Οι αναγνώστες που επέλεξαν αυτό το βιβλίο επέλεξαν επίσης το: Ένα αισθηματικό μυθιστόρηματου Αλέν Ρομπ-Γκριγιέ.
Στην κόλαση επιτρέπονται τα πάντα… Βραβείο Sunburst2009 στον Καναδά, στην κατηγορία λογοτεχνίας του Φανταστικού
Ονειρευόμουν αδιάκοπα όσο ήμουν σε κώμα. Εικόνες στροβιλίζονταν η μια μετά την άλλη, κι ανταγωνίζονταν ποια θα καταλάβει το κέντρο της αρένας του τσίρκου. Ονειρεύτηκα μια γυναίκα που ζέσταινε νερό για το μπάνιο. Ονειρεύτηκα το αίμα από τη μήτρα της μάνας μου. Ονειρεύτηκα τα πλαδαρά χέρια τής ετοιμοθάνατης γιαγιάς μου να με σπρώχνουν προς τον καταγάλανο ουρανό. Ονειρεύτηκα βουδιστικούς ναούς δίπλα σε δροσερά ορμητικά ποτάμια. Ονειρεύτηκα το κοριτσάκι που η μάνα του το πούλησε για μεθαμφεταμίνη. Ονειρεύτηκα το παραμορφωμένο καμίνι του αυτοκινήτου μου. Ονειρεύτηκα ένα πολεμικό καράβι των Βίκινγκς. Ονειρεύτηκα το αμόνι ενός σιδερά. Ονειρεύτηκα τα χέρια ενός γλύπτη να σμιλεύουν με μανία την πέτρα. Ονειρεύτηκα φλεγόμενα βέλη να πετάγονται από τον ουρανό, ονειρεύτηκα πύρινη βροχή. Ονειρεύτηκα θραύσματα γυαλιού να εκτοξεύονται παντού. Ονειρεύτηκα έναν άγγελο σε παραλήρημα μέσα στο παγωμένο νερό.
Αλλά, πάνω απ’ όλα, ονειρεύτηκα τα δαιμόνια που περίμεναν να γεννηθούν.
Η αληθινή αγάπη, απροσπέλαστη σε έναν τρίτο παρατηρητή, φαντάζει πάντα στα αμέτοχα μάτια του τερατώδης, εξωπραγματική, όπως π.χ. τα τερατόμορφα δαιμόνια στις υδρορροές των καθεδρικών ναών. Αυτό το απολαυστικό μυθιστόρημα αποδεικνύει ότι ο δρόμος προς την αγάπη, αν αυτή είναι αληθινή, ισοδυναμεί με το άγριο μαρτύριο του σώματος που πυρπολείται ή που βυθίζεται στον πάγο – με δυο λόγια με κόλαση. Στην κυριολεξία. Γι’ αυτό και ΤαΔαιμόνιαδιαβάζονται με εμφανές υπόβαθρο το πιο εμβληματικό κείμενο που έχει γραφεί ποτέ για το θέμα: την Κόλαση του Δάντη, στην οποία το μυθιστόρημα έχει σαφείς άμεσες, έμμεσες και διάσπαρτες υπόγειες αναφορές.
Η πλοκή είναι κάτι παραπάνω από πυκνή: ο αφηγητής, ένας χαμένος νεαρός, επιρρεπής στο αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες, ο οποίος ζει από τη βιομηχανία πορνό (σκηνοθετεί, παίζει και είναι επιτυχημένος παραγωγός των σχετικών ταινιών) παθαίνει ένα τροχαίο από το οποίο καταφέρνει μεν να βγει ζωντανός αλλά με καθολικά εγκαύματα σε όλο του το σώμα, με κινητικά προβλήματα και απώλεια του πέους του. Ουσιαστικά έχει μεταμορφωθεί σε τέρας, οπότε σκέφτεται πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο αυτοκτονίας.
Νοσηλεύεται υπό άψογες συνθήκες σε ένα νοσοκομείο υπό την επίβλεψη των καλύτερων ειδικών χάρη στις ατέλειωτες υλικές, και κυρίως ψυχολογικές, φροντίδες μιας παράξενης επισκέπτριας από το πουθενά, της Μαριάνε Ένγκελ. Η τελευταία έχει κάνει μεγάλη περιουσία ως ταλαντούχα γλύπτρια δαιμονίων – αυτά τα τερατόμορφα όντα που τοποθετούν ακόμα και σήμερα στις υδρορροές τους καθεθρικοί, μουσεία, πανεπιστημιακά ιδρύματα κ.λπ. Τη γλύπτρια δεν δείχνει να απασχολεί η τερατώδης παραμόρφωση του ήρωα (κατάσταση που κάνει τα βλέμματα των άλλων να αποστρέφουν το πρόσωπο από τρόμο) και του φέρεται με την τυφλή προσήλωση της απόλυτης, πέρα από κάθε πιστευτή πραγματικότητα, αγάπης.
