1η έκδοση: Οκτώβριος 2012
 

Δεκαπέντε χρόνια μετά τη μνημειώδη βιογραφία του Βελουχιώτη,
με τον τίτλο Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων,
που έχει υπερβεί θεαματικά κάθε ρεκόρ πωλήσεων στο είδος της
ο Διονύσης Χαριτόπουλος επανέρχεται
με το νέο του μυθιστόρημα σε άλλη μια μεγάλη του αγάπη: τον Πειραιά.

Ο Χαριτόπουλος, γέννημα θρέμμα της πόλης, δίνει μυθιστορηματικά την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά της περιόδου 1947-1967 και αποτυπώνει την ψυχή του μεγάλου λιμανιού, την ταυτότητα της κάθε συνοικίας και γειτονιάς, τους χαρακτήρες των γνωστών και άγνωστων πρωταγωνιστών της πόλης, των καθημερινών ανθρώπων, όλων αυτών που σημάδεψαν την ιστορία της.

Όπως εξομολογείται στην προμετωπίδα του βιβλίου, «στον Πειραιά πατάω στεριά» με ό,τι σημαίνει αυτό, ενώ στο οπισθόφυλλο ο συγγραφέας σημειώνει με νόημα: «Όλα μπορείς να τα δεις και να τα κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο». Το βιβλίο διαπερνούν μοναδικά δοσμένες χαρακτηριστικές εικόνες του Πειραιά, κυρίως μέσα από τα μάτια του ήρωα του βιβλίου, «του παιδιού», και γίνονται φανερά τα έντονα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα αλλά και μια μεγάλη αρχειακή έρευνα, χάρη στην οποία ο αναγνώστης θα βρει πληροφορίες και γεγονότα ελάχιστα ή και καθόλου γνωστά.

Το Εκ Πειραιώς, όπως είναι ο τίτλος, φιλοδοξεί να γίνει βιβλίο αναφοράς για το μεγάλο λιμάνι και να αγαπηθεί από όλους τους Έλληνες, καθώς αποτυπώνει με τον μοναδικό τρόπο του Χαριτόπουλου μια από τις πιο σημαντικές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στα Νέα από τη Μικέλα Χαρτουλάρη με τίτλο "Οι μάγκες, οι «δοτήδες» και οι φαβέλες" και στον οδηγό ανάγνωσης τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, τη συνέντευξη του συγγραφέα στην Εφημερίδα των Συντακτών, στο Αθηναικό Πρακτορείο Ειδήσεων, στο περιοδικό Hot Doc, στο ΒΗΜΑmen και στην εφημερίδα Real News. Δείτε επίσης στον οδηγό ανάγνωσης ένα άρθρο του Γιάννη Ξανθούλη στην εφημερίδα 6 μέρες, μια παρουσίαση του βιβλίου στο Πρώτο Θέμα και ένα αφιέρωμα στον Πειραιά, με αφορμή το βιβλίο, στο "Έψιλον" της Ελευθεροτυπίας.

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου στο www.e-tetradio.gr από τον Σ. Τζιρίτα και εδώ την παρουσίαση στο blog egomio. Τέλος, ακούστε εδώ το πεντάλεπτο των εκδόσεων Τόπος σχετικά με το βιβλίο στον ραδιοσταθμό "Στο κόκκινο 105,5".

---------------------------------------

 Παρουσίαση του βιβλίου στη Lifo από τον Κωστή Παπαγιώργη

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος, γέννημα-θρέμμα του μεγάλου λιμανιού, επιτυγχάνει με το νέο του βιβλίο κάτι τιμαλφές: να μιλήσει για τις γυναίκες, το ζητιανόξυλο, τους καβγάδες και τον Ολυμπιακό του Πειραιά -ως βιωμένο θαύμα.

