Πρώτη έκδοση: Ιούλιος 2014

Στους αναγνώστες που επέλεξαν αυτό το βιβλίο προτείνουμε επίσης: Τόκιο έτος μηδέν, το πρώτο μέρος της Τριλογίας του Τόκιο και Καταραμένη ομάδα του ίδιου συγγραφέα.

«Ο Πις αναπτύσσει μια λογοτεχνική ιατροδικαστική, εκταφιάζοντας ιστορίες βίας για να διερευνήσει τα απονεκρωμένα μέλη της κοινωνίας από όπου αναδύεται η βία».

_{James Purdon, The Observer}

«Μην του αντισταθείτε. Μόλις ξεπεράσετε τον εκνευρισμό και την κλειστοφοβία που προκαλεί κάποιες φορές η γλώσσα του, θα αναγνωρίσετε ένα εντυπωσιακό έργο. Απίστευτα τολμηρό, απόλυτα συνταρακτικό, διεισδυτικό και ανόμοιο με ό,τι άλλο έχω διαβάσει».

_{Justin Cartwright, The New York Times}

Τόκιο, 26 Ιανουαρίου 1948, τρίτη χρονιά της αμερικανικής Κατοχής στην Ιαπωνία. Ένας άντρας μπαίνει σε μια τράπεζα στο κέντρο του Τόκιο. Κάνει λόγο για κρούσμα δυσεντερίας και λέει πως είναι γιατρός, σταλμένος από τις δυνάμεις Κατοχής να περιθάλψει οποιονδήποτε θα μπορούσε να είχε μολυνθεί. Αδειάζει ένα διαυγές υγρό σε δεκαέξι φλιτζάνια. Δεκαέξι εργαζόμενοι της τράπεζας, μαζί με τον επιστάτη, τη γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους, πίνουν το υγρό, σύμφωνα με τις αυστηρές οδηγίες του. Μέσα σε λίγα λεπτά οι δώδεκα από αυτούς είναι νεκροί, οι υπόλοιποι τέσσερις αναίσθητοι. Ο άντρας εξαφανίζεται μαζί με μέρος από τα χρήματα της τράπεζας. Έτσι ξεκινά το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία της Ιαπωνίας.

Στην Κατεχόμενη πόλη* ο Ντέιβιντ Πις διερευνά τις φήμες για συνενοχή, συνωμοσία και συγκάλυψη γύρω από την ανατριχιαστική περίπτωση της «Σφαγής στην τράπεζα Τεϊκόκου»: για τον άνθρωπο που καταδικάστηκε για το έγκλημα, για τις συνέπειες των προγραμμάτων βιολογικού πολέμου, για τα θύματα και τους επιζώντες.

Πέρα από την πραγματικά συγκλονιστική απεικόνιση μιας πόλης σε πένθος, η Κατεχόμενη πόλη αποτελεί μοναδικό κατόρθωμα «λογοτεχνικής ιατροδικαστικής»: μέσα από τριπλές και τετραπλές αναγνώσεις/διασταυρώσεις της Ιστορίας των εμπολέμων (Αμερικανών, Ρώσων, Ιαπώνων) και πιο συγκεκριμένα μιας Ιστορίας της κτηνώδους βίας που η κάθε πλευρά εφάρμοσε σε βάρος των αντιπάλων της, ο Πις κατάφερε να αναδείξει το σκοτεινό υπόστρωμα φασισμού, συνενοχής και ανελευθερίας πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το μεταπολεμικό «θαύμα» της Ιαπωνίας.

* Δεύτερο μέρος της «Τριλογίας του Τόκιο». Ο πρώτος τόμος της «Τριλογίας» έχει εκδοθεί με τον τίτλο Τόκιο έτος μηδέν (εκδ. Τόπος 2009).

Παρουσίαση στο Πρώτο Θέμα

Ο David Peace ξέρει το Τόκιο από πρώτο χέρι, αφού έχει ζήσει χρόνια στην καρδιά της ιαπωνικής πρωτεύουσας και έχει μελετήσει τα σκοτεινά της μονοπάτια. Τα βιβλία του, όμως, ξεπερνούν τα αποτελέσματα απλής καταγραφής. Είναι μικρά διαμάντια, με καταιγιστική γραφή, γοητευτικά αφηγηματικά άλματα, λέξεις που κόβουν σαν μαχαίρι. Η Κατεχόμενη Πόλη είναι το β' κομμάτι της τριλογίας ενός από τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς της Βρετανίας σήμερα - κι ίσως το πιο αριστουργηματικό...