Σε όλο το διάστημα της δύσκολης και επώδυνης θεραπείας του στο νοσοκομείο, η Μαριάνε απαγγέλλει στον άρρωστο εκτεταμένα αποσπάσματα από την Κόλαση του Δάντη (συχνά στο πρωτότυπο) και, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον διαβεβαιώνει ρητά ότι τον έχει ξανασυναντήσει και τον έχει σώσει άλλες δύο φορές από αντίστοιχα εγκαύματα. Αλλά αυτό έχει συμβεί στο πολύ απώτερο παρελθόν: στον Μεσαίωνα.
Στη μεσαιωνική Γερμανία, μια αφοσιωμένη στο Θείο καλόγρια, καταφέρνει με τις φροντίδες της να επαναφέρει στη ζωή έναν μισοπεθαμένο μισθοφόρο στρατιώτη (που ένα αναμμένο βέλος καρφώθηκε στο στέρνο του). Αγαπιούνται και φεύγει από το μοναστήρι μαζί του. Αλλά τον χάνει πάλι καθώς οι σύντροφοί του τον ανακαλύπτουν και τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια μεταξύ των οποίων και σ’ εκείνο της πυράς. Η Μαριάνε Ένγκελ διατείνεται ότι εκείνη είναι αυτή η καλόγρια. Παρόλο που ο αφηγητής την θεωρεί απλώς σχιζοφρενή, μην έχοντας άλλη επιλογή κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο, πείθεται να ζήσουν μαζί, σε ένα παράξενο πέτρινο σπίτι, μισό μεσαιωνικό πύργο μισό σύγχρονο εργαστήριο γλυπτικής, το δικό της σπίτι.
Στη μακρά διάρκεια της αποθεραπείας του αφηγητή στην κατοικία της Μαριάνε (η οποία περιλαμβάνει γερές δόσεις μορφίνης και ατέλειωτες παραισθήσεις σ’ ένα δαντικό περιβάλλον) η Μαριάνε, ως άλλη Σεχραζάτ, του αφηγείται τέσσερις ιστορίες απόλυτης αγάπης: στον μεσαίωνα ένας σιδεράς που βλέπει τη γυναίκα του να σβήνει από την πανώλη προτιμά να πεθάνει αγκαλιασμένος μαζί της, κολλώντας θανάσιμα την αρρώστια, παρά να σώσει τον εαυτό του. Στα βικτωριανά χρόνια, μια νιόπαντρη, που χάνει τον άντρα της σε μια θεομηνία στο πέλαγος, πέφτει από έναν απόκρημνο βράχο, στην ακτή που συνήθιζε να τον περιμένει, για να ενωθεί οριστικά μαζί του. Στη μεσαιωνική Ιαπωνία, μια κοπέλα (την οποία ένας τοπικός τυραννίσκος επιμένει να παντρευτεί διά της βίας) επιλέγει να θαφτεί ζωντανή παρά να διακινδυνεύσει τα ισχυρά αισθήματα αμοιβαίας αγάπης που μοιράζεται με τον νεαρό της φίλο. Ένας ομοφυλόφιλος Βίκινγκ, προκειμένου να σώσει τον νεογέννητο γιο του αγαπημένου του από τη φωτιά, καίγεται θανάσιμα ο ίδιος προστατεύοντας το ξένο παιδί με το σώμα του.