Δοκιμασμένος σε πολλά αφηγηματικά είδη –βιογραφία, μυθιστόρημα, διήγημα, δοκίμιο, θέατρο– ο Χαριτόπουλος αναδείχτηκε σε συγγραφέα που γνωρίζει από πρώτο χέρι πώς να αξιοποιήσει το υλικό του, πώς να καταστήσει το άμεσο βίωμά του κοινή υπόθεση και, κυρίως, να είναι «εκεί», στο γραπτό, όταν γράφει, και να είναι «αλλού» όταν διαβάζεται. Το Εκ Πειραιώς χαρακτηρίζεται από τον ίδιο μυθιστόρημα. Ουσιαστικά, βέβαια, έχουμε να κάνουμε με μια συναρπαστική περιγραφή του Πειραιά της δεκαετίας του ’50, την οποία βίωσε ο ίδιος και συνάμα, δίκην βιωματικού φροντιστηρίου, τον έπλασε ως άνθρωπο. Το βίωμα, όπως ξέρουμε, σπανίζει, ενώ αντίθετα τα βιβλία δίνουν την τελική μορφή στον άνθρωπο. Άνθρωπος με βαθύ ένστικτο, ο Χαριτόπουλος επινοεί την περσόνα ενός παιδιού (που ασφαλώς είναι ο ίδιος) και πασχίζει να αφηγηθεί τον κόσμο του λιμανιού και των περιχώρων, τόσο με παιδική όσο και με υπερώριμη ματιά.

Το τέχνασμα είναι βαρύτιμο γιατί η ζωή δεν βιώνεται από ένα μεταλλασσόμενο εγώ, αλλά από πολλά εγώ και εποχές, οπότε ο αφηγητήςεπιτυγχάνει κάτι τιμαλφές: μιλάει για το παιδί και για τον πειραιώτικο κόσμο όντας μάρτυρας και συνάμα απών. Άλλωστε, σημειώνοντας ότι η διαδρομή της αφήγησης καλύπτει την κρίσιμη εικοσαετία της νεότητας, ουσιαστικά ομολογεί ότι μόνο μετά τα εξήντα –όπου λίγο-πολύ βρίσκουμε όλοι ταβάνι– μπορεί κανείς να μιλήσει για τα νεανικά του χρόνια.

Για την οικογένεια δεν μιλάει ο αφηγητής. Όχι γιατί όλες οι οικογένειες λίγο-πολύ μοιάζουν, αλλά επειδή η διαφορά με τον έξω κόσμο είναι το βάλσαμο που σου αποκαλύπτει τον εαυτό σου. Από την πρώτη κιόλας σελίδα το οχτάχρονο κατεβαίνει –πρώτη φορά μόνο του–για να δει από πού έρχονται τα φέρετρα «με τα λείψανα των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην Κορέα». Ο δρόμος περνάει μέσα από τα Μανιάτικα, όπου συχνά βγαίνουν μαχαίρια. «Η μανιάτικη τιμή και υπόληψη απαιτεί αμείλικτη σοβαρότητα σε όλα γιατί είναι άντρες σοϊλίδες, πρίγκιπες του βυζαντινού θρόνου στην καταγωγή και το βαστάνε αιώνες τώρα, σαν πρίγκιπες φέρονται και το απαιτούν να τους φέρεσαι και ας μην έχουν δεύτερο παντελόνι να βάλουν. Τα αστεία και τα πειράγματα, ακόμα και μεταξύ φίλων ή συγγενών, είναι λίγα και μετρημένα, δεν ξέρεις πώς θα το πάρει ο άλλος, μια άστοχη κίνηση, μια παραπανίσια κουβέντα είναι αρκετή για να φάει η μούρη σου χώμα, όποιος και να ‘σαι, αφού είναι γνωστό πως “ο Μανιάτης νηστεύει την Παρασκευή το λάδι, αλλά τον λαδά τον σκοτώνει”». (...)

_{Lifo, 7.11.12}
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ.
 

