Τα βιβλία προσφέρουν συχνά, λόγω της θεματολογίας τους, εξαιρετική ευκαιρία για τους δημοσιογράφους να γεμίζουν στήλες ή και σελίδες ολόκληρες με παρουσιάσεις, άρθρα, αρθρίδια κ.λπ. Η δεοντολογία ορίζει ότι καλό είναι, όταν η έμπνευση, το θέμα και το περιεχόμενο έχουν συγκεκριμένη πηγή, αυτή να ορίζεται, έστω και σε μια απλή σημείωση, σαν αυτή που οι περισσότεροι συντάκτες είθισται να φιλοξενούν με μικρά μικρά γράμματα στο τέλος του άρθρου (ώστε να μην διαβάζεται από τον αναγνώστη…). Αλλά δυστυχώς υπάρχουν κι εκείνοι που αδιαφορούν γι' αυτή την ελάχιστη δεοντολογία, για ευνόητους λόγους.
Για παράδειγμα έχει εκδοθεί ένα επιτυχημένο βιβλίο ενός σημαντικού συγγραφέα που μυθοποιεί έναν λαϊκό ήρωα του ποδοσφαίρου (Ντέιβιντ Πις, Η καταραμένη ομάδα) και για το οποίο έχουν γράψει οι πάντες; Γράφεις κι εσύ ένα άρθρο με τα στοιχεία που βρίσκεις εύκολα στους δικτυακούς τόπους (ξεκινώντας από τον δικό μας) για το θέμα του βιβλίου, προσοχή για το θέμα μόνο και, σαν να μην υπάρχει αυτό το βιβλίο, σαν να μην διάβασες τίποτε γι' αυτό πουθενά, στήνεις ένα ωραιότατο τετρασέλιδο αρθράκι (Bλ. «Οι Εκκεντρικοί, Μπράιαν Κλαφ», Βήμα, Περιοδ. ΒΗΜαgazino, 18.01.09)! Τα σχόλια δικά σας.