Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

1η έκδοση: Mάρτιος 2021

Τα ποιήµατα της συλλογής Ο σκύλος της αγάπης µέσα από έναν ζωντανό και συχνά χειµαρρώδη λόγο, συνθέτουν ψηφίδες από τις µεγάλες και µικρές αλήθειες της ζωής µας: αναφέρονται στις διαχρονικές µαταιώσεις, στα τραύµατα, στις µνήµες και στους απολογισµούς, στις συναισθηµατικές περιπέτειες και ιστορίες του µέσου ανθρώπου. Από δω απορρέει η συγκινησιακή τους δύναµη. Πρόκειται για ποιήµατα που, µε διαυγή αµεσότητα, ανθρώπινα και ρεαλιστικά ρίχνουν φως –κάποτε µε δραµατικό τρόπο, άλλοτε µε γλυκόπικρη ειρωνεία– στις µικρές στιγµές της καθηµερινότητας, µε άλλα λόγια στα πιο σηµαντικά πράγµατα της µικρής µας ζωής.

…κι έµαθες να ξεχωρίζεις τον ύπνο / από την αϋπνία / τον φόβο από τον φόνο / τον έρωτα, τον πόνο, το σκοτάδι / έµειναν τα χέρια παγωµένα / οι στίχοι σου αµήχανοι και / θυµωµένοι / και όλοι µαζί / απ’ την αγάπη κουρασμένοι / ανακαλύψαμε τη ζωή / αφού ξαπλώσαμε τον θάνατο / στη μέση στο κρεβάτι

Παρουσίαση στο poiein.gr από τον Γιώργο Σαράτση
Μάθημα απώλειας της ύπαρξη

Μπορούν να διαπραγματευτούν οι στίχοι την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης; Και με τί απόθεμα ζωής και θανάτου αντικρίζουμε το καθημερινό μας κατευόδιο;

Οι στίχοι της νέας συλλογής του Ηλία Κουρκούτα, Ο σκύλος της αγάπης, εστιάζουν αιχμηρά στους ζωτικότερους ρόλους μας: εκείνον της μάνας, του πατέρα, του γιού, του συζύγου, του εραστή, του φίλου, του ανήλικου και ενήλικου άντρα.

Ο ποιητής αφήνει να διαφανεί ο εξ αρχής αποτυχημένος ρόλος του πατέρα. Άλλωστε, ο κόσμος είναι γεμάτος πατέρες / που δεν έγιναν ποτέ πατέρες. Κι έπειτα, όλες οι γυναίκες είναι η μάνα μας. Συχνά, η νεκρή μας μάνα. Ακόμα και νεκροί, οι γονείς καθορίζουν τις ζωές μας απ’ τον τάφο: προχώρησα πολύ, / έφτασα στην ηλικία / του πατέρα, / του χρόνου θα είμαι πιο μεγάλος / κι απ’ τη μάνα / πιο πεθαμένος / κι από αυτόν.

Ο άντρας, μια ιστορία τελειωμένη. Ένα ον ασφυκτικά κατειλημμένο στο εσωτερικό του. Μάταιη κάθε προσπάθεια κατάκτησης του εαυτού. Ανώφελη η αυτογνωσία: ζήτησα συνάντηση με τον εαυτό μου / να μάθω τι μου συμβαίνει.

Και η συνύπαρξη, ένα κατά συνθήκη μοίρασμα. Η αγάπη ως πρόταγμα, σχεδόν ποτέ ως εκπλήρωση. Άλλωστε, οι άνθρωποι συναντιούνται για να χωρίσουν: όπως χωρίζει το σώμα απ’ τα εσώρουχα, το κρέας απ’ την ψυχή. Μία απόσταση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού που δεν καλύπτεται ποτέ. Ας μη γελιόμαστε.

Η ποίηση του Ηλία Κουρκούτα είναι ένα μάθημα απώλειας της ύπαρξη. Τρεις ποιητικές ενότητες αφιερωμένες στον χρόνο των ανθρώπων που περνά σαν άροτρο από πάνω τους, αφήνοντας βαθιές ουλές στο μέτωπο.

Ο χρόνος, οι λέξεις, ο ύπνος και η αϋπνία, όσα και όσοι μας λείπουν, οι τσακισμένες αισθήσεις και ο θάνατος που πλησιάζει: Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι / όταν στερούν ζωές απ’ τη ζωή / κόβουν κομμάτια απ’ τον εαυτό τους / ποτίζουν το δέντρο του θανάτου. Η μετά βίας χαρά, η σιωπή και ο θρήνος: έμαθα να μη μιλάω, / να θάβω τον ουρανό, / να θρηνώ τη φωνή μέσα μου. Τελικά, το μυοκάρδιο δεν είναι παρά χώρος αποθήκευσης.

Ενδιαφέροντες στίχοι. Ποιήματα που μυρίζουν ζωή, αλλά και θάνατο δίχως την παραμικρή ανάγκη ψυχανάλυσης. Άλλωστε, δεν εξαντλείται η τραγικότητα της ύπαρξης, όσοι στίχοι κι αν γραφτούν.

Και το καθημερινό κατευόδιο θα ’ναι πάντα ό,τι ηδονικότερο κατακτήσαμε: Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν / τον θάνατο σαν συνάντηση / παλιών συμμαθητών / κι απελπισμένων φίλων.

Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2021 
γράφει ο Γιώργος Σαράτσης, poiein.gr