Παρουσίαση του βιβλίου στo Βήμα από τον Γιάννη Μπασκόζο

Τα λιμάνια κρατούν σφιχτά τους μύθους και τα μυστικά τους. Οσοι έχουν γεννηθεί σε λιμάνι, ακόμη και αν έχουν ξενιτευτεί μακριά, δεν σταματούν να προσκυνούν στη μνήμη του. Τα λιμάνια ασκούν μια περίεργη γοητεία στους συγγραφείς - το γνωρίζουμε και από τον κινηματογράφο. Το λιμάνι του Πειραιά το έχουν λατρέψει πολλοί λογοτέχνες: ο Λάμπρος Πορφύρας, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς, ο Χρήστος Λεβάντας, ο Δημοσθένης Βουτυράς, αλλά και ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Εμμανουήλ Κριαράς...

Ο νεότερος Διονύσης Χαριτόπουλος καταθέτει με τη σειρά την αγάπη του για τον γενέθλιο τόπο και ξεδιπλώνει την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά με όλες τις πτυχές της σε αυτό το βιβλίο, εν μέρει αυτοβιογραφικό, με τίτλο Εκ Πειραιώς (εκδ. Τόπος).

Είμαστε στο 1955. Ενα αλάνι γυρνάει τον Πειραιά από άκρη σε άκρη, βλέπει, μετέχει και καταγράφει εμπειρίες, άλλοτε σκληρές και άλλοτε γλυκές σαν κουρκουμπίνια. Αναφέρει και γεγονότα που έγιναν αργότερα που τα ενσωματώνει πρωθύστερα στην προσωπική του μυθολογία. Το αγόρι, που είναι ο ίδιος ο συγγραφέας - ως μαθητής Δημοτικού -, χαρτογραφεί τον Πειραιά μαζί με τους ανθρώπους και τις συνήθειές τους. Στο λιμάνι, «ένα ανοιχτό στόμα για να τραφεί η χώρα», εισέρχονται τα καράβια που φέρνουν προϊόντα αλλά και οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από τα μικρασιατικά παράλια και οι άλλοι φτωχοί από τα νησιά και την επαρχία που ήρθαν εδώ κυνηγώντας την επιβίωση.

Ενα παιδί, λέει ο συγγραφέας, για να ξεκινήσει τη ζωή του στο λιμάνι ήθελε τρία πράγματα: να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα, ένα ποδηλατοδρόμιο που ήταν η έδρα της ομάδας. Ο Χαριτόπουλος ξεκινά την περιήγησή του από τη γειτονιά του, τα σκληρά Μανιάτικα. Μια περιοχή όπου ο θάνατος έπαιζε κρυφτούλι με τους άνδρες και οι γυναίκες το είχαν για καμάρι.

Εκεί, στα Μανιάτικα, το αλάνι του Χαριτόπουλου θα γνωρίσει και τα τρία: θα μπει «τρέχοντας» σε μια πρώιμη ενηλικίωση, αφού θα μπλέξει σε αληθινό καβγά, θα έχει την πρώτη του εμπειρία με κορίτσι και θα καταφέρει να εισχωρήσει στη Μάντρα για να δει τον θρυλικό Μπέμπη, τον Μουράτη, τον Δαρίβα, τον Κοτρίδη και τον Σούλη.

