1η έκδοση: Οκτώβριος 2013

Η Ανδρομέδα, που τη φωνάζουν Ανδριανή, κάνει τις καλύτερες τηγανητές πατάτες στον κόσμο. Αυτή η Ελληνίδα νοικοκυρά της «διπλανής πόρτας» θα γίνει διάσημη, όχι για την κουζίνα της, αλλά γιατί θα ταξιδέψει μαζί με άλλους πέντε «διαστημικούς τουρίστες» απ’ όλες τις ηπείρους στον Άρη, με την «Κιβωτό», το υπερσύγχρονο λεωφορείο της ΝΑΣΑ.

Το εισιτήριο είναι δώρο από το θείο της, που τη μεγάλωσε με ιστορίες για τ’ αστέρια και τη Μικρή Άρκτο, τα Σουπερνόβα και τις μαύρες τρύπες, τον Κοπέρνικο και τον Ιούλιο Βερν, τον Άρμστρονγκ και τον Γκαγκάριν.
Τι την έκανε να τολμήσει; Τι είδε εκεί ψηλά; Πώς σ’ αυτή την περιπέτεια θα γνωρίσει τον αληθινό έρωτα και τον πραγματικό εαυτό της;

Μια ιστορία για τις μεγάλες αποφάσεις, το φόβο, την αγάπη, τη μοίρα, το άγνωστο και το ταξίδι στο αύριο, που είναι το σήμερα. Ή μήπως το χθες;

-----------------------------

Παρουσίαση στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από τον Κ. Μαρδά

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που, ταξιδεύοντας τον αναγνώστη ανάμεσα σε αστέρια, αστεροειδή, γαλαξίες, Σουπερνόβα , αστροναύτες, δορυφόρους και διαστημικές εγκαταστάσεις, τον ταξιδεύει παράλληλα στον αντιφατικό γαλαξία μιας γυναίκας με τα εσωτερικά άστρα και τους δορυφόρους του έρωτα, του φόβου, της μοίρας και των μεγάλων επιλογών. Ένα λυρικό πεζογράφημα ψυχικής αστροφυσικής.

_{ΑΠΕ-ΜΠΕ (Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων) 20.11.14}

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.

Το πιο μακρινό ταξίδι δεν είναι στο Διάστημα

Αν το προφητικό «Από τη Γη στη Σελήνη» του Ιουλίου Βερν φαινόταν εξωπραγματικό για την εποχή του, στο εγγύς μέλλον θα μοιάζει απλώς σαν την προαναγγελία μιας πραγματικότητας που ήδη θα έχει ξεπεραστεί. Και σε αυτό δεν συνηγορούν απλώς η αποστολή από τους Σοβιετικούς στο Διάστημα του πρώτου τεχνητού δορυφόρου με τον κοσμοναύτη Γκαγκάριν ήδη από το 1961, ούτε βέβαια η ιστορική 21η Ιουλίου του 1969, όταν και ο Νιλ Αρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατάει το πόδι του στη Σελήνη. Είναι και οι δεκάδες από τότε προσπάθειες των ανθρώπων να εξερευνήσουν το Διάστημα, με πιο πρόσφατη, το 2012, αυτήν του οχήματος Curiosity της NASA στον Αρη και την ανακάλυψη οργανικών ουσιών στην επιφάνειά του που, όπως τότε επισημάνθηκε, αποτελούν ισχυρό πειστήριο ότι ο Κόκκινος Πλανήτης φιλοξενεί ζωή.

Πολύ περισσότερο, στο όχι και τόσο μακρινό 2025 που ζει η Ανδριανή ή Ανδρομέδα (ηρωίδα του μυθιστορήματος «Τηγανίζουν πατάτες στον Αρη;») όπου ο τουρισμός στη Σελήνη είναι στην καθημερινή ατζέντα και ήδη λειτουργεί εκεί το «Ξενοδοχείο των Αστρων», που στελεχώνεται από εικοσαμελή ομάδα αστροναυτών και εξειδικευμένων ξενοδοχοϋπαλλήλων με τριάντα κυλινδρικά δωμάτια, θέα τη Γη και απέξω παρκαρισμένο ένα διαστημικό λεωφορείο που κάνει τους επισκέπτες βόλτες πέντε φορές την ημέρα. Και μπορεί στο φουτουριστικό περιβάλλον, η επιστήμη να έχει κάνει θεαματικά βήματα, όμως τα προβλήματα και οι αντινομίες των ανθρώπων συνεχίζονται.

