Η Νένη Ευθυμιάδη, μια από τις πιο στοχαστικές και τολμηρές φωνές της νεοελληνικής μας λογοτεχνίας, μια σωματική ολοκληρωμένη γυναίκα, μια σωματική, ολοκληρωμένη δημιουργός, μία συγγραφέας που έγραφε με τα σωθικά της βουτηγμένα στον καπνό και τους καημούς της ζωής, μας άφησε να συνεχίζουμε απτόητοι στη ματαιότητά μας.


Έφυγε στα 62 της. Έχω φυλαγμένη την εικόνα της όταν συναντηθήκαμε για τελευταία φορά, κρυφά από τα μάτια του κόσμου, πριν ένα χρόνο περίπου, στο Χίλτον, εκείνη ντυμένη όπως πάντα υπέρκομψα με ένα πολύ προσωπικό, περίπου «εικαστικό», στυλ και μια εκπληκτική περούκα (είχε αρχίσει την επώδυνη θεραπεία). Μου ανακοίνωσε το συμβάν με βιτριολικό χιούμορ, το δικό της, με θανάσιμη ψυχραιμία, τη δική της, και με άφησε απλώς άναυδο, αμίλητο. Έκτοτε δεν την ενόχλησα, για να μην θεωρήσει ότι την πιέζω για το καινούργιο της βιβλίο για το οποίο συζητούσαμε από καιρό.
Η Νένη δεν ήταν ετούτου του κόσμου. Η Νένη ήταν μια οπτασία και έτσι αναδευόταν ανάμεσά μας. Τη θυμάμαι στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων. Καθόμασταν συνήθως οι δυο μας, όταν τέλειωνε το Δ.Σ. εμπρός στο παράθυρο των γραφείων επί της Κοδριγκτώνος και φιλοσοφούσαμε τη ζωή, είχαμε άλλωστε, πάνω κάτω την ίδια ηλικία. Της έχω τραβήξει και μια φωτογραφία εμπρός σ' αυτό το παράθυρο. Πάνε 5-6 χρόνια από τότε. Τώρα το παράθυρο (βλ. φωτογραφία) έχει μείνει άδειο.
Αλλά εγώ, και όλοι εμείς που ζήσαμε μαζί της την Εταιρεία, τη γενναιότητα και την κακομοιριά του Έλληνα συγγραφέα, τη μιζέρια και τη μεγαλοψυχία του (όλα αυτά όπως αντιλαμβάνεται κανείς, και όπως αντιλαμβανόταν καθαρά και η ίδια, όχι σε ίσες αναλογίες…) τη βλέπουμε ακόμα να στέκεται εκεί με το ελαφρά πικραμένο, ελαφρά ειρωνικό της ύφος και να κάνει ερωτήσεις, σαν μικρό κοριτσάκι, φαινομενικά απλές ερωτήσεις, που όμως αδυνατούμε να απαντήσουμε: για την πικροζωή, για τον γλυκό θάνατο…
Adieu Neni, adieu…