Από τα Μανιάτικα θα κατηφορίσει στην Αγία Σοφία και στην Παλαμηδίου, στα τότε κέντρα του Περιμένη, του Κορδονούρη, του Κοτσιοβόλη του Χαρτοφύλακα και του Νάστου, για συναντήσει έναν κόσμο περίεργο, μυθικό και εσωστρεφή, αυτόν του ρεμπέτικου. Εκεί συχνάζει το «ανφάν γκατέ»: «Ο ψηλέας Παπαϊωάννου, πρώην βαρκάρης και τερματοφύλακας, ο γκραντ κουστουμάκιας Γεννίτσαρης, γέννημα θρέμμα της Αγια-Σοφίας, ο αρβανιτόμαγκας της Κούλουρης Νίκος Μάθεσης ή Τρελλάκιας, που δεν παίζει κανένα όργανο, μόνο γράφει στίχους, ο σένιος και ήμερος Μητσάκης, ο χαμογελαστός Κούλης Σκαρπέλης και ο τσαρλατάνος Μπάτης με το παπιγιόν, που πουλάει γιατροσόφια στις γυναίκες, όπως και ο Κώστας Καπλάνης, που έχει κουρείο».

_{Το Βήμα, 11/11/2012}
Διαβάστε εδώ όλη την παρουσίαση.
 

  Παρουσίαση του βιβλίου στο Ποντίκι Art από τον Ξενοφώντα Μπρουντζάκη

Εκ Πειραιώς τα ωραία: ένας άγριος κόσμος, ζόρικος, σκληρός, ανελέητος, πρωτογενής, ξεχωριστός και εν τέλει έντονα ανθρώπινος. Στο νέο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, του συγγραφέα που μας έχει τιμήσει με τον «Αρχηγό των Ατάκτων», ο πιτσιρικάς ήρωάς του παρατηρεί στους δρόμους των Μανιάτικων τη διαφορά που έχουν τα αμερικάνικα φέρετρα, με «τα μακριά μεταλλικά χερούλια», που φτάνουν από τον πόλεμο της Κορέας από εκείνα της γειτονιάς του με «τις κίτρινες σανίδες» που κάθε τόσο γεμίζουν μ’ ένα… απρόσεκτο πτώμα, θύμα τις περισσότερες φορές ενός καυγά, μιας παρεξήγησης, μιας παραπάνω κουβέντας. Το μυθιστόρημα αυτό βασίζεται ουσιαστικά σε δυο βιογραφίες που η μια συμπληρώνει την άλλη: αυτή της πόλης του Πειραιά και κείνη του οκτάχρονου που κρατά τις λογοτεχνικές του αποστάσεις από τον συγγραφέα του, αλλά δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον συγγραφέα. Εξ απαλών ονύχων, ο πρωταγωνιστής περιπλανιέται στους δρόμους του λιμανιού, για να γευτεί από πρώτο χέρι τη συναρπαστική γοητεία του τρόμου – εκεί που οι σκοτωμένοι δεν ξαναφαίνονται ποτέ στα γύρω στενά… Το ανέπαφο από τον έξω κόσμο ήθος κρατά τη ζωή σε απόσταση από το εύκολο συναίσθημα και τον ίσιο δρόμο, στις άγριες συνοικίες του λιμανιού στη δεκαετία του ’50, με τα όνειρα που ξέφτισαν προτού ν’ ανθίσουν. Η φτωχολογιά δεν έχει φίλους· δεν συγχωρεί πριν από όλα τον εαυτό της, πόσο μάλλον τους εχθρούς της. Όλος αυτός ο απόκοσμος θίασος της λούμπεν εκδοχής της ζωής με τους αγίους της και τα δικά της θαύματα, περνά μπροστά από τα ματιά ενός παιδιού με φλέγμα ενήλικα. Ο Χαριτόπουλος στο «Εκ Πειραιώς» μας εκμυστηρεύεται εκ βαθέων την πειραιώτικη ανθρωπογεωγραφία με βιωματική αμεσότητα και λογοτεχνική γοητεία.
 

