Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2017
Δείτε τη σελίδα του βιβλίου στο facebook
Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.
Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων.
Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πολυμενέα για το oneman.gr
Yπάρχουν φίλαθλοι, υπάρχουν οπαδοί, υπάρχει και ο Ισοβίτης: μία κατηγορία μόνος του, αν και ο ίδιος δεν το αποδέχεται. Οι παλιοί και νέοι Παοκτσήδες τον γνωρίζουν από τη Θύρα 4 και το αλήστου μνήμης πανό ‘Ισοβίτες-ΠΑΟΚ’. Οι υπόλοιποι, που η καρδιά μας δεν λιώνει για την ασπρόμαυρη φανέλα, τον γνωρίσαμε από το μπλογκ isovitis.gr. Στο δικό του βλέμμα ανακαλύψαμε μια εποχή των γηπέδων που έχει παρέλθει οριστικά: τα ‘φλάι’, τις εκδρομές, τα κλομπ, την πρέζα, την καγκουριά και όλα όσα πότισαν τη μνήμη των τσιμέντων τη δεκαετία του ’90.
Τότε ήταν οι κερκίδες και τα πούλμαν, στη συνέχεια η αρένα του διαδικτύου και τώρα το χαρτί. Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος το δεύτερο βιβλίο του Νίκου Ιωαννίδη (του Ισοβίτη, ντε), το ‘Μια εποχή στο τσιμέντο’, ένα αυτοβιογραφικό πεζογράφημα για την ακμή και το τέλος της τελευταίας old school παοκτσήδικης οπαδικής γενιάς.
Με λυρισμό (όπως εκείνο το buzzer beater του Μπάνε στο ΠΑΟΚ-Άρης 99-96), πάθος (όπως το κερδισμένο τζάμπολ του Κόρφα απέναντι στον Μορέτι), χιούμορ (όπως το γκολ του Χιονά με τον ΠΑΟ το 1992) και αυτοσαρκασμό (όπως η κερκίδα των τεσσάρων εκδρομέων με τα τεσσάρων πανό σε επαρχιακό φιλικό), ο Ιωαννίδης γράφει για την ατόφια και αυθεντική παοκτσήδικη αυτοκαταστροφική αγάπη (όπως το ξύλο στην Τούμπα με την Παρί). Γράφει για όλους αυτούς που έβλεπαν την μπάλα ως αφορμή και όχι ως αιτία.
« …Όπως ερημώνουν οι δρόμοι από ανθρώπους με ενέργεια και πρωτογενή σκέψη, έτσι ερημώνουν και τα γήπεδα, καθώς η μαυρίλα της εποχής τους οδηγεί σε καταφύγια μέσα στο σπίτι τους, στον καναπέ τους, απέναντι στο γυαλί, ηττημένους και φοβισμένους. Κάποτε ξέραμε πως ήμασταν ασφαλείς εκεί έξω, στους δρόμους, στα γήπεδα, στις πορείες, με την έννοια πως γνωρίζαμε όλους τους κινδύνους από πρώτο χέρι και πώς να τους αποφεύγουμε, είχαμε διδακτορικό. Τώρα κρύβεσαι σπίτι και στην πρώτη αναποδιά έξω θα την πατήσεις, δεν γνωρίζεις την έξοδο κινδύνου, η ασφάλεια του σπιτιού και της απάθειας είναι αυτοκαταστροφική στο μεγάλο πλαίσιο. Ό,τι αλλάζει κοινωνικά, αλλάζει και οπαδικά. Η οικονομία, οι πολιτικοί συσχετισμοί, η τεχνολογία. Κάποτε χτυπούσαμε κουδούνια για να ρωτάμε ποιος θα έρθει την Κυριακή, τώρα το συζητάμε στο messenger, για τον πυρήνα δεν έχει αλλάξει κάτι πέρα από το μέσο επικοινωνίας, αλλά η γενική εικόνα δείχνει πως όσο γίνεται πιο κυνικός ο κόσμος όπου ζούμε θα γίνεται δυσκολότερος και ο υπαρκτός ρομαντισμός.»