Για παράδειγμα, η Ανδριανή που κάνει τις καλύτερες τηγανητές πατάτες στην πόλη ζει σε ένα πλούσιο σπίτι, ο άνδρας της είναι δικηγόρος και έχουν δύο παιδιά-φοιτητές. Σε ένα ασφαλές αλλά μικροαστικό κέλυφος βιώνει μια ανιαρή καθημερινότητα (εδώ ο Βιντιάδης ξεδιπλώνει και το θέμα της χειραφέτησης της γυναίκας που, όπως φαίνεται, παραμένει άλυτο το 2025) ώσπου συμβαίνει κάτι παράδοξο: κληρονομεί από τον θείο της Λέοντα (έναν διαπρεπή αστρονόμο που τη μεγάλωσε σαν πατέρας και δεν ζει πια) ένα εισιτήριο για το πρώτο τουριστικό ταξίδι στον Αρη με τη NASA. Και εδώ ακριβώς είναι το «δισκοπότηρο» του γλαφυρού μυθιστορήματος - που διαβάζεται και σαν εκλαϊκευμένο δοκίμιο για την Ιστορία της Αστρονομίας και της Διαστημικής με πλήθος επιστημονικών πληροφοριών. Η δυνατότητα να ταξιδέψει στον Αρη, οι αντιρρήσεις της οικογένειάς της (αλήθεια, ποιος θα τηγανίζει πατάτες σαν εκείνη όσο θα λείπει;) και τελικά η υπέρβαση που κάνει (εδώ προσθέστε και έναν θυελλώδη έρωτα που προκύπτει με τον ρώσο εκπαιδευτή της αποστολής) είναι το πρόσχημα του συγγραφέα για να μιλήσει για κάτι βαθύτερο: το πιο μακρινό ταξίδι δεν είναι χιλιομετρικό, είναι οι διπλανοί μας άνθρωποι που δεν τους μάθαμε ποτέ, είναι αυτά που δεν βρήκαμε το θάρρος να υλοποιήσουμε.

_{Δημήτρης Ν. Μανιάτης, Τα Νέα}, _28.12.2013

Κριτική στο περιοδικό «ΔΕΚΑΤΑ» 

Ο έμπειρος δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός (και) από τις στήλες της εφημερίδας Τα Νέα, Μηνάς Βιντιάδης, που γεννήθηκε το 1957 στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου, μεγάλωσε στην Κάσο προτού εγκατασταθεί στην Αθήνα, έχει σίγουρα περίσσευμα χιούμορ και αφηγηματικής δεξιότητας.

Κατέχει την τέχνη της αλάφρυνσης της γραφής προκειμένου να μιλήσει για τα βαριά και ασήκωτα υπαρξιακά άχθη. Και όπως λέει ο ίδιος: «Γελάμε για να δείξουμε ότι δεν φοβόμαστε, ρωτάμε για να δείξουμε ότι θέλουμε να μάθουμε», (σελ.61). Δεν θα σας προδώσω τη σουρεαλιστική-φουτουριστική αλλά απολύτως αληθοφανή (πως το επιτυγχάνει αυτό; δεν ξέρω) αφηγούμενη ιστορία. Σας εγγυώμαι όμως ότι θα απολαύσετε την ανάγνωση.
 

_{Κωνσταντίνος Μπούρας}

                                                       Παρουσίαση στο diastixo.gr

(...) Το μυθιστόρημα διαβάζεται νεράκι. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες κολλάς και δύσκολα το αφήνεις, θέλοντας να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Εδώ ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι αυτό συμβαίνει και με μονοδιάστατα ρομάντζα του συρμού. Θα καθησυχάσω αυτούς τους αναγνώστες, γιατί το μυθιστόρημα του Βιντιάδη κάθε άλλο παρά μονοδιάστατο είναι. Συνδυάζει τη δυνατή κεντρική ιστορία της Ανδρομέδας με ενδιαφέροντα πραγματολογικά στοιχεία, τις ιστορίες των τυχερών συνταξιδιωτών της, που έρχονται από τις πέντε ηπείρους, με ετερόκλητες θρησκευτικές και πολιτισμικές καταβολές, τις σχέσεις μεταξύ τους και, φυσικά, αυτό που τους ενώνει: το ταξίδι στο αχανές διάστημα με προορισμό τον πλανήτη που διαχρονικά έχει εξάψει την ανθρώπινη φαντασία όσο κανείς.