_{Το Ποντίκι, 22.11.2012}

Παρουσίαση του βιβλίου στο Πρώτο Θέμα online από τον Ανδρέα Μπελεγρή

Σπάνια πλέον εκδίδονται βιβλία στην Ελλάδα που επιχειρούν την ανάπλαση μιας εποχής, την περιγραφή ενός τόπου ως ιστορικής αναφοράς, την έκφραση ενός λαού και τη δημιουργία ενός ψηφιδωτού συλλογικών εμπειριών, που πέρα από αυτό δεν θα μπορούσαμε να διερευνήσουμε το παρόν, όχι συγκυριακά, αλλά με οραματική διάθεση. Αναμφισβήτητα ένα από αυτά τα βιβλία που τολμά αυτήν την προσπάθεια είναι το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Εκ Πειραιώς.

Ο Πειραιάς αποτελεί τόπο αναφοράς για την σύγχρονη πολιτική, καλλιτεχνική και οικονομική ιστορία του τόπου. Ως το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας δέχτηκε άμεσες επιρροές, επισκέψεις και «επιθέσεις» και διακρίνεται σημαντικά από περιοχές που δεν βλέπουν θάλασσα. «Το λιμάνι είναι ο κοσμοπολίτης κάθε χώρας», σημειώνει ο συγγραφέας. «Ο ψυχισμός των ανθρώπων που ζουν γύρω από τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου, Μπουένος Άιρες, Μασαλία, Πειραιά, Νάπολι, διαφέρει αισθητά από των κατοίκων της ενδοχώρας σαν να ξέρουν κάτι που οι άλλοι αγνοούν. Ίσως επειδή το καθημερινό νταραβέρι με τον έξω κόσμο τούς κάνει πιο ανοιχτόμυαλους, ξυράφια, καθώς βλέπουν, ακούνε και γνωρίζουν πρώτοι όσα στις παραμέσα πόλεις θα μάθουν αργότερα ή και ποτέ στη ζωή τους».

(...)Τα πρόσωπα που περνάνε από τις σελίδες του βιβλίου περιγράφονται με στερεή χρήση της γλώσσας του λιμανιού, με όλο της το αίσθημα και την αρχέγονη χυδαιότητα που περιέχει. Λιμενεργάτες, εναγείς παραβάτες, αγέλες ρεμπετών, γήινες πόρνες, μάγκες, πούστηδες, αρχοντάνθρωποι, επιχειρηματίες, γυναίκες που καταστρέφουν κόσμο, παρελαύνουν αβίαστα δίνοντας ψυχή σε ένα έργο, το οποίο σε άλλα χέρια θα κινδύνευε να μετατραπεί σε καθαρή ηθογραφία ή ακόμα χειρότερα, σε σνομπίστικο παραλήρημα, κάτι που συνηθίζεται τελευταία. Όμως το τραγικό άσθμα του πληθυσμού, ο λαϊκός πόνος, ο καημός των φτωχών και καταφρονεμένων έχουν την πρώτη θέση στις σελίδες του και προσεγγίζονται μετά φόβου θεού. Υπερισχύει η εξύψωση του λαϊκού στοιχείου. Ο Χαριτόπουλος αντιλαμβάνεται το λαό όχι μόνο ως μούσα και εργαλείο δημιουργίας, αλλά ως βασικό συνομιλητή και, πιθανώς, ως ιδανικό αναγνώστη – γεγονός που δύσκολα συναντάται στους Έλληνες λογοτέχνες πια.

_{Πρώτο Θέμα online 28.01.2013}
Διαβάστε εδώ όλη την παρουσίαση του Ανδρέα Μπελεγρή.

Παρουσίαση στο protagon.gr από τη Τζίνα Δαβιλά

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι στιβαρός συγγραφέας. Η γραφή του είναι αποτέλεσμα της ψυχής του άνδρα που μεγάλωσε στην πιάτσα, που έζησε τη φτώχεια των ανθρώπων, που αφουγκράστηκε τον μόχθο, τον φόβο και την ελπίδα τους. Γεννημένος το 1947 και περπατημένος στο λιμάνι του Πειραιά, καταγράφει στο τελευταίο του βιβλίο[...] τα βιώματά του. Γενικώς, είναι λίγοι οι μάγκες. Ειδικώς, είναι λίγοι οι μάγκες από τον Πειραιά. Ίσως γιατί κάθε λιμάνι κρύβει έναν κόσμο συχνά άγνωστο για τους πολλούς, που μόνο όποιος τον ζει από μέσα, δικαιούται να μιλήσει.

