Περισσότερα για τον συγγραφέα και το έργο του στη σελίδα arisgrandmangr.com
∆εκέµβρης του 2016. ∆εκαπέντε άνθρωποι κι ένα σκυλί συγκεντρώνονται σε µια απόµερη ακτή της Βάρκιζας. Συµµετέχουν σ’ ένα ιδιότυπο «µνηµόσυνο» ύστερα από την απροσδόκητη απώλεια δύο συντρόφων, ενός πρώην ναυτικού και της µεξικανής γυναίκας του. Aυτή η παραθαλάσσια σύναξη υποχρεώνει να συγχρωτιστούν για λίγες ώρες διαφορετικοί άνθρωποι και παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να συµβαίνει κάτι συνταρακτικό, τίποτε µετά από αυτό δεν είναι πλέον το ίδιο. Για κανέναν.
Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! καταγράφει µε λεπτοµέρειες (και σε αντίστιξη µε µια σειρά από σηµαντικά, κατά τον συγγραφέα, συµβάντα των ετών 2012-2020) την καθηµερινότητα όλων αυτών όπως βιώνεται αγχωτικά υπό το βάρος ενός αλλόκοτου, άρρωστου νέφους που καλύπτει την επικράτεια, νέφους που βαθµιαία εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους από την άκρα ταπείνωση στην άκρα εξαγρίωση.
Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! αποτελεί, τυπικά, συνέχεια του προηγούµενου µυθιστορήµατος του συγγραφέα (Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ, Τόπος 2020). Ήδη στο κλείσιµο εκείνου του τόµου σβήνουν οι γερασµένες φωνές κάποιων ηρώων. Εδώ νέες φωνές, νέοι ήρωες προβάλλουν στο προσκήνιο. ∆ιεκδικούν µια ελευθερία πέρα από κάθε γνωστή ιστορική προσδοκία, περίπου πρωτόγονη, ως µέλλον (ή τέλος) αυτού του καιρού και αυτής της χώρας.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη στην Bookpress με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου.
Βιβλιοκριτική του Γιώργου Κατσαμάκη για το blog vivliothekarios Είναι προφανώς μυθιστόρημα, είναι μοντερνιστικό μυθιστόρημα, είναι πολιτικό μυθιστόρημα, αλλά κυρίως είναι μια πράξη ατόφιας τρυφερότητας με τα εργαλεία της λογοτεχνίας.
(...) Η "Εκδρομή" είναι ένα διαλεκτικό διαμάντι - κι είναι ατόφια λογοτεχνία. Ρεαλισμός και παράλογο, μύθος και μεγάλη ιστορία, άτομα και συλλογικότητες, δομή και αποδόμηση, λογοτεχνία και δοκίμιο. Είναι παλίμψηστα χωρίς τέλος, το καθένα με τη δική του ομορφιά. Είναι εντοιχισμένες ιστορίες, που όσο αποκαλύπτονται, τόσο περισσότερο σε πείθουν πως όλες μαζί συνθέτουν την ανθρώπινη κωμωδία (για να θυμηθούμε το Μπαλζάκ). Νομίζω πως η γραφή του Μαραγκόπουλου είναι μια ιστορία χωρίς τέλος, μια ιστορία όπως η ανάσα, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν.
Υπάρχουν και κάποια δομικά υλικά αυτού του βιβλίου, όπως τα αντιλήφθηκα ή τα φαντάστηκα, πάντως οπωσδήποτε με γοήτευσαν: διακρίνω τον Τζόϋς - χωρίς να κατονομάζεται, απολαμβάνω τη υπέροχη προφορικότητα της γραφής, με γοητεύει ο κυβισμός της πολυπρισματικής προσέγγισης (δεν σε ξενίζει η αναίρεση της συμβατικής αφήγησης γιατί δεν είναι τέχνασμα, είναι η ίδια η "πραγματικότητα" που την ορίζει), αυτή η αντίστροφη ρινοκερίτιδα και οι αδιάκοπες μεταμορφώσεις των θυμάτων σε κτήνη είναι ατόφια ποίηση σε πεζό σχήμα, ο φεμινισμός και η ζωοφιλία δεν είναι φασαίικη πολιτική ορθότητα και δημοφιλής μηρυκασμός, είναι γυμνή πολιτική στάση και ακλόνητη προσωπική θέση. Ο πλούτος των λέξεών του, συνήθως στα παραληρηματικά μέρη (είχαμε και στο Φλλσστ τέτοια διαμάντια) είναι εκπληκτικός, ώστε οι αποχρώσεις που δίνονται στα γεγονότα, τις συνθήκες και τα συναισθήματα να είναι σχεδόν με επιστημονική ακρίβεια. Ο πλούτος εδώ υπηρετεί την ακρίβεια, όταν σε άλλους μοιάζει και είναι συχνά μια επίδειξη λογο-τεχνικής δεινότητας. Όλο το βιβλίο, όπως και το "Φλλσστ" έχουν μια εκπληκτική σκηνικότητα - θα μπορούσες να το φανταστείς σαν μια θεατρική πράξη που γεννιέται, αναπτύσσεται και πεθαίνει με ηθοποιούς και θεατές να εμπλέκονται, να συμπλέκονται, να διαπλέκονται κι ύστερα να σκορπούν έχοντας πάρει ο καθένας ένα κομμάτι του άλλου.