_{Τίνα Μανδηλαρά, Πρώτο Θέμα 15.08.14}

Σιωπή για τα βιολογικά πειράματα

(...) Πανούκλα, χολέρα, δυσεντερία, σαλμονέλα, σύφιλη, άνθρακας, βακτήρια, μικρόβια, ιοί και βόμβες με βάκιλους, όλα επιστρατεύτηκαν στην κούρσα της κατασκευής βιολογικών όπλων μαζικής εξόντωσης, που χρησιμοποιήθηκαν στους πολέμους της Απω Ανατολής. Αυτά καταγγέλλει ο Πις. Και με ξεναγούς έναν Αμερικανό, έναν Σοβιετικό και έναν Ιάπωνα φέρνει στο προσκήνιο την ανατριχιαστική δράση της περιβόητης ιαπωνικής Μονάδας 731, που μεταξύ 1936-45 ετοίμαζε έναν πόλεμο βακτηριδίων στο «Εργοστάσιο του Θανάτου» του Πινγκφάνγκ στην Κίνα, ξεσκεπάζοντας και τον ρόλο της Υπηρεσίας Χημικού Πολέμου του αμερικανικού στρατού ή της Επιστημονικής Αντικατασκοπείας των ΗΠΑ με αρχηγό τον πρόεδρο του ΜΙΤ (Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης)!

Ο βιολογικός πόλεμος έμεινε έξω από τη Δίκη του Τόκιο και οι πρωτεργάτες του δεν διώχθηκαν. Ούτε καν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωα τους αιχμαλώτους πολέμου και τους πολιτικούς κρατούμενους. Η εμπιστοσύνη σε ένα καλύτερο, υγιέστερο, αύριο προδόθηκε, η ηθική σαπίλα επικράτησε. Η Κατεχόμενη πόλη είναι εντέλει ένα πολιτικό σχόλιο για τις καπιταλιστικές ελίτ τόσο των νικητών όσο και των ηττημένων που έχουν μολυνθεί με τον ιό του πολέμου. «Μέχρι χθες πίστευα πως ο πόλεμος είχε τελειώσει. Ηξερα πως είχαμε νικηθεί», λέει η επιζήσασα υπάλληλος. «Πίστευα πως ένα φάρμακο είναι φάρμακο. Ενας γιατρός, γιατρός. Αλλά ένα φάρμακο δεν είναι φάρμακο. Ενας φίλος δεν είναι φίλος. Ενας γιατρός είναι δολοφόνος. Φονιάς. Επειδή ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ».

Διαβάστε όλη την παρουσίαση στον Οδηγό ανάγνωσης

_{Μικέλα Χαρτουλάρη, Εφημερίδα των Συντακτών 05.09.14}

Μια πόλη που αιμορραγεί βυθισμένη στο σκοτάδι...

(...)Αν υπάρχει μια αποστομωτική απάντηση στον μύθο ότι τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι αναγνώσματα που τα διαβάζει κανείς ανάσκελα το καλοκαίρι, που τα ξεφυλλίζει απλώς για να χαλαρώσει και να ξεχαστεί, αυτή είναι τα βιβλία του Ντέιβιντ Πις.(...)

(...)Η «Σφαγή στην τράπεζα Τεϊκόκου» δίνει την αφορμή στον Ντέιβιντ Πις να αρχίσει την περιπλάνησή του, την καταβύθισή του μάλλον, στο Τόκιο των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, σε ένα Τόκιο που αποσυντίθεται, παρασέρνοντας μαζί και τους κατοίκους που ζουν σε αυτή τη σκοτεινή πόλη, μεταξύ των οποίων και οι αστυνομικοί που ερευνούν την υπόθεση κινούμενοι σε έναν βούρκο με ποικιλώνυμους εχθρούς, πολλαπλά μέτωπα, αναπάντεχες ενέδρες· τα όρια ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς θαμπώνουν καθώς η πόλη βουλιάζει σε μια σήψη από την οποία πασχίζει αλλά δεν μπορεί να βγει.(...)