Στα διαλείμματα αυτών των συγκλονιστικών (για τον αναγνώστη αλλά και τον ήρωα) διηγήσεων της απόλυτης, τυφλής αγάπης, η Μαριάνε, εμπνευσμένη όπως διατείνεται από το Θείο, κατασκευάζει σε κατάσταση διαρκούς παραληρήματος λίθινες υδρορροές-δαιμόνια το ένα κατόπιν του άλλου. Στη διάρκεια αυτής της πυρετώδους δημιουργίας, που απαιτεί εξαντλητικές φυσικές δυνάμεις, η γλύπτρια των δαιμονίων δεν επικοινωνεί με την πραγματικότητα, τρέφεται στο όριο της ασιτίας και φλερτάρει επικίνδυνα με τον θάνατο. Στον αφηγητή, που δεν αντέχει να τη βλέπει να φυτοζωεί, η Μαριάνε δίνει να καταλάβει ότι εκπληρώνει ένα βαθύτατο χρέος αληθινής, απίστευτης αγάπης, πέρα από κάθε υλική πραγματικότητα, πέρα από τον χρόνο, πέρα από το φθαρτό σώμα. Όσο περισσότερο εκείνη πλησιάζει στον θάνατο τόσο εκείνος δυναμώνει ψυχικά και σωματικά. Στο τέλος…
Όσοι ενθουσιάστηκαν με το Όνομα του Ρόδου του Έκο, εδώ θα συναντήσουν μια αντάξια επική γραφή· όσοι αγαπούν τα μυθιστορήματα με στιβαρή πλοκή, εδώ θα συναντήσουν μια ιλιγγιώδη, δαιμόνια περίπτωση. Αλλά και κάτι παραπάνω: μια απίστευτη, με κάθε έννοια του όρου, ιστορία αγάπης, ίσως την πιο δυνατή, την πιο «κολασμένη» ιστορία αγάπης που έχει γραφτεί εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια.
Το μυθιστόρημα εκδίδεται ταυτόχρονα από είκοσι έξι εκδότες σε είκοσι δύο διαφορετικές γλώσσες. Στην Αμερικήοιεφημερίδες, πριν ακόμα εκδοθεί το βιβλίο, ήδη προβλέπουν μια σαρωτική επιτυχία. Μάλλον δεν είναι τυχαίο. Όπως υποστήριξε και ο συγγραφέας με ελαφρά δόση χιούμορ: «φαίνεται ότι το θέμα του βιβλίου αφορά πολύ κόσμο».
Δείτε εδώ ένα σκηνοθετημένο βίντεο (παραγωγή της Doubleday) που αποδίδει μια από τις ερωτικές ιστορίες του βιβλίου (την ιστορία της γιαπωνέζας) με τον ίδιο τον συγγραφέα στον ρόλο του αφηγητή.
Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο στην επίσημη ιστοσελίδα του εδώ (και σχολιάστε τη δική σας ιστορία αγάπης που άφησε πολλαπλά εγκαύματα…).
Η Lifo γιαΤα Δαιμόνιατου Άντριου Ντέιβιντσον
"Ονειρεύτηκα το αίμα από τη μήτρα της μάνας μου" λέει ο σακατεμένος, παραμορφωμένος ήρωας του Άντριου Ντέιβιντσον στο βιβλίο Τα Δαιμόνια. Ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα που χαρακτηρίστηκε έπος και θύμισε σε πολλούς το Όνομα του Ρόδου. Καθόλου άσχημα για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.
Κατερίνα Ι. Ανέστη, Lifo, 16.10.08
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο "Ρομάντζο από την κόλαση"
Τα Δαιμόνιαστην Athens Voice
Η σχέση πόνου και αγάπης, μαρτυρίου και εξαγνισμού, κατά το χριστιανικό πρότυπο, είναι το θέμα που κυριαρχεί στο μυθιστόρημα του Άντριου Ντέιβιντσον. Ο γεννημένος στη Μανιτόμπα του Καναδά συγγραφέας χρησιμοποιεί την «Κόλαση» του Δάντη ως εφαλτήριο για να φτιάξει ένα μυθιστόρημα με σφιχτοδεμένη αφήγηση και επικούς τόνους.
Το βιβλίο του Ντέιβιντσον παίζει σε πολλά επίπεδα, κι αυτό είναι το μεγάλο του ατού. Σε ένα πρώτο επίπεδο, αφηγείται μια «κολασμένη» ερωτική ιστορία με μπόλικο φετιχισμό (αυτόν της καμένης σάρκας!). Σε ένα δεύτερο, έχει την ένταση και το μυστήριο ενός μεσαιωνικού θρίλερ. Σε ένα τρίτο, αφήνει την ανατριχιαστική αίσθηση ενός καλογραμμένου σεναρίου για μια ταινία υπερβατικού τρόμου.