Διαβάστε την βιβλιοκριτική εδώ
Γ. Κατσαμάκης, vivliothekarios.blogspot.com, 23/06/2023
Βιβλιοκριτική της Έφης Γιαννοπούλου για την Εποχή Ενα πολιτικό μυθιστόρημα κι ένα ουρλιαχτό
(...) Η λογοτεχνία ως Θάλασσα των Σαργασσών, το ρόντο του Ζαν-Φιλίπ Ραμό και ο πίνακας του Καμίλ Πισαρό που κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ο παράδεισος στον οποίο εισέρχονται σιγά σιγά οι νεαροί ήρωές του, αφού «αργεί πολύ ακόμα ο σοσιαλισμός», όπως διαπιστώνουν μετά τη συμμετοχή τους στην κορυφαία συγκέντρωση των τελευταίων χρόνων, έξω από το Εφετείο, τη μέρα που ανακοινώθηκε η ετυμηγορία για τη Χρυσή Αυγή. Τουλάχιστον έχουν την τέχνη και την ομορφιά και τη δική τους φρεσκοκατακτημένη και πολύτιμη συντροφική ζωή.
Από τις σελίδες της Εκδρομής, ανάμεσα σε μνημόσυνα και εκδρομές, ανάμεσα σε βουτιές στην αναζωογονητική χειμωνιάτικη θάλασσα αλλά και στη βρομιά του κόσμου, κάτω από το σαν πηγμένο τραχανά σάβανο, παρελαύνουν σταθερές αγάπες του Μαραγκόπουλου, από την ιστορία της τέχνης, της λογοτεχνίας και της πολιτικής. Από τα μότο των κεφαλαίων του ξεχωρίζω τις αναφορές στον Σεφέρη, που δίνει και τον τίτλο τους στα κεφάλαια-μέρες της «Εκδρομής», αλλά κι εκείνα που παραπέμπουν σε παλαιότερα έργα του ίδιου του συγγραφέα, υπενθυμίζοντάς μας ότι ο ώριμος Μαραγκόπουλος, που καταφέρνει με αξιοθαύμαστο τρόπο να εξελίσσεται από βιβλίο σε βιβλίο και να επιδεικνύει μοναδικό έλεγχο της γλώσσας και των μέσων του, παραμένει πιστός με ακεραιότητα στο credo της νεότητάς του, ένα παρηγορητικό και ενθαρρυντικό «ό,τι είπαμε κάποτε, εξακολουθεί να ισχύει».
Διβάστε την παρουσίαση εδώ
Έφη Γιαννοπούλου, Εποχή 09/07/2023
Η πνιγηρή πραγματικότητα γράφει η Μαρία Μοίραγια την Αυγή
(...) Ο Άρης Μαραγκόπουλος δεν κρατάει μια απόσταση ασφαλείας από τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα. Δεν υιοθετεί την στάση της λογοτεχνικής ουδετερότητας. Δεν μασάει τα λόγια του, δεν κωφεύει στις οιμωγές της κοινωνίας, ούτε τυρβάζει περί άλλων ομφαλοσκοπώντας. Παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας του, χωρίς να πολιτικολογεί ανούσια ή να ρητορεύει με διδακτισμό, υπογράφει ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο, το οποίο ανατέμνει με παρρησία όλη την αβίωτη περίοδο εξαθλίωσης και συντριβής των Ελλήνων από την οικονομική-κοινωνική-ανθρωπιστική κρίση μέχρι την έλευση της πανδημίας. Η εμβόλιμη στη ροή της εξιστόρησης, αναδρομή σε ολέθρια συμβάντα και η καταιγιστική απαρίθμηση ειδεχθών καταστάσεων της ελληνικής και της διεθνούς πολιτικής σκηνής αφήνει τον αναγνώστη, παρόλο που τα έχει βιώσει, άναυδο και καταρρακωμένο.