(...)Ο Πις ξεδιπλώνει το χρονικό της αστυνομικής έρευνας μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση σε επάλληλους κύκλους από δώδεκα φωνές, δώδεκα αφηγητές που ακολουθούν έναν παραδοσιακό τρόπο αφήγησης των σαμουράι: κάθε αφηγητής μιλάει και μετά σβήνει ένα από τα (μοναδικά) δώδεκα κεριά που φέγγουν στο δωμάτιο – όσο προχωράνε οι αφηγήσεις «το δωμάτιο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο καταθλιπτικό» και, όταν οι αφηγήσεις τελειώνουν, όλοι μένουν στο σκοτάδι.(...)

(...)Το κείμενο ευθύς εξαρχής επιζητεί την υπομονή του αναγνώστη, που όμως, αν αφεθεί στο κλίμα του βιβλίου, παρασύρεται από τη δύναμη της γραφής σε ένα κείμενο λαχανιασμένο, πολύπλευρο, γοητευτικό.(...)

Διαβάστε όλη την παρουσίαση στον Οδηγό ανάγνωσης

_{Κώστας Αθανασίου, Εποχή 10.09.14}

Παρουσίαση στο Spirto.net

(...) Σπάνια πλέον ένα μυθιστόρημα καταφέρνει να με αιφνιδιάσει, να με ταράξει, να με αποπροσανατολίσει, να με ξεβολέψει τέλος πάντων. Η «Κατεχόμενη πόλη», το δεύτερο μέρος της «Τριλογίας του Τόκιο» του 47άχρονου Ντέιβιντ Πις τα κατάφερε. Με άφησε άναυδη από την πρώτη κιόλας σελίδα, όχι μόνο εξαιτίας της ασυνήθιστης θεματολογίας του, αλλά και λόγω της απολύτως ξεχωριστής αφηγηματικής τεχνικής που υιοθετεί ο συγγραφέας. (...) Ο Ντέιβιντ Πις, από τους καλύτερους Βρετανούς συγγραφείς της νέας γενιάς, έζησε για πολλά χρόνια στο Τόκιο. Ο τρόπος με τον οποίον εξετάζει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν από πολλές δεκαετίες φανερώνει γνώση –του είδους που δεν παρέχεται στις βιβλιοθήκες- και διεισδυτική ματιά –το νυστέρι του μπήγεται στο πυώδες σώμα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας αποκαλύπτοντας μια κουλτούρα φόβου και ανελευθερίας που ελάχιστα συνάδει με την εικόνα που προβάλλονταν επί χρόνια του οικονομικού και τεχνολογικού θαύματος.
Εν κατακλείδι. Ένα βιβλίο για αναγνώστες που δεν φοβούνται να παιδευτούν, το οποίο θα σας ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

_{Λήδα Πιμπλη, 30.01.2015,  to spirto.net}

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

 

Παρουσίαση στο blog librofilo
Πόλη κατεχόμενη, πόλη πανούκλα, πόλη κατάρα

Μια πόλη υπό κατοχή. Ένας περήφανος λαός νικημένος, εξευτελισμένος, υποταγμένος προσπαθεί να συνέλθει μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή. Το Τόκιο του 1948 είναι ένα σκηνικό εφιαλτικό, όπου συνέβη ένα ανατριχιαστικό μαζικό έγκλημα, το οποίο αποτελεί την βάση του συγκλονιστικού δεύτερου μέρους της «Τριλογίας του Τόκιο», του εξαιρετικού Βρετανού συγγραφέα David Peace.

(...) Ο Πις ξεδιπλώνει την ιστορία πολυφωνικά, χρησιμοποιώντας και την τεχνική που είδαμε στην περίφημη ταινία Ράσομον του Κουροσάβα, μέσα από 12 διαφορετικές αφηγήσεις. Δίνει φωνή στα θύματα μέσα από το τελετουργικό της Ιαπωνικής παράδοσης των Σαμουράι, ακολουθώντας το «παιχνίδι με τα κεριά», όπου μια ομάδα ανθρώπων συγκεντρώνονται σε ένα χώρο που φωτίζεται υπο των φως των κεριών που είναι τόσα, όσοι οι συμμετέχοντες. Καθένας με τη σειρά του διηγείται την δικιά του εκδοχή της ιστορίας και στο τέλος της αφήγησης σβήνει κι από ένα κερί. Καθώς προχωράει η νύχτα και το σκοτάδι κυριαρχεί, όταν ειπωθεί και η τελευταία ιστορία, στο δωμάτιο επικρατεί πλέον το απόλυτο σκοτάδι, τότε λέει η παράδοση βγαίνουν οι δαίμονες που έχουν ζωντανέψει μέσα από τις αφηγήσεις.

