifo

Δημήτρης Παπαχρήστος: «Το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα» 
Γεννήθηκε στην Εύβοια, ζει στα Εξάρχεια. Δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, υπήρξε εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται.

(...) Το Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε το έγραψα ώστε να μην ξεχαστεί τίποτε από όσα συνέβησαν εκείνον τον Νοέμβρη. Να αναφέρω μόνο εκείνο το παιδί το χτυπημένο άσχημα από σφαίρα στον μηρό – το έσωσε από την ακατάσχετη αιμορραγία ένας ταξιτζής, δένοντας με μια ζώνη πρόχειρα το τραύμα. Στο νοσοκομείο οι γιατροί τού είπαν ότι έπρεπε να του κόψουν το πόδι, αλλά εκείνος αρνούνταν, λέγοντας «αυτό το πόδι είναι το ίδιο το Πολυτεχνείο». Τελικά πήγε στη Σουηδία να το σώσει κι έγινε μάλιστα μεταφραστής μου σε μια συνέντευξη για ένα σχετικό με την εξέγερση ντοκιμαντέρ. Εγώ, βέβαια, είπα τότε στους Σουηδούς ότι με το παιδί αυτό έπρεπε να μιλήσουν, όχι με μένα! Μνημονεύω επίσης με μεγάλη συγκίνηση ένα άλλο σπουδαίο παλικάρι, τον Γιώργο τον Καϊλή, που τον συλλάβανε και πέθανε από τα βασανιστήρια τρεις μήνες μετά. Πετάξανε οι ασφαλίτες το άψυχο κορμί του στη Δερβενίων και το παρουσίασαν ως αυτοκτονία. Σπουδαίος ζωγράφος, συνομήλικός μου, ήταν αυτός που ανέγραψε τα συνθήματα «Έξω αι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ» στις κολόνες της πύλης επί της Πατησίων.

Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Θ. Αντωνόπουλος, Lifo 05/11/2023

Συνέντευξη στην Π. Κρημνιώτη για την Αυγή
Χρέος τιμής να δώσω φωνή στους νεκρούς του Πολυτεχνείου

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μιλάει συχνά για εκείνες τις εμβληματικές ημέρες της εξέγερσης. Πρώτη φορά, ωστόσο, καταγράφει σε βιβλίο λεπτό προς λεπτό τις τελευταίες στιγμές της εξόδου από το Πολυτεχνείο. Το καινούργιο βιβλίο του Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε (εκδόσεις Τόπος) πάει πίσω στον χρόνο και στα διανυμένα 50 χρόνια από την εξέγερση δίνει την αφορμή να ξαναθυμηθούμε, να ξανασκεφτούμε την Ιστορία».

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στη δημοσιογράφο της Αυγής Πόλυ Κρημνιώτη, για το νέο βιβλίο του (06/11/2023).

O συγγραφέας συνομιλεί με τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο
στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Kontra Channel (15.11.2023)

Παρακολουθήστε τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Π. Καρβουνόπουλο για το militaire.gr (03/11/2023)

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Δημήτρη Παπαχρήστου ''Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε'' στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ (Αίθουσα Τελετών, κτίριο Αβέρωφ, συγκρότημα Πατησίων, 9/11/2023).
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Κώστας Λαλιώτης (πρώην υπουργός), Πέτρος Μανταίος (δημοσιογράφος), Γιώργος Παυλάκης (γιατρός-ερευνητής, Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου των ΗΠΑ), και ο συγγραφέας. Την εκδήλωση συντόνισε ο  Βασίλης Χατζηιακώβου.

Διαβάστε εδώ μια παρουσίαση του βιβλίου στο offlinepost.gr (19/11/2023)