Αν διαβάσετε αυτή την εκτενή μεν, αλλά μεστή σε δημιουργική έμπνευση, συνέντευξη των συντελεστών του «Παραρλάμα» στην iefimerida, θα καταλάβετε γιατί το γραφιστικό αυτό βιβλίο γνώρισε τόσο γρήγορα την επιτυχία…

Παραρλάμα: Οι δημιουργοί του ιδιαίτερου graphic novel

με τις ιστορίες του Δ. Βουτυρά μας λύνουν όλες τις απορίες

www.iefimerida.gr

 Απόσπασμα της συνέντευξης

(...) Ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία που συναντήσατε για την πραγματοποίηση του κόμιξ;

Θ.Π. Όταν παίρνεις ένα καλό διήγημα να το μετατρέψεις σε κόμιξ, βάζεις ένα στοίχημα: να το αλλάξεις προς το καλύτερο. Θεωρώ ότι το στοίχημα αυτό το κερδίσαμε. Ο χρόνος του να γράψεις το κείμενο με το χρόνο που σου παίρνει να το σκιτσάρεις, σίγουρα δεν είναι ανάλογος. Εγώ για την ιστορία με τον κρεμασμένο πήγα στο Παλαιό Φάληρο, και έβγαλα διακόσιες φωτογραφίες τον «Θαλή τον Μηλίσιο», ένα καράβι δίπλα στο Αβέρωφ που ανήκε τελευταία στον ΟΤΕ. Όλα αυτά γίνονται γιατί πρέπει να φτιάξεις κάτι που να μοιάζει αληθινό. Δεν μπορείς να τα βγάζεις όλα από το μυαλό σου, αν το κάνεις θα έχεις και το ανάλογο αποτέλεσμα. Έτσι και αλλιώς το σχέδιο είναι απάτη, τραβάς γραμμές και προσπαθείς να πείσεις για κάτι. Τουλάχιστον ας το κάνεις πειστικά. Ίσως βέβαια να είναι και μια δική μου διαστροφή να κάνω μία έρευνα πριν φτιάξω κάτι.

Δ.Β. Για εμένα το δύσκολο κομμάτι ήταν να εντοπίσω ανάμεσα στα διακόσια διηγήματα ποια μπορούσαν να εικονογραφηθούν, ποια έστεκαν ως ιστορίες, και γενικότερα να κάνω αυτό το ξεσκαρτάρισμα.

Θ.Π. Η διαδικασία δημιουργίας ενός κόμιξ, θυμίζει έντονα αυτό που λένε «κινηματογράφος στο χαρτί». Πρέπει να γράψει κάποιος το σενάριο, άλλος να φτιάξει το storyboard, κάποιος πρέπει να αναλάβει την σκηνοθεσία, άλλος τον φωτισμό και άλλος θα πρέπει να κόψει σκηνές στο μοντάζ. Υπάρχουν βέβαια και κομίστες που κάνουν κόμικ δύο γραμμών, χωρίς καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία κλπ. Εμείς δεν κάνουμε τέτοια κόμιξ. Ο Copi για παράδειγμα, που τον δημοσίευε η Βαβέλ, έφτιαχνε δύο ανθρωπάκια που μιλούσαν, σε μία γραμμή, στο άπειρο. Είναι σαν να έχεις μία χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή, ένα Star Trek, και μία παραγωγή που γυρνάει ο άλλος με hand camera. Όχι ότι εμείς κάναμε υπερπαραγωγή, αλλά το έργο μας έχει άλλες απαιτήσεις. Η κάθε προσέγγιση θέλει διαφορετικού είδους δουλειά και μόχθο.