Εξώφυλλο & Δελτίο τύπου

1η έκδοση: Mάρτιος 2021

Τα ποιήµατα της συλλογής Ο σκύλος της αγάπης µέσα από έναν ζωντανό και συχνά χειµαρρώδη λόγο, συνθέτουν ψηφίδες από τις µεγάλες και µικρές αλήθειες της ζωής µας: αναφέρονται στις διαχρονικές µαταιώσεις, στα τραύµατα, στις µνήµες και στους απολογισµούς, στις συναισθηµατικές περιπέτειες και ιστορίες του µέσου ανθρώπου. Από δω απορρέει η συγκινησιακή τους δύναµη. Πρόκειται για ποιήµατα που, µε διαυγή αµεσότητα, ανθρώπινα και ρεαλιστικά ρίχνουν φως –κάποτε µε δραµατικό τρόπο, άλλοτε µε γλυκόπικρη ειρωνεία– στις µικρές στιγµές της καθηµερινότητας, µε άλλα λόγια στα πιο σηµαντικά πράγµατα της µικρής µας ζωής.

…κι έµαθες να ξεχωρίζεις τον ύπνο / από την αϋπνία / τον φόβο από τον φόνο / τον έρωτα, τον πόνο, το σκοτάδι / έµειναν τα χέρια παγωµένα / οι στίχοι σου αµήχανοι και / θυµωµένοι / και όλοι µαζί / απ’ την αγάπη κουρασμένοι / ανακαλύψαμε τη ζωή / αφού ξαπλώσαμε τον θάνατο / στη μέση στο κρεβάτι

Παρουσίαση στο poiein.gr από τον Γιώργο Σαράτση
"Μάθημα απώλειας της ύπαρξης"

Μπορούν να διαπραγματευτούν οι στίχοι την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης; Και με τί απόθεμα ζωής και θανάτου αντικρίζουμε το καθημερινό μας κατευόδιο; Οι στίχοι της νέας συλλογής του Ηλία Κουρκούτα, Ο σκύλος της αγάπης, εστιάζουν αιχμηρά στους ζωτικότερους ρόλους μας: εκείνον της μάνας, του πατέρα, του γιού, του συζύγου, του εραστή, του φίλου, του ανήλικου και ενήλικου άντρα. Ο ποιητής αφήνει να διαφανεί ο εξ αρχής αποτυχημένος ρόλος του πατέρα. Άλλωστε, ο κόσμος είναι γεμάτος πατέρες / που δεν έγιναν ποτέ πατέρες. Κι έπειτα, όλες οι γυναίκες είναι η μάνα μας. Συχνά, η νεκρή μας μάνα. Ακόμα και νεκροί, οι γονείς καθορίζουν τις ζωές μας απ’ τον τάφο: προχώρησα πολύ, / έφτασα στην ηλικία / του πατέρα, / του χρόνου θα είμαι πιο μεγάλος / κι απ’ τη μάνα / πιο πεθαμένος / κι από αυτόν. [...]  Η ποίηση του Ηλία Κουρκούτα είναι ένα μάθημα απώλειας της ύπαρξη. Τρεις ποιητικές ενότητες αφιερωμένες στον χρόνο των ανθρώπων που περνά σαν άροτρο από πάνω τους, αφήνοντας βαθιές ουλές στο μέτωπο. Ο χρόνος, οι λέξεις, ο ύπνος και η αϋπνία, όσα και όσοι μας λείπουν, οι τσακισμένες αισθήσεις και ο θάνατος που πλησιάζει: Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι / όταν στερούν ζωές απ’ τη ζωή / κόβουν κομμάτια απ’ τον εαυτό τους / ποτίζουν το δέντρο του θανάτου. Η μετά βίας χαρά, η σιωπή και ο θρήνος: έμαθα να μη μιλάω, / να θάβω τον ουρανό, / να θρηνώ τη φωνή μέσα μου. Τελικά, το μυοκάρδιο δεν είναι παρά χώρος αποθήκευσης.

Γιώργος Σαράτσης, 07/2021 poiein.gr 
Διαβάστε εδώ όλη την παρουσίαση.

Παρουσίαση της Λ. Καλλέργη για το περιοδικό  Αναγνώστης

(...)  διάβασα το βιβλίο με ενδιαφέρον και συγκίνηση, και παρατήρησα ότι ο Κουρκούτας μας δίνει, μέσα από τα ποιήματά του, τρία στάδια της εξέλιξης της ανθρώπινης ζωής: στο πρώτο στάδιο ο άνθρωπος είναι περισσότερο παιδί και συνδιαλέγεται με τους προγόνους, στο δεύτερο είναι ενήλικος και συνδιαλέγεται με τους συντρόφους, και στο τρίτο βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία και τον απασχολεί το τέλος και η συνέχειά του. Αυτό βέβαια λειτουργεί ως βασικός σκελετός, γιατί σε κάθε ενότητα υπάρχει πλούτος εμπειριών, φωνών και αλληλεπιδράσεων μεταξύ τους. Και ο σκύλος της αγάπης έρχεται στις πιο δύσκολες στιγμές για να προσφέρει παρηγοριά μέσα από μια αγάπη πρωτογενή και άδολη, πιστή και τρυφερή, ίσως λιγότερο ελλιπή και φθαρμένη από αυτήν που προσφέρουν οι άνθρωποι.

Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
Γράφει η Λένα Καλλέργη, 01/05/2022, oanagnostis.gr

Παρουσίαση στο fractalart.gr από τον Γιώργο Ρούσκα
Οι άνθρωποι παντρεύονται τον θάνατο που μισούν

Για να υπάρξει σκύλος είτε αγάπη είτε και τα δύο, απαιτείται πεδίο παρουσίας, ήτοι χώρος, τόπος ή χρόνος, αφού δεν υπάρχει τόπος χωρίς χρόνο ούτε χρόνος χωρίς τόπο. Το ποιητικό τοπίο του Ηλία Κουρκούτα, απαρτίζεται από επιμέρους τόπους, όπως είναι τα σπίτια με τις αυλές τους που συνθέτουν ένα χωριό, γειτονικά χωριά μαζί με το γύρωθέ τους περιβάλλον που οριοθετούν τη φυσιογνωμία του κάμπου ή της πλαγιάς ενός βουνού, γειτονικοί κάμποι που συνθέτουν μία πεδιάδα ή γειτονικές πλαγιές μαζί με τις κορφές των βουνών που φτιάχνουν μια οροσειρά, κ.ο.κ. ώσπου να φτάσει κανείς στη γήινη σφαίρα και μετά αναγωγικά στο σύμπαν.

Το ποιητικό σύμπαν του βιβλίου είναι ρευστό, μιας και βασίζεται σε μεγάλο του μέρος στα ποτάμια και στην αέναη ροή τους, γυρίζοντας σαν ρόδα –όπως τη συρμάτινη τα μικρά παιδιά–, τον κύκλο του νερού. Τόσο ισχυρή η παρουσία τους εδώ, ώστε θα μπορούσε να καταλάβει και τον ίδιο τον τίτλο του βιβλίου και να υψώσει στη θέση του ένα πανό με το σύνθημα: «τα ποτάμια της αγάπης». Υπάρχουν πολλά. Πολλοί οι υδάτινοι τόποι. Ποτάμια θεοποιημένα, μέλη μιας άλλης κυκλικής αγιοποιημένης τριάδας (χώμα – βροχή – ποτάμια, σημειώνω δε την αλληλουχία ενικός – ενικός – πληθυντικός) (...)

Διαβάστε το άρθρο εδώ
Γ. Ρούσκας, Fractalart.gr, 17/11/2021

Παρουσίαση της συλλογής από την ποιήτρια Έλσα Κορνέτη 
Χαϊδεύοντας τον κάκτο της αγάπης

Είναι εντυπωσιακό ότι σε μια εποχή που ταλανίζεται από τη σύγχυση των ταυτοτήτων, της κρίσης, της αμφισβήτησης και της αποδόμησης των φύλων, υπάρχουν άρρενες ποιητές όπως ο Ηλίας Κουρκούτας που μιλούν τολμηρά μέσα από την ποίησή τους για τα πάθη και τα λάθη του φύλου τους, κάτι που μέχρι τώρα καταλογίζονταν με ένα άρωμα υποτίμησης στις γυναίκες και τη «γυναικεία γραφή» τους. Στο πρώτο μέρος της συλλογής με τον τίτλο «Συναντήσεις με τον πατέρα» με επίκεντρο την εμβληματική θέση του πατέρα ο Ηλίας Κουρκούτας περιελίσσει σφιχτά την ποιητική του σύλληψη γύρω από τον κορμό της ιδιότητας που διαμορφώνει πρότυπα και συμπεριφορές, χωρίς όμως να πέφτει στη συνήθη παγίδα μιας ματαιόδοξης, ναρκισσιστικής αυτοαναφορικότητας. Ο ποιητής ξαπλώνει άνετα στο ντιβάνι του ψυχολόγου, άλλοτε διαχωρίζοντας κι άλλοτε παντρεύοντας το φύλο με τον εαυτό του, προβαίνοντας σε μια σειρά εξομολογήσεων για τους άντρες, για τους πατέρες, για τους πατέρες που δεν έγιναν ποτέ πατέρες και που όταν εξομολογούνται μοιάζουν να αιωρούνται στο κενό. Ακολουθούν στίχοι από το ποίημα «Συναντήσεις με τον πατέρα»: «Είδα τον πατέρα στο καφενείο να πίνει/ ήταν ηλεκτρολόγος/ έδινε φως στα παιδικά δωμάτια/ στα σαλόνια τα απογεύματα/ να βλέπουν οι γέροι τηλεόραση/ να μην πεθαίνουν από θλίψη/ Ο κόσμος είναι γεμάτος πατέρες/ που δεν έγιναν ποτέ πατέρες/ Πέφτουμε και σηκωνόμαστε/ σηκωνόμαστε και στεκόμαστε για να ισορροπήσουμε/ πιανόμαστε από τις χειρολαβές των λεωφορείων/ ακουμπώντας στις καρδιές των άλλων. 

Έλσα Κορνέτη, 11/3/2021, culturebook.gr
Διαβάστε εδώ όλη την παρουσίαση.