Θανάσης Μήνας, Athens Voice, 30.10.08
To δημοφιλές blog της annabooklover γιαΤα Δαιμόνια
Ένα βιβλίο που ρουφιέται, γεμάτο με πολλές πληροφορίες σχετικές με το Μεσαίωνα (ίσως από εκεί και οι συγκρίσεις με το Όνομα του Ρόδου, γιατί κατά τα άλλα δεν έχει σχέση) αλλά και τα εγκαύματα, τα γκαργκόιλ, αυτά τα γλυπτά τέρατα που κοσμούν τους καθεδρικους της Ευρώπης και είναι τα γλυπτά που φτιάχνει η Μαριάνε, γεμάτο χιούμορ, που με έκανε να ξεσπώ σε γέλια μέσα στο λεωφορείο που το διάβαζα, γιατί είπαμε είναι αυτό το είδος βιβλίου που το κουβαλάς παντού μαζί σου, κι ας βαραίνει πολύ την τσάντα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της annabooklover εδώ
Τα Δαιμόνιαστο Πρώτο Θέμα
Κάπως έτσι εξαπλώνεται και η αφήγηση, γρήγορα, σαγηνευτικά, ωμά, ξεδιάντροπα, ανατρεπτικά, απολαυστικά με όλα τα μέσα: από απλές περιγραφές μέχρι παραληρηματικό λόγο, ποιητικές μεταφορές, λυρισμό, προφορική ενάργεια. Τα πάντα γίνονται ένα αρμονικό λογοτεχνικό γαϊτανάκι που στροβιλίζεται ανελέητα στο μυαλό του αναγνώστη καταργώντας οποιονδήποτε κώδικα και σπάζωντας όλα τα στεγανά που μπορεί να διαθέτει.
Ο Ντέιβιντσον, με την υπνωτιστική πρόζα του, τα αδιάκοπα ταξίδια του στο χρόνο και το άγριο φλερτ του με το μακάβριο και το νοσηρό κατάφερε να δώσει ένα διαφορετικό βιβλίο, με εντελώς δική του ατμόσφαιρα, που διαβάζεται ως ιστορία τρόμου αλλά και αγάπης, ένα παραμύθι που αναμετράται με τα πιο αμείλικτα σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την αφήγηση του Ντέιβιντσον είναι η αφηγηματική ακολασία και η ανελέητη (αυτό)ειρωνεία. Η μετάφραση αποδίδει αυτό το παιγνιώδες μέχρι τελικής πτώσεως ύφος. Η πλοκή τραβάει τον αναγνώστη σαν ρουφήχτρα. Το γλωσσικό και αφηγηματικό πατινάζ, οι πιρουέτες της αφήγησης, μπορεί να αρέσουν ή να ενοχλήσουν. Αν ο αναγνώστης αναζητά ένα εύπεπτο ρομάντζο ή, αντίθετα, ένα υπαρξιακό δράμα με ισχυρή δόση σοβαροφάνειας, καλύτερα να μην ανοίξει το βιβλίο. Αν όμως πιστεύει πως η λογοτεχνία είναι ένα παιχνίδι με κανόνες που έχουν φτιαχτεί για να ανατρέπονται, θα διασκεδάσει με την αφηγηματική ακολασία και τα πολλαπλά σφιχτοδεμένα νήματα της πλοκής. Και θα αφήσει το παραμύθι να τον παρασύρει, χωρίς πολλά ορθολογικά γιατί, που ανιχνεύουν τις αφηγηματικές τρύπες.
Σοφία Νικολαΐδου, Τα Νέα, "Βιβλιοδρόμιο", 27.12.08
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο της Σοφίας Νικολαΐδου
Τα Δαιμόνιαστη "Βιβλιοθήκη"της Ελευθεροτυπίας
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο συγγραφέας χειρίζεται με επιδεξιότητα τα χρονικά άλματα από τη μεσαιωνική περίοδο στη σημερινή εποχή, τα ασαφή όρια μεταξύ παραίσθησης και πραγματικότητας και τη μείξη των ειδών με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος και σκηνές κινηματογραφικού θρίλερ.
Διαβάστε ολόκληρη την παρουσίαση του Γιώργου Αριστηνού εδώ
Τα Νέα προτείνουν Τα Δαιμόνια
Ένα διαχρονικό ρομάντσο γραμμένο με αφηγηματική ακολασία. Διαβαστερό.
Σοφία Νικολαΐδου, Τα Νέα, “Βιβλιοδρόμιο”, 27.06.09
Διαβάστε στονΟδηγό Ανάγνωσης τη συγκλονιστική ιστορία της Σέι, μιας νέας και όμορφης κοπέλας που προτιμά να θαφτεί ζωντανή παρά να προδώσει την αγάπη που νιώθει για τον φτωχό Χεϊσάκου.
Δείτε επίσης τις πρώτες κριτικές που υποδέχτηκαν διθυραμβικά το βιβλίο στην Αμερική (The New York Times, The Washington Post) πριν ακόμα κυκλοφορήσει καθώς και τον τρόπο που ο ίδιος εξηγεί την εξέλιξή του σε συγγραφέα!