Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ σε μια (εποικοδομητική) κριτική του στα Νέα για το αστυνομικό μυθιστόρημα του «δικού» μας Νεοκλή Γαλανόπουλου, κριτική που αναδημοσιεύουμε εδώ (στον Οδηγό Ανάγνωσης), γράφει στο τέλος: «Στο μεταξύ παρατηρώ ότι το μυθιστόρημα του Γαλανόπουλου είναι ενταγμένο σε μια σειρά του καινούργιου εκδοτικού οίκου Τόπος η οποία ονομάζεται «Cuλt stories». Το cult στην τέχνη αφήνει μια αίσθηση περιχαράκωσης, εθελούσιας περιθωριοποίησης με τάσεις σέχτας. Η αστυνομική λογοτεχνία δεν είχε ποτέ αυτό τον χαρακτήρα, ούτε με την κλασική ούτε με τη μοντέρνα μορφή της. Δεν ξέρω αν τον διεκδικούν συγγραφείς όπως ο Γαλανόπουλος, αλλά, επειδή αγαπώ κι εγώ αυτό το είδος, θέλω να ελπίζω πως όχι.»
Σε μια διαφήμιση που διανέμουμε αυτές τις ημέρες στον Τύπο για τη σειρά Cuλt Stories εμείς τονίζουμε, γεγονός που σχετίζεται άμεσα με το κόνσεπτ των επιλογών μας, ότι το Cult, σήμερα, είναι απλώς μια ακραία επιλογή, μια ακραία εκδοχή στο διάβασμα της καθημερινότητας.
Αυτή είναι η αλήθεια κι αυτή την έννοια έχει σήμερα το Cult, όχι του περιθωρίου, για τον απλό λόγο ότι δεν βρισκόμαστε στα σίξτις, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο mainstream από το καλτ και τίποτε πιο καλτ από ορισμένες μορφές που διαδίδονται μέσα από mainstream κανάλια όπως μουσεία, δημόσιους χώρους κ.λπ.
Δεν ζούμε στην εποχή που εκδόθηκαν σημαντικά επί του θέματος βιβλία όπως η μελέτη του Μario Mafi La Cultura Underground (πρωτότυπο: 1971, ελλ. μτφρ. εκδ. Οδυσσέας: 1983) ή εκείνη του Dick Hebdige, Subculture, the meaning of style (εκδ. Methuen 1979) – και οπωσδήποτε δεν ζούμε στα χρόνια του Ηerbert Read (To Hell with Culture εκδ. Routledge & Kegan Paul 1963) ή ακόμα παλιότερα στα χρόνια του μεσοπολέμου (Walter Benjamin, Το έργο τέχνης την εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής, 1936).
Ζούμε στην παγκοσμιοποιημένη εποχή που όλα (δυνάμει) πουλιούνται και αγοράζονται, στην εποχή που το έργο τέχνης έχει όλες τις δυνατότητες να μας εκπλήξει αλλά δεν μπορεί να το κάνει πια (τουλάχιστον με τον ευεργετικό τρόπο που συνέβαινε ακόμα και πριν 40 χρόνια). Ζούμε, καλώς ή κακώς, στην εποχή που η τέχνη δεν καταφέρνει να είναι επαναστατική, αντιδραστική σε κάθε κονφορμισμό, ανατρεπτική, κλπ. Στην εποχή που η τέχνη δεν εμπνέει όπως κάποτε. Ζούμε στην εποχή που όλα αυτά, όταν και όποτε συμβαίνουν, γρήγορα μετατρέπονται σε εμπόρευμα και σε αυτό το «πακέτο» η έμπνευση πνίγεται. Γνωστά αυτά.
Ωστόσο την άποψή μας για το καλτ έρχεται να ενισχύσει, μέσα από διαφορετική διαδρομή, μια νεανική, άγνωστη σε μας φωνή, που εντοπίσαμε στο μπλογκ του Αthens Video Festival.
Θα την βρείτε στο On line Topos Forum «μπαίνοντας κατευθείαν εδώ (ή στο topic «Tι σημαίνει Cult σήμερα», στο Forum Προβλήματα Λογοτεχνίας.