Διαβάστε  εδώ ολόκληρο το κείμενο το blogger librofilo για την Τσακισμένη ακτή

Παρουσίαση από την Χρύσα Κοζανιτά
Τσακισμένη Ακτή: όταν το αστυνομικό μυθιστόρημα συναντά την καλή λογοτεχνία

O Peter Temple είναι ένας συγγραφέας που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα, ίσως μόνο στους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος. Κατάγεται από τη Νότιο Αφρική και είναι από τους πιο γνωστούς συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Αυστραλία, όπου κατοικεί μόνιμα από το 1980.

Το μυθιστόρημά του Τσακισμένη Ακτή, είναι το σημαντικότερο έργο του, που εδώ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος. Το μυθιστόρημα έχει κερδίσει το Παγκόσμιο βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αστυνομικού Μυθιστορήματος για το 2007 και το βραβείο Ned Kelly 2007. Πρόκειται για την περίπτωση όπου ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα συναντά την καλή λογοτεχνία.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο αστυνομικός ανθρωποκτονιών της Μελβούρνης Τζο Κάσιν, ο οποίος καλείται να διελευκάνει την δολοφονία ενός επιφανούς μέλους της μικρής πόλης, όπου ζει και εργάζεται. Η πλοκή του βιβλίου είναι καλοδουλεμένη και χορταστική (433 σελίδες), με σημεία κορύφωσης και ύφεσης, τα οποία επιτυγχάνουν να αιχμαλωτίσουν τον αναγνώστη και συχνά να φτάσουν την αγωνία του στο ζενίθ.

Αυτά όμως είναι απλώς τα... προαπαιτούμενα για να γραφτεί ένα οποιοδήποτε αστυνομικό μυθιστόρημα. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει την Τσακισμένη Ακτή να ξεχωρίζει;

Το μυθιστόρημα κινείται συνεχώς πάνω σε δίπολα αντιθέσεων. Η κορυφαία αντίθεση του βιβλίου, πάνω στην οποία χτίζεται όλη η πλοκή, είναι το λευκοί / γύφτοι, όπου "γύφτοι" βλέπε "γηγενής πληθυσμός της Αυστραλίας" ή αλλιώς "Αβορίγινες". Οι Αβορίγινες αποτελούν μια μειοψηφία στην πόλη όπου εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα και από τις πρώτες σελίδες ακόμα ερχόμαστε σε επαφή με τον ρατσισμό των λευκών κατά των "γύφτων". Οι γύφτοι είναι περιθωριοποιημένοι και υπεύθυνοι για κάθε κακό, πάντοτε ύποπτοι και συχνά αδίκως διωκόμενοι.

Ο Τζο Κάσιν είναι μισός λευκός, μισός Αβορίγινας και επομένως η δική του η "ματιά" είναι μια ματιά πιο... πλατιά σε σχέση με των άλλων λευκών, των συναδέλφων του κλπ. Όσο ερευνά το μυστήριο της δολοφονίας, τόσο πιο βαθιά χώνεται σε ένα οργανωμένο έγκλημα πορνογραφίας, σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων και βρώμικου χρήματος. Όταν μάλιστα διαπιστώνεται ότι πίσω από όλο αυτό κρύβονταν τα πιο επιφανή μέλη της μικρής κοινωνίας (και όχι κάποιος Αβορίγινας, όπως κάποιοι συνάδελφοι του Κάσιν ήθελαν να πιστεύουν), δεν είναι δύσκολο να κατάλαβουμε το μήνυμα του συγγραφέα προς τον σύγχρονο αναγνώστη του δυτικού κόσμου.

Πλούσιος / φτωχός, τίμιος / εγκληματίας, άσπρος / γύφτος, αυτά είναι τα δίπολα, στα οποία διεισδύει με την πένα του ο συγγραφέας. Γι' αυτό, άλλωστε, η Τσακισμένη Ακτή αναφέρεται από πολλούς ως ένα κυρίως πολιτικό μυθιστόρημα.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθούμε στο δίπολο ονειρική παραλία / τσακισμένη ακτή. Είναι γεγονός ότι η ακτές της Αυστραλίας έρχονται στο νου τον περισσότερων από μας ως ατέλειωτες ακτές ανεμελιάς, παιχνιδιού, σερφ κλπ. Στο βιβλίο υπάρχουν πολύ γλαφυρές περιγραφές της Αυστραλίας, και μίας κυρίως ακτής, που όμως, όπως προκύπτει από τα γυρίσματα της πλοκής ήταν περισσότερο τοπίο θανάτου παρά ανέμελου παιχνιδιού.

Εξαίρετο ανάγνωσμα, τόσο γι' αυτούς που ενδιαφέρονται για ένα μυθιστόρημα μυστηρίου, δράσης και αγωνίας, όσο και γι' αυτούς που αναζητούν σύγχρονους προβληματισμούς πάνω σε καυτά θέματα που απασχολούν τον πλανήτη.

_{Χρύσα Κοζανιτά
για το blog logotechnoupoli.gr}