Συνέντευξη στην Αλέκα Ζουμή vice.com Μια Κουβέντα με τον ΠΑΟΚτσή Ισοβίτη που Έγραψε Βιβλίο για τη Ζωή του
στο Τσιμέντο της Τούμπας
(...) «Έχω πολλές ενστάσεις για τη διάσταση του “χουλιγκανισμού”, όπως έχει παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ της εποχής, ειδικά στη δεκαετία του ’90. Γενικά, τον όρο “χούλιγκαν” τον αποδίδω σε ανθρώπους και όχι κοινωνικές ομάδες: Χούλιγκαν μπορεί να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος την ώρα που σου πουλάει εξουσία πίσω από το γκισέ, ένας αστυνομικός, ένας ελεγκτής, ένας πολιτικός. Στις 15 εκδρομές της χρονιάς γίνονταν επεισόδια σε μια-δυο και τότε όλοι θυμούνταν πως δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά “χούλιγκαν”. Όντας παρόντας στα περισσότερα, μπορώ να γνωρίζω πως, αν και όλοι ήταν ετοιμοπόλεμοι από την αναχώρηση ως την επιστροφή, σπάνια προκλήθηκαν σοβαρά επεισόδια από τους οπαδούς. Όποιος έχει ζήσει δίπλα στις διμοιρίες, όποιος έχει ακούσει τι έλεγαν (και λένε ακόμη) οι αστυνομικοί στους οπαδούς βάζοντας φωτιές, όποιος έχει χτυπηθεί, επειδή απλώς περπατούσε ή συνομιλούσε με τον διπλανό του ή τραγουδούσε ένα σύνθημα, γνωρίζει. Σαφώς και υπήρχαν περιστατικά όπου όλα ξεκίνησαν από την κερκίδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν την κοινωνική υστερία που περιθωριοποίησε τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα - άρα την έστειλε πιο μακριά από τον ιστό της και της έδωσε διαφορετική διάσταση, από μια απλή υποομάδα μέσα της. Η αλλαγή είναι μία και έχει να κάνει με το κίνητρο που οδηγεί κάποιον να ακολουθήσει μια ομάδα: Τότε μας έσερνε στα γήπεδα όλης της χώρας η αγάπη μας, τώρα το μίσος έχει μολύνει τους νεαρούς εγκεφάλους και τους στέλνει σε συνδέσμους, σε ραντεβού, σε τρένα. Πριν από 20 και 30 χρόνια, γνωρίζαμε πως η ομοιότητά μας ως οπαδοί μιας ομάδας, μας ένωνε περισσότερο από την αντιπαλότητα στο γήπεδο την ώρα του ματς. Τώρα η ομάδα αποτελεί αφορμή, για να βρίσκεις διαφορές και να πλακώνεσαι, ενώ σπάνια αυτό συμβαίνει εντός γηπέδου, λόγω της ισχύουσας φασιστικής απαγόρευσης μετακινήσεων».
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ
Συνέντευξη στην Αλέκα Ζουμή (21.12.17) www.vice.com
Παρουσίαση στο Βookbar
Πρώτα έκπληξη, ύστερα περιέργεια. Αυτά είναι τα συναισθήματα που δοκιμάζει ο απλός αναγνώστης όταν κρατήσει για πρώτη φορά στα χέρια του τούτο το βιβλίο. Διότι είναι ένα βιβλίο διόλου συνηθισμένο. Κατόπιν, έρχεται η ανάγνωση. Κι αυτή, μας αποκαλύπτει ένα πεζογράφημα μοναδικό. Διότι το Μια εποχή στο τσιμέντο του Νίκου Ιωαννίδη, ξεχωρίζει. Είναι μια αυτοβιογραφία πρωτότυπη. Συγκινητική. Αναπάντεχη. Αληθινή. Είναι μια αυτοβιογραφία που αξίζει να την διαβάσει κάθε φίλαθλος αναγνώστης. (...)
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ Bookbar 11/07/18, της Δάφνης Μαρίας Βουβάλη
Διαβάστε στον οδηγό ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Σταύρο Σουντουλίδη για το Gazzetta Weekend Journal (4/11/2017), εδώ τη συνέντευξη στον Ντίνο Ρητινιώτη για το ratpack.gr (09/11/17) και εδώ μια παρουσίαση στο blog Egomio Cyprus. Τέλος διαβάστε εδώ μια συνέντευξη στον Δημοσθένη Χριστόπουλο για το menshouse.gr (1/6/2018).
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Νίκου Ιωαννίδη στον Παναγιώτη Μένεγο για το popaganda.gr.
Παρακολουθείστε εδώ την εκδήλωση για το βιβλίο στο Public Συντάγματος στις 27/11/2018.
Προσθήκη στο καλάθι