Με καυστική ειρωνεία και χιούμορ, αλλά εμφανή ανησυχία, περιγράφει αυτήν την πνιγηρή πραγματικότητα, που αν δεν ήταν τόσο απύθμενα τραγική θα ήταν απίστευτα ιλαρή. Ερμητική και ασφυκτική σαν σάβανο, δύσοσμη και αηδιαστική σαν ξινισμένος τραχανάς, ένας αδιαπέραστος «σαβανοτραχανάς» που σκεπάζει τον ουρανό, όπως τον ονομάζει ο συγγραφέας, βυθίζει όλη την ελληνική κοινωνία αδιακρίτως ηλικιακού προσδόκιμου (δηλαδή νέους γέρους και παιδιά) σε μια νοσηρή κατάσταση ακραίου φόβου και αμοραλισμού, κυνισμού και μοιρολατρίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την ολική επέλαση ενός επιθετικού και αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Και ενώ η μεταπολιτευτική συνθήκη επαναστατικής εγρήγορσης υποχωρεί, καθώς αδιαμαρτύρητα καταλύονται ελευθερίες και δικαιώματα, και ενώ η προσδοκία του εύκολου πλουτισμού και της αδιατάρακτης ευζωίας ξεφουσκώνει και το διπολικό σχήμα δεξιά-αριστερά οπισθοδρομεί, αναδεικνύονται σημαντικά ιδεολογικά διλήμματα που συσσωματώνονται στην πλοκή πυροδοτώντας απροσδόκητες εξελίξεις.
(...) Μια στοχαστική και διεισδυτική αφήγηση για μια δεκαπενταετία που σμπαράλιασε όλες τις γνωστές στερεοτυπικές βεβαιότητες, στερημένες εν πολλοίς ταξικού προσανατολισμού και ηθικού αντικρίσματος, πολιτικού νοήματος και περιεχομένου. Η συμπεριληπτική αποτύπωση μιας εποχής εφησυχασμού και αμετροέπειας που κυοφόρησε ένα ιταμό στρεβλό σύστημα, βασισμένο σε παράλληλα αόρατα κέντρα εξουσίας: πουλημένους δημοσιογράφους, κυνικούς τραπεζίτες, υποτελείς δικαστικούς, αδίστακτους επιχειρηματίες, συμφεροντολόγους γιατρούς, φαύλους κληρικούς, άνομους σωματέμπορους, βίαιους παιδεραστές, ανάλγητους σεξιστές και βιαστές, οι οποίοι συνεργάζονται αγαστά με γνώμονα το κέρδος.
Μόνη παρηγοριά, η προσδοκία για τρυφερές απρόσμενες συναντήσεις και πρωτόγνωρες συμμαχίες και η εμψυχωτική λειτουργία της τέχνης. Η ελπίδα ότι ο χρωστήρας του Καμίλ Πισαρό ή οι νότες του Ζαν-Φιλίπ Ραμό θα στεριώσουν ξανά την πίστη στον άνθρωπο και στη δημιουργική ορμή του Δαβίδ, που με μια σπηλαιώδη κραυγή αγριμιού κατατροπώνει τον Γολιάθ, αλλάζοντας τους όρους του παιχνιδιού και το πεπρωμένο του. Με ποιον τρόπο; Άδηλη ακόμα και αβέβαιη η απάντηση, αλλά τόσο προκλητικό το ερώτημα!
Σαν μια υπέροχη εκδρομή φίλων και συντρόφων σε μια πλωτή σχεδία-νησί στα ανοιχτά του Σαρωνικού για τις χειμωνιάτικες αναζωογονητικές βουτιές των κολυμπητών ηρώων του συγγραφέα. Και ίσως και πολλών άλλων με τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια ενδιαφέροντα!
Διαβάστε το άρθρο εδώ
γράφει η Μ. Μοίρα, Αυγή 24/09/2023
Μνημόσυνα ελπίδας βιβλιοκριτική του Γιάννη Καλογερόπουλου για την Εφ. Συντακτών
Το Ω! Τι υπέροχη εκδρομή! αποτελεί τη δικαίωση ενός αρκετά φιλόδοξου εγχειρήματος, γραμμένο σήμερα και για το σήμερα, μακριά από την όποια ασφάλεια προσφέρει η απόσταση από το παρελθόν και η ωραιοποίησή του, το οποίο καταφέρνει να επανανοηματοδοτήσει την ταλαιπωρημένη έννοια της αισιοδοξίας.