Έτσι λοιπόν, ξετυλίγεται η ιστορία. Μέσα από τις αφηγήσεις, νεκρών, ζωντανών, του βασικού ύποπτου, αλλά κι ενός στρατιώτη, ενός ντετέκτιβ, ενός δημοσιογράφου και τέλος του πραγματικού ενόχου. Ο Πις ομολογεί την αδυναμία του να καταλάβει, να ελέγξει, να «δικάσει», να περιγράψει την ιστορία – ο συγγραφέας μετέχει ενεργά μέσα από σελίδες που δίνουν ανάσα στην πλοκή, σαν ιντερμέδια, μετατρέποντας το σπουδαίο αυτό βιβλίο σε ένα work in progress, σε ένα μυθιστόρημα δαιδαλώδες και εσωστρεφές που σε παρασέρνει μαζί του σε ένα ταξίδι στην καρδιά του σκότους.

Μπορεί το βιβλίο να έχει αστυνομική υφή, αλλά η ιστορία, το περιστατικό αυτό, είναι το πρόσχημα, η αφορμή για να παρακολουθήσουμε ακόμα μια καταβύθιση (όπως έκανε και με το πρώτο μέρος της τριλογίας, το μοναδικό «Τόκιο, έτος μηδέν») του συγγραφέα, στην σκοτεινή καρδιά της Ιαπωνίας, τα εγκλήματα που διέπραξε η ηγεσία της, με τον άκρατο επεκτατισμό που την διέκρινε και τις ακρότητες της διαβόητης «Μονάδας 731» με τα βιολογικά πειράματα πάνω σε αιχμαλώτους πολέμου στην Ματζουρία. Ο Πις (ο οποίος έζησε 15 χρόνια στην Ιαπωνία), με αυτή του την τριλογία κάνει ουσιαστικά ένα πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό γύρω από τα σκοτεινά γεγονότα που ακολούθησαν την πλήρη και άνευ όρων υποταγή της Ιαπωνίας, περιγράφοντας την συγκάλυψη των Αμερικανών (αλλά και των Σοβιετικών), και την ατιμωρησία που υπήρξε μετά το τέλος του πολέμου, την σιωπή (αλλά και την ασυλία των «ερευνητών-υπευθύνων») γύρω από τα φρικιαστικά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του πολέμου και την μετατροπή μιας χώρας σε κανονικό προτεκτοράτο. Το εφιαλτικό και ερειπωμένο Τόκιο, με τους λασπωμένους δρόμους, τα καμένα σπίτια θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες το 1964, δηλαδή σε κάτι λιγότερο από μια 20ετία μετά την συνθηκολόγηση και την καταστροφή, και θα προβληθεί (αλλά και θα είναι) ως μια πόλη-μοντέλο ανάπτυξης και ευημερίας.

Η «Κατεχόμενη Πόλη», ισάξια (ίσως και καλύτερη) συνέχεια του «Τόκιο έτος μηδέν», είναι ένα σπουδαίο βιβλίο και μια υπέροχη αναγνωστική εμπειρία. Το ύφος, το στυλ του Πις είναι εκπληκτικό και αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη, εγκλωβίζοντας τον σε αυτό το tour de force, άλλοτε παραληρηματικό, άλλοτε λυρικό, ενίοτε σπειροειδές και ιλιγγιώδες, που προξενεί απορίες ως «προς το που το πάει επιτέλους», με μια μοναδική ικανότητα να σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα σου, μέσα σε αυτή την μοναδική γοητεία της γραφής του.

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
librofilo.blogspot.gr, 29.04.15
 

Δείτε στον οδηγό ανάγνωσης το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, μια συνέντευξη του Ντέιβιντ Πις στο περιοδικό Word Magazine & μια παρουσίαση του βιβλίου στην εφημερίδα The New York Times.

Eπίσης στον oδηγό ανάγνωσης διαβάστε βιβλιοκριτικές:  στην Εφημερίδα των Συντακτών από την Μικέλα Χαρτουλάρη, στην Εποχή από τον Κώστα Αθανασίου, στο Βήμα από τον Φ. Φιλίππου και στο περιοδικό The Crimes and Letters Magazine από τον Γιάννη Ράγκο.

Διαβάστε εδώ μια εκτενή κριτική του βιβλίου από τον συγγραφέα Τζέιμς Μίικ, και εδώ μια παρουσίαση στο blog negra literatura.