Διαβάστε εδώ όλη την παρουσίαση.

Παρουσίαση στο protagon.gr από την Νίκη Κόλλια

(...) Στην πρώτη ανάγνωσή του Το Εκ Πειραιώς (2012) διαβάζεται σαν μια άρτια κοινωνική ανθρωπολογική μελέτη για το λιμάνι, τον τρόπο ζωής, τα ήθη, έθιμα και τις συνήθειες του ανομοιογενούς πληθυσμού των συνοικιών του τη χρονική περίοδο 1947-1967. Σε μια δεύτερη ανάγνωση το βιβλίο γιγαντώνεται, αναδεικνύοντας το βάρος της σπουδαιότητάς του, εκπληρώνοντας την κύρια αποστολή του.

Το παιδικό παρελθόν είναι παντού, για πάντα και τα πάντα στη ζωή μας: τα φλογισμένα καράβια, τα βασανισμένα δάχτυλα και τα εξαρθρωμένα σαγόνια, η βουβή λαχτάρα και το χαμένο παιδικό σφυράκι, ο πόνος στην πλάτη και τα κλεφτά όνειρα στο θεόρατο σινεμά, η βουή στη μάντρα της ομάδας πριν γίνει γήπεδο και το ανασήκωμα στους ώμους ενός γίγαντα για να δει καλύτερα, τα παραπονεμένα λόγια των τραγουδιών και οι τούμπες του Ασημάκη, εργοστάσια, αυλές, παράθυρα, τοίχοι, λέσχες, παράγκες και καμαράκια γεμάτα καημούς και ιστορίες, υλικά οικοδομών, παλαμάρια και καδένες, σίδερα με τον τόνο και παράδεισοι με λιόσπορους, σάμαλι και καραμελωμένα μηλαράκια, γαλανά κορίτσια και σημάδια από παλιούς τσαμπουκάδες, σάπια πατώματα παλιών φυλακών και παλτό από ύφασμα δώρο, λιγομίλητοι πρίγκιπες και θανατηφόροι ομορφάντρες, γυναίκες μιας λυρικής νιότης στολισμένες, ρομαντικές και επιθυμητές να ρεμβάζουν σε παράθυρα και να βολτάρουν στην ακτή. Η Σπανιόλα, η Σωσώ και η Νίκη-Ράδιο, καταγεγραμμένες τρυφερά, άλλοτε με λαχτάρα, άλλοτε με νοσταλγία, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως στα Απλά Μαθήματα, Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι (1989).

Το παιδί Εκ Πειραιώς είναι πάντα σοβαρό χωρίς την ελαφρότητα των άλλων παιδιών, δουλεμένο από νωρίς μιλάει λίγο, ρουφά τον κόσμο ολόκληρο από τους φεγγίτες των ματιών του δίχως να αποκαλύπτει ό,τι βλέπει, μπλέκει σε καβγάδες, ακόμη και όταν είναι σίγουρο πως θα τις φάει και καταγράφει μες το μυαλό του όλα τα σχετικά με την τιμή και την υπερηφάνεια. Είναι το ίδιο αγόρι που μερικά βράδια κοιμάται μέσα σε ένα καρότσι με σηκωμένα τα ξύλινα χέρια του προς τον ουρανό, στέλνει άγραφα γράμματα σε πανέμορφα κορίτσια, ανεβοκατεβαίνει με δανεικιά γραβάτα πολυκατοικίες ως επίδοξος υποψήφιος πωλητής, δειλιάζει μη και ενοχλήσει και προτιμά να μη χτυπήσει τις ξένες πόρτες, ώσπου τον παίρνει το σούρουπο και αποφασίζει πως δεν είναι κανενός, αυτός «θα γίνει ένας!», πετά τη γραβάτα, ανασαίνει ελεύθερος και ανοίγεται στον κόσμο σαν οπλισμένος ανάμεσα σε άοπλους, χωρίς να το δείχνει.