Ίσως σκεφτείτε ότι ο συγγραφέας παρακολουθεί από κοντά την ηρωίδα του και περιγράφει τη μεγάλη της περιπέτεια. Όμως ο Βιντιάδης κάνει κάτι άλλο, πιο δύσκολο, πιο ριψοκίνδυνο και ιντριγκαδόρικο, θα έλεγα. Γράφει σε πρώτο πρόσωπο, σαν να είναι η ίδια η Ανδρομέδα. Και αυτή του η επιλογή γίνεται ένα από τα δυνατότερα ατού του μυθιστορήματος. Δεν ξέρω τι θα πουν οι κυρίες που θα το διαβάσουν, αλλά σ' εμένα αυτή η επιλογή φάνηκε απίστευτα καίρια και πετυχημένη. Θυμάμαι όταν το πρωτοδιάβασα, σκέφτηκα ότι ο συγγραφέας κατάργησε... όλα τα ανέκδοτα και τους μύθους, που λένε ότι οι άντρες αποκλείεται να καταλάβουμε ποτέ πώς σκέφτεται μια γυναίκα.

Η επιλογή του βέβαια αυτή δεν είναι τυχαία, ούτε απόρροια λογοτεχνικής επιτήδευσης. Κι αυτό γιατί η ζωή της Ανδρομέδας, όχι μόνο η εξωτερική αλλά και η εσωτερική –μάλλον κυρίως αυτή– είναι κεντρικό θέμα του βιβλίου. Μια ζωή που χωρίζεται στα δύο από το μεγάλο ναι που λέει στο ταξίδι για τον Άρη. Από το μεγάλο ναι που λέει στο όνειρο της ζωής της.

Τα πριν, η παιδική ηλικία, η απώλεια των γονιών της σε ένα τραγικό δυστύχημα, ένας μεγάλος νεανικός έρωτας που, όπως τόσο συχνά συμβαίνει, έληξε άδοξα πάνω στην ακμή του, ο «καλός» γάμος, τα παιδιά. Μια ζωή με όλα τα εξωτερικά στοιχεία της επιτυχίας, αλλά χαρισμένη ολότελα στους άλλους. Στον επιτυχημένο σύζυγο, που αντέδρασε έντονα στην απόφασή της, στα καλομαθημένα παιδιά της, στον κοινωνικό περίγυρο. Μια ζωή «καλή», πληρωμένη όμως με μια μεγάλη θυσία. Τη θυσία των προσωπικών της ονείρων.

Και τι γίνεται όταν μια γυναίκα –ένας άνθρωπος, τελικά– που έχει αποδεχτεί απόλυτα τον ρόλο της στην κοινωνία, αποφασίζει να ακολουθήσει το μεγάλο όνειρο; Να κάνει το άλμα στο κενό; Ενός καλού μύρια έπονται! Η υπερνίκηση των φόβων, το ταξίδι στο άγνωστο, ο έρωτας... (...)

                                                                                                      Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
                                                                        _{Γράφει ο Σταμάτης Δαγδελένης, diastixo.gr (20 Φεβρουαρίου 2015)}
 

-----------------------------------------------------------------------------

Παρακολουθείστε εδώ στιγμιότυπα από την παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο "Ιανός" στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο 2014.

 Δείτε στον οδηγό ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος, τις συνέντευξεις που έδωσε ο συγγραφέας στο "BHmagazino", στις εφημερίδες ''Ροδιακή'' και ''Ελεύθερο Τύπο'', καθώς και μια παρουσίαση του βιβλίου στο ''Ποντίκι Art'' από τον Ξ. Μπρουντζάκη. Τέλος διαβάστε εδώ μια μικρή συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας στο www.matrix24.gr.