(...) Ο τριτοπρόσωπος, παντογνώστης αφηγητής μένει εδώ περισσότερο στο παρασκήνιο, με ελάχιστα μόνο περάσματα από τη σκηνική δράση. Το πολυπληθές καστ της ιστορίας, όχι μόνο δεν βαραίνει ή δεν διασπά το μυθιστόρημα, αλλά, τόσο τα πρόσωπα όσο και οι υποϊστορίες τους υπηρετούν το συγγραφικό όραμα για μια πολύπτυχη, αντίστοιχη της πραγματικότητας, αφήγηση. Το όραμα, που τόσο λείπει από την εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή, εδώ διατρέχει το μυθιστόρημα από άκρη σε άκρη, και παρότι ο πήχης τίθεται ιδιαιτέρως ψηλά, ο Μαραγκόπουλος καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση να τον περάσει, παραδίδοντας ένα ακόμα σπουδαίο βιβλίο.
Η πολιτική, γνώριμο χαρακτηριστικό του έργου του Μαραγκόπουλου, αναμετράται σε μια πίστα απαιτητική όπως αυτή της συγχρονίας. Η ιστορία διαδραματίζεται στο ελληνικό παρόν, γεγονός που αναγκάζει τον αφηγητή να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πράγματα, να επιλέξει να αναδείξει εκείνα που θεωρεί καθοριστικά και σημαντικά ο ίδιος. Και το πετυχαίνει αυτό χωρίς η στράτευση να παρασιτεί εις βάρος της λογοτεχνικής αξίας του μυθιστορήματος, κάτι το οποίο είναι ιδιαιτέρως σπάνιο στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Ο πλουραλισμός των προσώπων και άρα και των θέσεων αυτών στην κοινωνικοπολιτική σκακιέρα αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας, αφού ελλοχεύει το βεβιασμένο καπέλωμα της μιας έναντι της άλλης θέσης. Η ιδεολογική αυτοπεποίθηση και η απουσία διδακτισμού διαπνέουν την αφηγηματική φωνή, η πίστη στο σωστό και το δίκαιο νοηματοδοτεί τα λόγια και τις πράξεις, τη στιγμή που αφήνει τις μικροδιαφορές να παραμερίσουν ώστε να αποκαλυφθεί το κοινό έδαφος μεταξύ των προσώπων της ιστορίας. Σε μια περίοδο που, περισσότερο ίσως από ποτέ, η αριστερή ταυτότητα μοιάζει σύμφυτη με την απολογία και την ενοχή, αφηγήσεις όπως αυτή επανατοποθετούν το τρένο στις ράγες, δίνοντας του μια στέρεη και δυναμική πορεία προς τα εμπρός χωρίς ωραιοποιήσεις και μεγάλα λόγια, το Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα, αρκεί ως καύσιμη ύλη.
Διαβάστε το άρθρο εδώ
Γ. Καλλογερόπουλος, Νησίδες, Εφ. Συντακτών 05/11/2023
Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2023
Το νέο μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου Ω! Τι υπέροχη εκδρομή! (εκδ. Τόπος) θα μπορούσε να διαβαστεί και ως συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ (εκδ. Τόπος).
Η παλαιά φουρνιά φεύγει από το σκηνικό και νέες φωνές, νέοι ήρωες προβάλλουν στο προσκήνιο. Διεκδικούν μια ελευθερία πέρα από κάθε γνωστή ιστορική προσδοκία, περίπου πρωτόγονη, ως μέλλον (ή τέλος) αυτού του καιρού και αυτής της χώρας.
Η πλοκή αναπτύσσεται τον Δεκέμβριο του 2016 όπου δεκαπέντε άνθρωποι κι ένα σκυλί συγκεντρώνονται σε μια απόμερη ακτή της Βάρκιζας.
Συμμετέχουν σ' ένα ιδιότυπο «μνημόσυνο» ύστερα από την απροσδόκητη απώλεια δύο συντρόφων, ενός πρώην ναυτικού και της μεξικανής γυναίκας του. Αυτή η παραθαλάσσια σύναξη υποχρεώνει να συγχρωτιστούν για λίγες ώρες διαφορετικοί άνθρωποι και παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, τίποτε μετά από αυτό δεν είναι πλέον το ίδιο. Για κανέναν.
Αν έχει πολιτική χροιά το μυθιστόρημα; Απόλυτα! Και μάλιστα καίρια και διεισδυτική.
Προσθήκη στο καλάθι