Τα βιβλία τούτου του συγγραφέα είναι ένας ατελείωτος ορίζοντας από μάτια, χέρια, φωνές, ψιθύρους, ιστορίες από τα παλιά και ασύλληπτα για τους περισσότερους γεγονότα, όλοι και όλα είναι εντός τους, τόσο απλά και μαζί τόσο σύνθετα τα χρώματα, έτσι για να μη φοβάται πια το παιδί στη ζωή, για να θυμάται τον αγώνα του δρόμου. (...)

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
_{Γράφει η Νίκη Κόλλια, protagon.gr,02.07.13}

Παρουσίαση στο sporsport-fm.gr από τον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο

Ο Πειραιάς του Διονύση Χαριτόπουλου, ο Πειραιάς που γεννήθηκε, μεγάλωσε και αναπνέει, αυτός ο Πειραιάς είναι το χαρτί πάνω στο οποίο γράφεται αυτή η ιστορία. Και το μολύβι που την γράφει, επίσης, ο Πειραιάς είναι που όσο και αν ο χρόνος τον εχει ξεπεράσει, τόσο τον βρίσκεις μπροστά σου αλλά σαν πρόκληση. Να τον υπερβείς, αν μπορείς. Και για τις υπερβάσεις πρέπει να έχεις χαρακτήρα. Εναν χαρακτήρα με την αιχμηρότητα, την τραχύτητα, την ευθύτητα και την σκληρή αλήθεια ενός μάγκα. Επειδή στον Πειραιά του Διονύση Χαριτόπουλου, μόνο με το manual ενός μάγκα επιβιώνεις. Ενα manual που είτε το κουβαλάς μέσα σου, είτε δεν πρόκειται να διαβάσεις ποτέ.

_{Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος,16.05.15}
Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
 

Παρουσίαση στο tvxs από την Κρυσταλία Πατούλη

Το Εκ Πειραιώς του ερευνητή και συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου, σαν ένα λογοτεχνικό ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία του Πειραιά από το 1955 έως το 1967 και κατά συνέπεια το στίγμα του στη σύγχρονη ιστορία όλης της Ελλάδας, με τα μάτια ενός παιδιού που μεγαλώνει γύρω από το λιμάνι του. Στις μέρες μας που το λιμάνι του Πειραιά -ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης- ξεπουλιέται "μπιρ παρά" σε ξένους, ίσως αυτό το βιβλίο αποκτά μία επιπλέον αξία και σημασία.

(...) Ο Χαριτόπουλος, γέννημα θρέμμα της πόλης, δίνει μυθιστορηματικά την ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά αυτής της περιόδου και αποτυπώνει την ψυχή του μεγάλου λιμανιού, την ταυτότητα της κάθε συνοικίας και γειτονιάς, τους χαρακτήρες των γνωστών και άγνωστων πρωταγωνιστών της πόλης, των καθημερινών ανθρώπων, όλων αυτών που σημάδεψαν την ιστορία της.

(...)Το βιβλίο διαπερνούν μοναδικά δοσμένες χαρακτηριστικές εικόνες του Πειραιά, κυρίως μέσα από τα μάτια του ήρωα του βιβλίου, "του παιδιού", και γίνονται φανερά τα έντονα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα αλλά και μια μεγάλη αρχειακή έρευνα, χάρη στην οποία ο αναγνώστης θα βρει πληροφορίες και γεγονότα ελάχιστα ή και καθόλου γνωστά.

Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ
_{γράφει η Κρυσταλία Πατούλη, tvxs.gr , 21.01.16}